Przez krzyż do zbawienia

Kontynuacja ustanowionych lat świętych czy jubileuszowych z poprzedniej stronicy.

2020 Rok Świętego Jana Pawła II. 100 lat temu urodził się wyjątkowy człowiek, jeden z najwybitniejszych papieży w dziejach Kościoła. W hołdzie Papieżowi Polakowi wybitych zostało dużo numizmatów i aby uczcić naszego Wielkiego Rodaka postanowiłem zebrać kolekcję medali by zgłębić historię i poznać przełomowe wydarzenia z życia tego Świętego. Temat, który będzie mi przyświecał to „Papież, który zmienił historię”. Walory będę umieszczał systematycznie w niniejszym artykule, oczywiście po ich nabyciu. Myślę, że jest to wyjątkowy sposób i okazja, aby na zawsze zachować wspomnienie o Janie Pawle II, a też o przełomowych wydarzeniach, na które miał znaczący wpływ.

Emisja "Wadowice - tu wszystko się zaczęło".
* Awers medalu przedstawia popiersie Karola Wojtyły, w tle pokazana jest bazylika ofiarowania Najświętszej Maryi Panny oraz zegar kościelny z napisem: „Czas ucieka wieczność czeka”, a także Chrzcielnica, przy której przyszłemu papieżowi udzielono Chrztu Świętego
* Rewers medalu przedstawia herb papieski Jana Pawła II
* Metal: Stop uszlachetniony 24-karatowym złotem
* Jakość: Najwyższa mennicza – stempel lustrzany
* Emitent: Polska
* Waga: 16 g
* Średnica: 34 mm
* Rok emisji: 2020

Medal Święty Jan Paweł II został wykonany tradycyjną metodą medalierską, co podnosi jego wartość artystyczną. Płaskorzeźbę w gipsie wykonała jedna z najbardziej znanych i cenionych projektantek monet i medali w Polsce – Roussana Nowakowska.

Emisję wybito w najwyższej jakości menniczej – stemplem lustrzanym. W tej technologii stempel polerowany jest ręcznie, przechodzi specjalną obróbkę chemiczną, a po każdym użyciu jest czyszczony. Podobnie przygotowane są krążki, z których powstają medale.

Numizmaty są ręcznie wyjmowane z maszyny, w rękawiczkach, by nie uszkodzić idealnie wypolerowanej powierzchni.

Ogłoszenie Jana Pawła II świętym jest zwieńczeniem przełomowego pontyfikatu Ojca Świętego. Tak szybka kanonizacja – zaledwie dziewięć lat po śmierci – stanowi bez wątpienia potwierdzenie znakomitych dokonań Papieża Polaka.

Medal pamiątkowy ukazuje Świętego Jan Pawła II w pontyfikalnej szacie z pastorałem w dłoni i w otoczeniu gołębi symbolizujacych Pana Ducha Świętego.

Na rewersie numizmatu widnieje fragment „Litanii do Wszystkich Świętych”. Anioł, lew, byk i orzeł to symbole czterech Ewangelistów: św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza i św. Jana. W dolnej partii znajduje się monogram Pana Chrystusa, X (chi) i P (rho).

Medal: JAN PAWEŁ II – GDAŃSK ZASPA

Pierścień papieski Jana Pawła II

22 października 1978 roku, podczas inauguracyjnej mszy świętej, nowo wybrany biskup Rzymu – Jan Paweł II – otrzymał pierścień papieski. Był on symbolem więzi łączącej go z Kościołem.

Aby uczcić niemal 27 lat posługi papieskiej wielkiego Polaka, powstała replika legendarnego pierścienia Jana Pawła II – będącego swoistym symbolem jego posługi duszpasterskiej. To rękodzielnicze arcydzieło wykonane jest z mosiądzu. Dodatkowo jego wartość podnosi platerowanie 24-karatowym złotem – niezwykle cennym kruszcem.

Pierścień papieski, zwany Pierścieniem Rybaka, to jedno z kilku insygniów papieskich. Złoty sygnet używany przez papieży od XIII w. jako pieczęć, którą sygnują korespondencję prywatną oraz inne ważne dokumenty. Każdy z papieskich pierścieni jest inny, a po zakończeniu posługi jest symbolicznie niszczony. Na oku Pierścienia Rybaka zawsze widnieje wyobrażenie postaci św. Piotra zarzucającego sieci, które otoczone jest grawerem imienia papieża oraz tytułem PONT.MAX (Pontifex Maximus) – oznaczającym najwyższego kapłana.

Poniżej dwa numizmaty, które w swojej treści zawierają dwa najważniejsze wydarzenia w naszym kraju, ale które to również są bojkotowane przez dużą część społeczeństwa, a na dodatek przeciwstawiają się słowom takich wybitnych postaci jak papież Jan Paweł II i Franciszek.

Pierwszy z medali to wejście Polski do Unii Europejskiej. Przytoczę tu słowa naszego Papieża:

„Polska zawsze stanowiła ważną cześć Europy i dziś nie może wyłączać się z tej wspólnoty – powiedział Jan Paweł II podczas spotkania z rodakami zgromadzonymi na Placu św. Piotra z okazji 25-lecia pontyfikatu.
Wejście w struktury Unii Europejskiej, na równych prawach z innymi państwami, jest dla naszego Narodu i bratnich Narodów słowiańskich wyrazem jakiejś dziejowej sprawiedliwości – dodał Papież. Jan Paweł II serdecznie podziękował rodakom za przybycie i wspominał wraz z nimi kolejne wizyty w kraju.
Odchodząc od wcześniej przygotowanego tekstu, Ojciec Święty dodał: – *Od Unii Lubelskiej do Unii Europejskiej!* To jest wielki skrót, ale bardzo wiele się w tym skrócie mieści wielorakiej treści”. Tymi słowami Jan Paweł II przypomniał w maju 2003 r., rok przed największym rozszerzeniem w historii Unii Europejskiej, przełomowy projekt sojuszu.

Pamiętam w 2003 roku duża część społeczeństwa nie chciała przyłączyć się do Unii Europejskiej. Przyczyny były między innymi takie:
1. Polska zostanie wykupiona przez obcy kapitał,
2. Integracja będzie niekorzystna dla polskiego rolnictwa,
3. Grozi nam utrata suwerenności państwowej,
4. Decyzje dotyczące Polski będą podejmowane w Brukseli,
5. Polska gospodarka jest zbyt słaba, by sprostać unijnej konkurencji.

Jednak stało się inaczej. Jak wynika z dotychczasowej praktyki, nikt dotąd na wejściu do Unii nie stracił. Wszyscy zyskali. Oczywiście w różnym stopniu, nie od razu i nie w każdej dziedzinie. Trzeba jednak wyraźnie stwierdzić – profity, szczególnie ekonomiczne, są niewspółmierne do strat.

W dzisiejszych czasach już nie słucha się Papieża. A większość zamysłów skłania się ku temu by Unię opuścić, co będzie największym błędem w historii kraju. A historia lubi się powtarzać, były rozbiory, wojny, Polska była już prawie republiką, ale za to węglem stała. Kiedy kraje zachodnie kupowały węgiel od nas, równocześnie rozwijały się, a Polska dalej węglem stała i tak stanęła, kiedy inne kraje się rozwinęły. I przyszedł czas, że przypominam sobie całą noc za meblami stałem, ale kupiłem.

Dzięki Unii staliśmy się równorzędnym partnerem, nie wracajmy do tamtych lat. Posłuchajmy Papieża.

Drzewo tworzące mapę Europy. 10. rocznica traktatu z Maastricht.

Traktat o Unii Europejskiej został podpisany w Maastricht 7 lutego 1992 r. w obecności przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Egona Klepscha. Poprzez umowę z Maastricht ustanowiono Unię Europejską opartą na Wspólnotach Europejskich i uzupełnioną o nowe polityki, tzn. unię gospodarczą i walutową, wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa, współpracę w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego i wymiaru sprawiedliwości. Te trzy wspólne polityki zyskały miano trzech filarów UE.

Traktat z Maastricht – oficjalny tytuł to Traktat o Unii Europejskiej – jest fundamentem Unii w jej obecnej formie.

Był owocem kilkuletnich negocjacji między rządami krajowymi. Został podpisany w holenderskim mieście Maastricht, leżącym blisko granicy z Belgią i Niemcami.

10 października 2009 r., prezydent Lech Kaczyński ratyfikował Traktat Lizboński. Traktat zmieniający Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską wszedł w życie 1 grudnia 2009 r.

Prezydent Lech Kaczyński ratyfikował w samo południe Traktat z Lizbony.

Dzisiaj nadszedł bardzo istotny dzień z punktu widzenia naszej historii, ale także Wspólnoty 27 państw - mówił prezydent Lech Kaczyński.

Podczas ceremonii ratyfikacji obecni byli szef Komisji Europejskiej Jose Manuel Barroso, przewodniczący Parlamentu Europejskiego Jerzy Buzek, premier Szwecji Fredrik Reinfeld oraz Donald Tusk.

Lech Kaczyński tłumaczył dlaczego zwlekał 556 dni od zgody polskiego parlamentu na podpis prezydenta.

„Od wielu miesięcy twierdziłem, że ratyfikacja nastąpi wtedy, kiedy naród irlandzki zgodnie z konstytucją Republiki Irlandii zmieni opinię, którą wyraził w czerwcu 2008 r.. Skąd tego rodzaju decyzje. Można powiedzieć, że Polska jest i będzie krajem suwerennym i to Polacy, a nie Irlandczycy powinni decydować o Traktacie, ale w Unii Europejskiej po wejściu go w życie, będzie obowiązywać zasada jednomyślności. Jeśli ktoś odmówił, to znaczy że Traktat zakończył swój byt. Dopiero zmiana decyzji narodu irlandzkiego spowodowała, że traktat odżył. Jeśli tak, to nie ma przeszkód, by go podpisać”.

Zaprzepaszczamy pomału ten przywilej bycia równorzędnym partnerem w Unii czyli inaczej mówiąć doprowadzamy do utraty lub zniszczenia jakiegoś dorobku. Szkoda, nie damy sobie sami rady.

Zarówno w tym jak i w następnym przypadku, który opiszę, z ignorowania słów Papieży (Jana Pawła II i Franciszka) czyli dwóch największych autorytetów trzeba wysunąć dwa punkty:

Punkt pierwszy: Szef (Papież) ma zawsze rację. Punkt drugi: jeśli szef (Papież) nie ma racji patrz punkt pierwszy.

Awers: W otoku z pięcioramiennych gwiazd centralnie herb Lublina, nad nim w dwóch wierszach napis: 4 / unidukaty, pod herbem napis: LUBLIN, u dołu półkolem napis: HONOROWANY DO 30.07.2009.
Rewers: Obraz ukazujący zawarcie unii lubelskiej, z prawej strony postaci napis w pionie: MET i znak mennicy warszawskiej, u góry półkolem napis: 440 LAT UNII POLSKO - LITEWSKIEJ, u dołu w trzech wierszach napis: OD UNII LUBELSKIEJ / DO UNII EUROPEJSKIEJ / Jan Paweł II.
Rok emisji: 2009
W obiegu od: 2009-05-01
W obiegu do: 2009-07-30
Nominał: 4 unidukaty
Tworzywo / metal: mosiądz (CuZn)
Stempel: zwykły
Średnica (mm): 27 mm
Masa: 8,6 g
Nakład: 100 000
Projektant: Zbigniew Kotyłło
Mennica: Mennica Polska S.A. - Warszawa
Emitent: Towarzystwo Muzyczne im. H. Wieniawskiego, Lublin
Miasto: Lublin

Bezpośrednim celem emisji było uzyskanie środków na organizację XI Międzynarodowego Konkursu Młodych Skrzypków w Lublinie (17-25 IX 2009), a także darmowe nauczanie niepełnosprawnych dzieci w Szkole Muzycznej im. Paula Harrisa w Lublinie. Ponadto środki ze sprzedaży unidukatów miały być skierowane na wsparcie odnowy kościoła dominikanów, działalność Hospicjum Małego Księcia oraz organizację planowanego na rok 2010 Międzynarodowego Konkursu Muzycznego dla Niewidomych. Cały dochód ze sprzedaży 4 unidukatów miał zostać przeznaczony na te właśnie cele.

Brytyjskie znaczki specjalne. Międzynarodowy Rok Osób Niepełnosprawnych 1981.  Zaprojektowane przez Johna Gibbsa. Wydrukowane przez Harrison & Sons Ltd Proces

 

Projekty Johna Gibbsa były pierwszymi projektami tego artysty. Znaczki i każdy z nich był zasadniczo praktycznym

wskazaniem metody walki z niepełnosprawnością. Cztery znaczki mają nominały 14 pensów, 18 pensów, 22 pensy i 25 pensów.

 

14p Niewidomy z psem przewodnikiem

18p Ręce, pisownia "Głuchy" w języku migowym

22p Niepełnosprawny mężczyzna na wózku inwalidzkim – symbolizujący samodzielną mobilność pacjenta na krześle, nawet podczas wchodzenia na wzniesienie

25p Niepełnosprawny artysta malujący stopą - hołd dla Stowarzyszenie artystów malujących ustami i stopami.

 

Węgry - 1981 r. Międzynarodowy Rok Osób Niepełnosprawnych

 

Na znaczku, wydanym z okazji Międzynarodowego Roku Inwalidy, widnieje emblemat oraz osoba niepełnosprawna na wózku inwalidzkim.

 

18 września 1981 r. mały tłum pięciuset osób zebrał się w Vigadó w Peszcie, aby uczcić Dzień Inwalidów podczas uroczystej gali. Program rozpoczął się już od rana otwarciem wystawy "artystów niepełnosprawnych amatorów", następnie w wieczornym programie "O pełniejsze życie" wystąpili tak znani artyści i zespoły, jak Imre Sinkovits, Éva Ruttkai, Karola Ágai, Gábor Koncz, Géza D. Hegedűs, Kaláka Ensemble oraz Chór Dziecięcy Węgierskiego Radia.

 

Gala z okazji Dnia Inwalidów była jednym z najważniejszych wydarzeń Międzynarodowego Roku Inwalidów.

 

 

Kontynuując temat niepełnosprawności to trochę historii. Po zakończeniu II wojny światowej sytuacja ofiar wojny była, szczególnie w Polsce, całkowicie inna niż po I wojnie światowej. Oprócz inwalidów wojskowych, pojawiło się dużo cywilnych osób z niepełnosprawnością, szczególnie kobiet i  dzieci. Wyłoniły się wówczas pewne nowe zadania stojące przed nowym państwem polskim. Nie wszyscy niepełnosprawni mieli możliwości uzyskania odpowiedniej dla siebie pracy w zwykłych zakładach. Należało zapewnić pracę lub przeszkolić do nowego zawodu tysiące inwalidów wojennych, którym w tamtym okresie państwo nie mogło zabezpieczyć odpowiednich rent i dochodów

 

W kwietniu 1949 r. utworzono Główny Urząd Inwalidzki, przekształcony następnie w Departament Rehabilitacji Zawodowej w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W  tym urzędzie utworzono stanowisko specjalisty ds. rehabilitacji, które objął Aleksander Hulek. Organizacja pomocy niepełnosprawnym odbywała się najpierw na poziomie wojewódzkim, a  od 1950 r. na szczeblu powiatów.

 

Pierwszym zadaniem tego urzędu było opracowanie szerokiego programu rehabilitacji odpowiadającego potrzebom społecznym oraz koordynowanie ich realizacji. Zadanie nie było łatwe, jeśli weźmie się pod uwagę stan powojennej Polski. Zniszczona infrastruktura, zrujnowany przemysł oraz brak zakładów i specjalistów w zakresie rehabilitacji. Wszystko to utrudniało realizację ambitnych celów, a często w ogóle ją uniemożliwiało. Krok po kroku trudności przełamywano. Konsekwentnie osiągano założone cele, którymi były: leczenie i rehabilitacja osób z niepełnosprawnością, szkolenie i przyuczanie do zawodu oraz zatrudnianie ich.

 

19 lutego 1949 r. powołano Centralę Spółdzielni Inwalidów w Warszawie, w ramach Związku Spółdzielni Pracy

 

Prawie wszystkie te spółdzielnie cechował wspólny błąd: 

pogoń za doraźnymi zyskami i brak właściwego planu zatrudnienia inwalidów

 

Rok 1949 stał się dla spółdzielczości inwalidzkiej rokiem przełomowym. Niezależnie od inicjatywy samych inwalidów stwierdzono wówczas, że problem zatrudnienia ludzi o ograniczonych zdolnościach do pracy — ze względu na jego 

specyfikę — nie da się rozwiązać w ramach już istniejących central spółdzielczych względnie w ramach innych istniejących instytucji. Wtedy to Naczelna Rada Spółdzielcza podjęła uchwałę, nadającą formy organizacyjne spółdzielczemu ruchowi inwalidzkiemu.

 

Wykonując uchwałę Naczelnej Rady Spółdzielczej — Zarząd Centralnego Związku Spółdzielczego w dniu 20 kwietnia 1949 r. powołał Komisję Organizacyjną Centrali. W dniu 10 czerwca 1949 r. Naczelna Rada Spółdzielcza uchwaliła powołanie do życia Centrali Spółdzielni Inwalidów, nadała jej statut i mianowała pierwszą Radę Nadzorczą. Pierwsze posiedzenie Rady Nadzorczej Centrali odbyło się w dniu 25 czerwca 1949 r. Na posiedzeniu tym powołano Zarząd Centrali — jej władzę wykonawczą. W ten sposób w dniu 1 lipca 1949 r. Centrala Spółdzielni Inwalidów rozpoczęła statutową działalność. Zadania jej były określone statutem.

 

Taki przegląd 25-lecia działalności na rzecz osób niepełnosprawnych przedstawia medal wykonany w 1974 roku, o średnicy 67 mm.

 

 

 

 

 

W dzisiejszych czasach bardzo trudną mają sytuację niepełnosprawni i ich opiekunowie. A jakoś ciężko pojąć dlaczego tak się dzieje. Przecież wiele osób pracuje w kilku spółkach czy przedsiębiorstwach zarabiając bardzo duże pieniądze, a opiekun osoby niepełnosprawnej otrzymuje świadczenie w wysokości 2100,00 zł i musi mu to wystarczyć na utrzymanie mieszkania i rehabilitację osoby niepełnosprawnej, bo gdy zatrudni się dodatkowo to straci świadczenie. A dla każdego rządu, który mieni się chrześcijańskim osoba niepełnosprawna musi być priorytetem. I tu wielkie ukłony w kierunku osób odpowiedzialnych za rehabilitację tych niepełnosprawnych, inwalidów, tych ludzi, którzy potrzebują bardzo dużego wsparcia szczególnie finansowego. Te osoby są najcenniejsze w oczach Pana Boga i tu powinno być przestrzegane jedno z największych przykazań a to może być też warunkiem uzyskania wejścia do Królestwa Niebieskiego.

 

Pan Bóg dopuszcza niektóre niepełnosprawności czy upośledzenia po to, że w swoim nadrzędnym planie wybrał słabe rzeczy tego świata do specjalnego celu: „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga.” (1 Koryntian 1.27-29).

 

Pan jest Bogiem fizycznie zdrowych i mentalnie silnych, ale jest też Bogiem fizycznie niepełnosprawnych i umysłowo upośledzonych.

 

W krajach dawnego bloku wschodniego unikano słowa „niepełnosprawny”, można właściwie powiedzieć, że takie słowo w języku oficjalnym nie istniało. Oficjalna odpowiedź strony radzieckiej brzmiała zawsze: „W Związku Radzieckim nie ma osób niepełnosprawnych”, co tak naprawdę oznaczało, że nie pasowali oni po prostu do świetlanego obrazu komunistycznego kraju. Jeszcze dzisiaj spotyka się rodziców, którzy nadal nie mają odwagi wybrać się ze swoim niepełnosprawnym dzieckiem do kawiarni albo na jakieś publiczne spotkanie. Nieprzyjemne są dla nich współczujące spojrzenia.

 

Dużo jeszcze musi wody upłynąć by rządy zrozumiały, że rządzić krajem chrześcijańskim, to trzeba Pana Jezusa postawić na pierwszym miejscu, wtedy wszystko będzie miało swoje miejsce. Do tej głębokiej wiary trzeba jeszcze włączyć rozum. Najlepiej relację wiary i rozumu opisał Święty Jan Paweł II w encyklice „Fides et ratio”. Pisał, że „wiara i rozum są dwoma skrzydłami, na których człowiek wznosi się do poznania Najwyższej Prawdy, czyli Boga. Muszą ze sobą zgodnie współdziałać i nawzajem się uzupełniać. Wiara nie boi się rozumu, ale domaga się rozumowych uzasadnień. Rozum zaś, gdy osiągnie szczyt swoich możliwości poznawczych, uznaje za konieczne przyjęcie dalszych rozstrzygnięć wiary”.

 

Spełnianie dobrych uczynków na pokaz wynika z wewnętrznego niepokoju, z chęci zagłuszenia wyrzutów własnego sumienia.

 

Mówi się, że Trzej Królowie mieli łatwiej odnaleźć Pana Jezusa, bo gwiazda ich prowadziła. A ja uważam, że dzisiaj jest łatwiej odnaleźć Pana Jezusa, bo gwiazda ma inny kształt. Są to między innymi osoby chore, upośledzone, niepełnosprawne i pochylajac się nad nimi zobaczymy Pana Jezusa. Pan Jezus podczas Kazania na Górze wygłoił osiem błogosławieństw. Znalazły się one w Ewangelii św. Mateusza. To wskazówka dotycząca codziennego postępowania każdego chrześcijanina.

 

„Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie”.

 

Ostatnie z ośmiu błogosławieństw nie odnosi się tylko do ludzi żyjących w krajach, w których za otwarte przyznawanie się do Pana Jezusa grożą prześladowania, a nawet śmierć. Każdy chrześcijanin może na co dzień spotkać się z różnymi reakcjami otoczenia, gdy otwarcie będzie wyznawał swoją wiarę, konsekwentnie trzymając się zasad życia chrześcijańskiego.

 

Królestwo niebieskie będzie należało do tych, którzy mimo napotykanych przeciwności nie wybiorą dóbr oferowanych przez świat doczesny, a pozostaną wierni drodze, którą wyznaczył dla nich Pan Chrystus.

 

Osiem Błogosławieństw to po prostu opis nieba, do którego jesteśmy wezwani ze wszystkich stron świata, ze wszystkich krańców ziemi, nieodwołalnym Bożym powołaniem; opis dóbr tak wielkich, że:

 

[...] ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. (1 Kor 2,9).

 

W przyszłości każdy będzie rozliczany indywidualnie z każdej chwili swojego życia. Nie będzie odpowiedzialności zbiorowej i tłumaczenia, a bo przepisy, zarządzenia, koledzy. Wszystkie regulacje odnośnie niepełnosprawnych trzeba zmienić bardzo szybko, nawet w ciagu jednej nocy. Powierzchowne zmiany nie wchodzą w rachubę.

 

Aniołowi unoszącemu się nad dzieckiem lub cherubinem, na poniższych znaczkach, towarzyszy powiedzenie: „Ale chwała, cześć i pokój wszystkim, którzy czynią dobro”. Jest to seria rumuńskich znaczków pocztowych z 1906 roku o temacie „Dobroczynność anioła”. Od przeszło 100 lat ponad 100 krajów wydało specjalne znaczki pocztowe z dopłatami przeznaczonymi na cele charytatywne. Te „znaczki charytatywne” generują znaczne dochody na działania filantropijne w dziedzinie zdrowia, opieki nad dziećmi i usług społecznych.

 

Każdy z nas musi stać się takim „aniołem” już tu na ziemi i pochylić się nad ludźmi niepełnosprawnymi. Przyniesie to swoje efekty na Sądzie Ostatecznym.

  

Medal - XXX lat ZWIĄZKU SPÓŁDZIELNI INWALIDÓW 1949/1979

 

Osoby z niepełnosprawnością przez wieki były spychane na margines życia społecznego i uważane za gorszą mniejszość w stosunku do pełnosprawnej większości. Współcześnie przyjmuje się, że stanowią one największą mniejszość na świecie. Cechą charakterystyczną współczesnej cywilizacji jest rosnąca liczba osób z niepełnosprawnością. Niepełnosprawność już w czasach starożytnych była wyzwaniem dla człowieka i zadaniem dla poszczególnych rządów, niejednoznacznym, a przez to problematycznym w interpretacji.

 

Medal wykonany z mosiądzu.

Wymiary medalu;

- wysokość 6,6 cm

- szerokość 6,6 cm

- grubość 5 mm

- waga 87,4 g

 

 

Papież szczepionkę nazwał „etyczną” i konieczną. Odrzucanie jej określił jako „samobójczy negacjonizm”.  Stwierdził również: „Uważam, że z etycznego punktu widzenia wszyscy powinni się zaszczepić, to opcja etyczna, bo stawką jest zdrowie, życie, także życie innych”.

Ale gdzież tam. My Polacy mamy swoje zdania na ten temat. Szczepienia pewnymi szczepionkami są niemoralne, są grzechem, bojkotujmy je. Nie musimy słuchać Papieża.

I tak to Polacy są podzieleni i często na tym tle dochodzi do przykrych incydentów.

Komórki zarodka ludzkiego uzyskano z materiału pobranego w wyniku zabiegu sztucznego poronienia przeprowadzonego w 1966 roku. W obu wspomnianych przypadkach zabiegi aborcji przeprowadzono z przyczyn pozamedycznych i ich celem nie było pobranie materiału do wyprowadzenia linii komórkowych. Obie linie komórkowe są sztucznie podtrzymywane i pasażowane (wielokrotnie replikowane, odtwarzane przez podział komórek w laboratoriach) jako linie ciągłe i do dzisiaj wykorzystuje się je w procesie wytarzania współczesnych szczepionek.      

Na tej bazie powstały szczepionki przeciwko odrze, śwince, różyczce,  przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby, w procesie wytwarzania dostępnych na rynku leków przeciwko różnym chorobom, w tym hemofilii, reumatoidalnemu zapaleniu stawów i mukowiscydozie.

Poniższy medal mówi o SOLIDARNEJ WALCE Z WIRUSEM = ZWYCIĘSTWO. I tak też musimy podejść do tego tematu. Tylko zaszczepienie jak największej ilości osób pozwoli nam normalnie funkcjonować. A ja chcę żyć i chcę żeby rodzina żyła, najbliżsi i jak największa populacja ludzi. A nie da się, jeżeli znaczna część się nie zaszczepi, wirus będzie mutował, przeciwnicy szczepionki będą go rozsiewać, a ktoś na tych pogrzebach będzie zarabiał, bo tego już się nie da inaczej określić.

Kiedy się na to wszystko patrzy i słucha to ręce „opadywują”. Pomimo demokracji myślę, że przymusowe szczepienie rozwiązałoby problem. Tu chodzi o życie, nie o jakieś błahe sprawy.  

Pozłacany 24-karatowym złotem

Zalecenia ciągle aktualne i będą przez bardzo długi okres czasu aktualne. Zagrożeń epidemiologicznych nie pozbędziemy się.

100. rocznica urodzin Papieża Jana Pawła II (2020 r).

W czasie pontyfikatu świętego Jana Pawła II było zorganizowanych kilka poczt specjalnych w różnych terminach i z okazji różnych okoliczności. Jedną z nich była:

1998.10.16. Poczta Dyliżansowa - 20. rocznica wyboru Ojca Świętego Jana Pawła II, 440. rocznica Poczty Polskiej, kontynuacja przygotowań do dwutysiąclecia narodzin Pana Chrystusa

 

- przewóz na trasie dziesięciu parafii Dziekanatu Chrzanowskiego

 

16.10.1998 CHRZANÓW  1  

 

Rysunek - wizerunek Ojca Świętego w modlitwie przed Figurą Matki Boskiej Fatimskiej i tekst : XX – LECIE PONTYFIKATU JANA PAWŁA II – POCZTA DYLIŻANSOWA. 

 

Stosowano dwie okolicznościowe kolorowe nalepki i czerwony stempel przewozu. 

 

W tym dniu też na obchody 20-lecia pontyfikatu Jana Pawła II przybyło do Rzymu ok. 20 tys. Polaków reprezentujących wszystkie diecezje kraju, a także wiele ośrodków emigracyjnych. A dzień wcześniej podczas Mszy św. Homilię wygłosił Prymas Polski kard. Józef Glemp.