Jan I Olbracht (1492-1501)
Urodzony w 1459 roku, trzeci syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety z dynastii Habsburgów. Za życia ojca pełnił funkcję zastępcy króla na Rusi. Nie osiągnąwszy korony wegierskiej przekazanej bratu Władysławowi, otrzymał księstwo głogowskie. W 1492 roku, po śmierci ojca, wybrany został królem Polski. Zatwierdził i poszerzył przywileje szlachty. Za jego panowania ukształtował się ostatecznie sejm Rzeczypospolitej. Na ostatnich latach jego rządów zaciążyła nieudana wyprawa przeciw Turkom, zakończona wielką klęską na Bukowinie w 1497 roku. Zmarł w 1501 roku w Toruniu, w stanie bezżennym. Pochowany został na wawelu.
1492 - Śmierć Kazimierza Jagiellończyka. Panowanie Aleksandra Jagiellończyka na Litwie, a Jana Olbrachta w Koronie (do 1501). Zerwanie polsko-litewskiej unii personalnej. Przebudowa Collegium Maius w Krakowie (do 1497);
1493 - Pierwsze obrady sejmu walnego (w Piotrkowie). Pierwsza papiernia na naszych ziemiach ( w Prądniku koło Krakowa);
1494 - Trzyletni rozejm z Turcją;
1495 - Przyłączenie księstwa płockiego do Korony. Urodził się Marcin Bielski (zm. 1575), autor Kroniki wszystkiego świata;
1476 Inkorporacja lennego Mazowsza Sochaczewskiego;
1478 Mołdawia lennem tureckim;
1484 Wcielenie Budziaku do Turcji;
1494 Zakupienie przez Koronę Księstwa Zatorskiego, straty Litwy na rzecz Moskwy (Wiaźma, Odojew, Nowosil);
1495 Inkorporacja do Korony lennego Mazowsza Płockiego;
1496 - Konstytucje piotrkowskie - nowe przywileje dla szlachty (ograniczenie praw chłopów i mieszczan);
1497 - Klęska wojsk króla Jana Olbrachta w bitwie z Turkami na mołdawskiej Bukowinie;
1498 - Budowa Barbakanu w Krakowie;
1499 - Unia polsko-litewska w Wilnie. Strona polska rezygnuje z wcielenia w swoje granice terenów litewskich;
1501 - Śmierć Jana Olbrachta. Panowanie Aleksandra Jagiellończyka (do 1506). Przywilej mielnicki (decydujący wpływ senatu na rządy);
Miniatura z Janem Olbrachtem, klęczącym u stóp Matki Bożej, pochodzi z ogromnego (folio maximo) trzytomowego „Graduału Jana Olbrachta”. Pracowano nad nim w latach 1501-1505. „Gradual” fundacji króla Jana Olbrachta dla katedry Wawelskiej był wotum błagalnym śmiertelnie chorego króla. Został on przepisany przez Stanisława, identyfikowanego z katedralisem królewskim Stanisławem z Buku, zwanym także Stanisławem z Wieliczki z racji uposażeń, jakie pobierał z żupy wielickiej, oraz niejakiego Tomka, który prace ukończył. Dekorację graduału wykonał zespół iluminatorów, na którego czele stał zapewne Maciej z Drohiczyna, „iluminator librorum in castro Cracoviensi”. Przedstawiony jest król klęczący, ze złożonymi rękami w modlitewnym geście, w stroju monarszym. Twarz królewska wyraźnie młodzieńcza. Co do rysów twarzy Jana Olbrachta, nie było problemu dla ówczesnych mieszczan z rozpoznawaniem monarchy, gdyż żywa jeszcze była pamięć wśród mieszkańców Elbląga z jego wizyty. Bez wątpienia widzieli króla także zatrudnieni do realizacji ołtarza snycerze.
