Przez krzyż do zbawienia

To nieprawda, że z gruźlicą sobie poradziliśmy, a śmiertelne żniwo zbiera ona jedynie w krajach trzeciego świata. Nadal trwa epidemia gruźlicy. W Europie najwięcej zachorowań przypada na państwa znajdujące się w pobliżu naszego kraju, takie jak Litwa, Estonia, Ukraina i Rosja. Ale i nadal w Polsce odnotowuje się zachorowania na tę chorobę. Inaczej mówiąc ziemi grozi globalna epidemia AIDS, gruźlicy i malarii. Krzyż z podwójnymi ramionami widnieje na wielu herbach i flagach państwowych: herb Litwy, Węgier, flaga i herb Słowacji, oraz wielu polskich miast (Leżajska, Kielc, Chorzowa, Hrubieszowa, Skaryszewa), był również symbolem herbu Jagiellonów (stąd nazwa: jagielloński), obecnie znany jest też, jako symbol do walki z gruźlicą. Jedni sądzą, że krzyż ma pochodzenie wschodnie, inni, że – zachodnie. W Hiszpanii - znany jest jako krzyż karawaka (od nazwy miasta Caravaca). Ta forma krzyża przywędrowała na ziemie polskie na przełomie XVI/XVII w. Karawaka stawiano w miejscach, gdzie ludzie obawiali się zarazy (np. cholery).

Pomimo, że poniższe walory nie są to walory filatelistyczne ale etykiety zapałczane, to jednak w wielkim stopniu nawiązują do obrony przed gruźlicą.

Numer katalogowy 30131 Warszawa 2 stosowany w grudniu 1932 roku oraz ponowiony w grudniu 1933 roku o treści: "Kup nalepkę przeciwgruźliczą / za 10 lub za 20 gr. / Dni przeciwgruźlicze / 1.XII-10.I " (wyróżnik * c *).

Belgia 1958 Legendy ludowe. Walka z gruźlicą.

Znaczki charytatywne Hiszpanii z dopłatą przeciw gruźlicy.

Finlandia 1958 rok – przeciwgruźlicze – dopłata:

- 10+2 mk - marka fińska – konwalia;

- 20+3 mk - marka fińska – koniczyna czerwona;

- 30+5 mk - marka fińska – liść wątroby; zawilec wątrobowy; przylaszczka pospolita;

Finlandia 1969 rok – przeciwgruźlicze – dopłata:

- 0.20+0.03 mk - marka fińska – jałowiec;

- 0.25+0.04 mk - marka fińska – osika europejska;

- 0.40+0.07 mk - marka fińska – czeremcha;

Ale to nie tylko gruźlica, ale tysiące chorób, z którymi trzeba było sobie poradzić i dalej trzeba radzić. Bez prekursorów medycyny, którzy zaangażowali swoje wiadomości, umiejętności często też finanse nie mielibyśmy tak rozbudowanej medycyny. Tacy wybitni uczeni jak Hipokrates, Galeno, Avicena, Pedro Hispano, Amboise Pare, Alexander Flemibg, Thomas Sydenam, Ribeiro Sanches, Claude Bernard, Oswaldo Cruz, S. Ramon Y Cajal, Vesalio, Franz A Mesmer, Edward Jenner, William Harvey, Rene T. H. Laennec, Sigmund Freud, Rudolf Virchow, A. C. Egas Moniz, John Hunter, Joseph Lister, Iwan Pietrowicz Pawłow i wielu innych, przyczynili się do zwalczenia bardzo wielu nawet i śmiertelnych chorób.

Medal / Robert Koch / Nagroda Nobla w dziedzinie medycyny 1905 rok.  

 

Waga - 218 g, 

Wymiary -  6,5 x 8,5 cm. 

Kraj - Portugalia. 

Numer medalu - 333/400

Podpis rzeźbiarza: A. Cândido 1982

Materiał - tombak złocony

 

 

 

Julius Wagner-Jauregg (ur. 7 marca 1857 w Wels, zm. 27 września 1940 w Wiedniu) – austriacki lekarz psychiatra, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny (1927). Zalecał zarażanie chorych malarią, uzyskując pozytywne metody leczenia w porażeniach postępujących i wiądach rdzenia.

 

W latach 1900 i 1901 Wagner-Jauregg i jego asystent Alexander Pilcz leczyli tuberkuliną 69 pacjentów z postępującym paraliżem i porównywali ich z 69 nieleczonymi przypadkami. Wyniki wykazały wyższe wskaźniki remisji u pacjentów leczonych tuberkuliną czyli białko uzyskiwane z hodowli prątka gruźlicy służące do wykonywania próby tuberkulinowej, po raz pierwszy uzyskana przez Roberta Kocha w 1890 roku. niż u pacjentów nieleczonych.

 

W 1917 roku, aby wywołać powtarzające się skoki wysokiej gorączki u pacjentów z postępującym paraliżem, zaszczepił ich krwią pacjentów cierpiących na malarię tercjańską (zwykle żołnierzy, którzy walczyli na Bałkanach). Terapia malarii w leczeniu postępującego paraliżu została szybko przyjęta na arenie międzynarodowej, szczególnie dlatego, że chinina była dostępna jako skuteczny lek na malarię. W 1927 roku Wagner-Jauregg otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za odkrycie korzystnego wpływu malarii na postępujący paraliż, śmiertelną wówczas chorobę.

 

Podobnie jak wiele innych krajów w 1962 roku, Afganistan wydał znaczki i miniaturowe arkusze w ramach światowej kampanii na rzecz wyeliminowania malarii. Zwalczanie malarii - świat zjednoczony w walce z malarią. Rok 1962 został ogłoszony rokiem malarii. 

 

Malaria jest obecnie jedną z trzech najważniejszych, oprócz AIDS i gruźlicy, chorób zakaźnych w świecie; łącznie powodują one ponad połowę wszystkich zgonów na świecie z powodu chorób infekcyjnych.

 

Znaczki pocztowe są często wydawane w celu upamiętnienia specjalnych wydarzeń lub godnych uwagi osób. Mogą promować nowe inicjatywy publiczne, a nawet programy polityczne. Znaczki odegrały rolę w kampaniach rządowych związanych ze zdrowiem, takich jak antynikotyn, wsparcie dla osób niepełnosprawnych, oddawanie krwi, świadomość raka, interwencje chirurgiczne, upamiętnienie Światowych Dni Zdrowia, świadomość HIV, a obecnie kontrola COVID. Znaczki upamiętniają rocznice Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i oddają hołd odkryciom medycznym, indywidualnym lub naukowym. Nie ograniczając się do jednego kraju, te same tematy powracają, podkreślając międzynarodowy charakter świadczenia opieki zdrowotnej i wiele naukowych wkładów w ważne przełomy. Znaczki pozostają dodatkową drogą do szerokiego rozpowszechniania informacji, mimo że pisanie listów spadło. Pomijając przesłania, mogą one stanowić drogę do pozyskiwania funduszy zdrowotnych - czego dobrym przykładem jest ich wykorzystanie do działań przeciwgruźliczych.

 

 

 

W 1975 r. rozpoczęto kampanię mającą na celu zwalczanie chorób tropikalnych: żółta febra, malaria, ukierunkowaną w szczególności w walce z takimi chorobami jak, dżuma, ospa i tyfus. Wprowadzona w 1975 r. przez WHO koncepcja "leków podstawowych" niesie ze sobą polityczne zapotrzebowanie krajów rozwijających się na bezpieczne, skuteczne i przystępne cenowo leki. W 1977 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) opublikowała listę tanich substancji stosowanych w leczeniu chorób o wysokiej częstości występowania.

 

Znaczki wydrukowane przez Szwajcarię, przedstawiają godło Światowej Organizacji Zdrowia. Godłem Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organisation, Organisation Mondiale de la Santé) jest godło Organizacji Narodów Zjednoczonych (rysunek lądów na siatce geograficznej), przecięte w kierunku pionowym złotym kaduceuszem Eskulapa, wokół której owinięty jest wąż. 

 

Godło WHO zostało wybrane przez I Światowe Zgromadzenie Zdrowia w 1948 roku. 

 

Laska Asklepiosa zwinięta z wężem jest tradycyjnym symbolem medycyny i zawodu lekarza. W mitologii greckiej Asklepios był bogiem medycyny, a jego kult związany był z wężami. Był tak dobry w ratowaniu życia, że Hades, bóg podziemi, poskarżył się na to Zeusowi, królowi bogów, a ten zabił Asklepiosa, uderzając go piorunem, ponieważ bał się, że Asklepios uczyni ludzi nieśmiertelnymi.

 

Logo WHO składa się z emblematu WHO i słów „Światowa Organizacja Zdrowia” lub „WHO”.

 

 

 

 

 

 

 

We współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych, 7 kwietnia 1962 roku, Watykan wydał specjalną serię znaczków, aby zebrać fundusze na walkę z malarią w Azji i Afryce. Seria składa się z czterech denominacji w dwóch wzorach, wszystkie przypominające pracę różnych papieży w walce z malarią.

 

Projekt znaczków o wartosci 15 i 70 lirów odtwarza wizerunek na medalu odlanym za panowania papieża Sykstusa V (1520-1590), aby upamiętnić jego pracę w osuszaniu malarycznych bagien pontyjskich w środkowych Włoszech w 1588 roku. Projekt znaczków o wartości 40 i 300 lirów odtwarza starożytną mapę upamiętniającą próby papieża Piusa VI (1717-1799) osuszenia tych samych bagien pod koniec XVIII wieku.

 

Napis na górze każdego znaczka głosi: POPULI OMNES CONTRA FEBRES PALUSTRES (Wszyscy ludzie przeciwko malarii). W dolnym rogu każdego znaczka pojawia się szkic komara przenoszącego malarię.

 

Artysta Edmondo Pizzi zaprojektował znaczki tematu malarii.

 

 

Zachodnioafrykański naród Sierra Leone uzyskał niepodległość od Wielkiej Brytanii w 1961 roku. 

Znaczki Wspólnoty Narodów, Sierra Leone 1962 - świat zjednoczony przeciwko malarii.

 

NIKT NIE POWINIEN UMRZEĆ Z POWODU UKĄSZENIA KOMARA.

RAZEM MOŻEMY BYĆ POKOLENIEM, KTÓRE POKONA MALARIĘ.

 

Malaria występuje obecnie głównie w ubogich krajach, w których panuje tropikalny lub subtropikalny klimat.

 

 

 

Wyeliminowanie malarii było doniosłą kwestią we wszystkich krajach, które ucierpiały z jej powodu. Powstanie globalnych agencji, takich jak WHO, umożliwiło koordynację strategii i wymianę wiedzy. W 1960 roku Światowy Dzień Zdrowia, 7 kwietnia, był poświęcony malarii. W tamtej dekadzie zebrano fundusze i podjęto wiele wysiłków.

 

Znaczek Monako z 1962 roku wydany z okazji walki z malarią.   

 

 

Kuba 1983 rok: Znaczek upamiętniający 150. rocznicę urodzin i 50. rocznicę śmierci epidemiologa Carlosa Finlaya, który zidentyfikował związek między żółtą gorączką a komarami.

 

Carlos Juan Finlay był kubańskim epidemiologiem znanym z pionierskich badań nad żółtą febrą, w tym ustalenia, że jest ona przenoszona przez komary. Urodził się w 1833 roku jako syn urodzonego w Szkocji ojca lekarza i matki urodzonej we Francji. Finlay studiował medycynę w Filadelfii w Jefferson Medical College, którą ukończył w 1855 roku. Rozpoczął pracę w neurologii, a następnie studiował neurologię i okulistykę w Paryżu. Wrócił na Kubę i założył praktykę. Zaczął interesować się epidemiologią i chorobami zakaźnymi na Kubie i rozpoczął badania łącząc swoje zainteresowania. W 1881 roku Finlay wysunął teorię, że komary pełnią rolę nosicieli i są przyczyną przenoszenia żółtej febry, co zainspirowało zbieżność sezonu komarów i żółtej febry. Jego badania zostały potwierdzone 20 lat później przez amerykańską Komisję Waltera Reeda. Inlay był głównym urzędnikiem ds. zdrowia Kuby w latach 1902–1909. Siedmiokrotnie był nominowany do Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny, a w 1908 r. otrzymał Narodowy Order Legii Honorowej Francji.

 

 

Walka z malarią. Niemiecka Republika Demokratyczna 1963 rok:

 

20 Pf -  (Fenig wschodnioniemiecki) - Opryskiwacz do zwalczania szkodników;

 

25 Pf – (Fenig wschodnioniemiecki) - Czerwony Krzyż z laską Eskulapa;

 

50 Pf – (Fenig wschodnioniemiecki) - Żółty Krzyż z komarem;

 

 

 

 

1962, GLOBALNY PROGRAM ZWALCZANIA MALARII, ŚWIATOWA ORGANIZACJA ZDROWIA

 

Znaczki zostały wydane, aby zwrócić uwagę na globalną kampanię Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) mającą na celu wyeliminowanie malarii, Globalny Program Zwalczania Malarii (GMEP). Rozpoczęta w 1955 r. na Światowym Zgromadzeniu Zdrowia kampania nadal jest jedną z najbardziej ambitnych międzynarodowych interwencji zdrowotnych w historii.

 

W 1962 roku uruchomiono globalną inicjatywę pocztową o nazwie „Świat przeciwko malarii” w celu promowania Globalnego Programu Zwalczania Malarii WHO. Program ten podniósł świadomość na temat działań na rzecz kontroli i eliminacji malarii na całym świecie, docierając do setek milionów ludzi.

 

WHO zgłosiła przypadki malarii 1962-1997 co przedstawia wykres.

 

 

W dzisiejszych czasach zmiany klimatyczne szkodzą zdrowiu na świecie szybciej i poważniej, niż nam się wydawało, a choroby takie jak malaria są szczególnie wrażliwe na zmiany klimatu.

 

Rosnące temperatury, zmieniające się wzorce opadów deszczu i ekstremalne zjawiska pogodowe zmieniają zasięg i zachowanie komarów, które przenoszą malarię i inne choroby, co utrudnia przewidzenie, kiedy i gdzie wystąpią epidemie.

 

Oznacza to również, że dzisiejsze miejsca wolne od malarii są podatne na zagrożenia. Społeczności mogą nie być świadome zachowań zapobiegawczych, które mogą chronić je przed infekcją - takich jak spanie pod moskitierami. A ich systemy opieki zdrowotnej nie są przygotowane do szybkiego wykrywania i leczenia malarii.

 

To zagraża życiu. A to sprawia, że eliminacja malarii jest prawie niemożliwa.

 

W Afryce Wschodniej i Południowej do 2030 roku 50-62 miliony ludzi będzie zagrożonych malarią. Szacuje się, że do 2030 r. liczba osób zagrożonych zakażeniem malarią w Azji Południowej wzrośnie o 134 mln.

 

Walka z malarią.  W obiegu od: 1.10.1962 r. Projekt: S. Małecki

 

Blok numer 25. Opis: Komar widliszek

Nominał: 2,50 zł. Opis: Kwiat drzewa chinowego

Nominał: 1,50 zł. Opis: Krwinka z zarodźcami malarii

Nominał: 60 gr Opis: Komar widliszek

 

 

 

Izraelska FDC uhonorowana „Le Monde Uni Contre Le Paludisme (Świat zjednoczony przeciwko malarii)”, izraelski znaczek opatrzony datownikiem pocztowym Jerozolima, 30 kwietnia 1962 r., PIERWSZY DZIEŃ EMISJI.

 

 

Światowa Eradykacja Malarii (7 kwietnia 1962) – Turcja. Znaczek z motywem świata zjednoczonego przeciwko malarii.

 

 

 

Znaczek z Brazylii upamiętniający hasło „Świat zjednoczony przeciwko malarii”. Kampania na rzecz zwalczania malarii 1962 rok.

 

 

Cejlon 1962 Zwalczanie malarii. Emblemat kampanii na rzecz walki z malarią.

 

 

Węgry 1962. Kampania przeciwmalaryczna. Na większości znaczków wydanych w celu nagłośnienia kampanii przeciwko malarii ogłoszonej przez ONZ w 1962 r. widnieje emblemat kampanii, logo Światowej Organizacji Zdrowia zwalczającej nosiciela komarów Anopheles (Widliszek). 

 

 

   

Ale owady spełniały również pożyteczną funkcję, głównie wesz odzieżowa, jako zwierzę laboratoryjne do hodowli bakterii wywołującej tyfus.

 

Rudolf Stefan Weigl wynalazł pierwszą na świecie skuteczną szczepionkę przeciw tyfusowi plamistemu, nad którą pracę kontynuował w Zakładzie Biologii Ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie,  zwanym później Instytutem Weigla.

 

Powodujące dur plamisty riketsje przenoszone są przez wszy – znajdują się w kale tych owadów i wnikają przez drobne skaleczenia, gdy pogryziona przez wszy osoba drapie swędzące miejsca. Typowe objawy duru brzusznego to utrzymująca się na poziomie 40 stopni gorączka, ból głowy, wyczerpanie i plamisto-grudkowa wysypka. Chory może majaczyć lub zapaść w śpiączkę. Im starszy pacjent, tym groźniejsza dla niego choroba — dzieci umierają rzadko, ale po 50. roku życia śmiertelność sięga nawet 60 proc. nieleczonych.

 

Szczepionka Weigla była bardzo pracochłonna – trzeba było karmić wszy krwią ochotników (którzy nosili na ciele klateczki z wszami), ręcznie zakażać owady riketsjami, a potem wypreparowywać ich jelita pod mikroskopem. Jedną z pierwszych karmicielek wszy była żona profesora, Zofia. Aby uzyskać porcję szczepionki, potrzebne były jelita trzydziestu wszy. Produkcja wymagała zaangażowania licznego personelu, zarówno specjalistów, jak i niewykwalifikowanych „karmicieli” – co w czasie okupacji okazało się dla tych osób prawdziwym błogosławieństwem.

 

Tyfus jest jednak ciągle obecny w ubogich krajach Ameryki Południowej, Afryki i Azji, gdzie łącznie notuje się nawet kilka tysięcy przypadków w ciągu roku. 

 

 

O ile rewers medalu podobny jest do poprzedniego z Roberem Kochem, ze zmianą imienia i nazwiska, datą urodzin i śmierci oraz krótkiego rysu biograficznego z pozostawieniem ciekawego symbolu medycyny to rewers medalu jest bardzo ciekawy.

Postacie przy portrecie Paracelsusa nawiązują do Biblii. Chociaż jest niezaprzeczalnym faktem, że studiował nauki okultystyczne z opatem Tritheniusem, poznając tajemnicze siły świata widzialnego i niewidzialnego, nie mniej pewne jest, że nagle porzucił pewne praktyki magiczne, aby uznać je za niegodne i sprzeczne z wolą Bożą.

Miał awersję przede wszystkim do nekromancji praktykowanej przez pozbawionych skrupułów ludzi, przekonanych, że przyciągane są tylko siły zła. Odmawiał również jakichkolwiek osobistych korzyści, jakie mógłby uzyskać z używania magii, ponieważ zgodnie z jego myślą było to dozwolone tylko wtedy, gdy zamierzał bezinteresownie leczyć lub czynić coś dobrego naszym bliźnim.

Uzdrawianie ludzi tak, jak czynił to Pan Chrystus – to było jego gorącym pragnieniem. I kto wie, czy komunia z samym Panem Bogiem nie przyznawałaby mu tej wzniosłej mocy? W międzyczasie otrzymał od Pana Boga łaskę, aby umieć szukać i znajdować wszystkie środki uzdrowienia, którymi Stwórca zapełnił naturę.

Paracelsus oddał się z bezgranicznym zapałem i entuzjazmem dogłębnemu studiowaniu alchemii. W pewnym momencie porzucił studia nad „robienim złota”, ponieważ brzydziło to jego szlachetnego i bezinteresownego ducha; Ale skorzystał z dużej liczby praktyk alchemicznych, które według jego uznania można było rozwinąć i zastosować w medycynie. Był przekonany, że prawie wszystkie minerały poddane analizie mogą ujawnić nam wielkie tajemnice lecznicze i życiodajne oraz doprowadzić do nowych kombinacji doskonale skutecznych w przypadku niektórych chorób psychicznych lub fizycznych.

Bez wątpienia Paracelsus był mistykiem. Wiedział więc, jak połączyć prawa natury z prawami duszy. Ta artystyczna wrażliwość, która nigdy go nie opuściła, stanowiła pomost między człowiekiem Paracelsusem a wizjonerskim obserwatorem Rzeczywistości. Widział Pana Boga zarówno w naturze, jak i w mikrokosmosie, a dzięki medytacji został dotknięty łaską Bożą.

Jako dobry chrześcijanin podążał za naukami Pana Jezusa. „To, czego Bóg chce, to nasze serca – mówi w Traktacie o niewidzialnych chorobach – a nie ceremonie, ponieważ wraz z nimi ginie wiara w Niego. Jeśli chcemy szukać Boga, musimy szukać Go w sobie, ponieważ poza nami nigdy Go nie znajdziemy. Jest to most wsparcia dla Życia i Doktryny naszego Pana, ponieważ jest to jedyna podstawa naszej wiary. Tylko w Chrystusie jest stan duchowej łaski i przez naszą szczerą wiarę będziemy zbawieni. Wystarczy nam wiara w Boga i Jego jedynego Syna. Tym, co nas zbawia, jest nieskończone miłosierdzie Boga, który przebacza nam błędy. Miłość i wiara są tym samym: miłość rodzi się z wiary, a prawdziwe chrześcijaństwo objawia się w miłości i w uczynkach miłości. W Piśmie Świętym, znajdujemy wszystko, czego potrzebujemy, w ogóle”.

Później mówi o medycynie w następujących kategoriach: „Medycyna opiera się na naturze, natura jest medycyną i tylko w niej ludzie powinni jej szukać. Natura jest mistrzem lekarza, ponieważ jest starsza od niego i istnieje wewnątrz i na zewnątrz człowieka. Błogosławiony więc ten, kto czyta księgi Pana i idzie drogą, która została mu wskazana. Żaden lekarz nie może twierdzić, że choroba jest nieuleczalna. Jeśli to potwierdza, to jest to zaprzeczanie Bogu, zaprzeczanie naturze. Nie ma choroby, choćby najstraszniejszej, na którą Bóg nie przewidziałby odpowiedniego lekarstwa”

Wykonawca testamentu Paracelsusa, Miguel Setznagel, uwiecznił pamiątkową inskrypcją nagrobek z czerwonego marmuru który brzmiał po łacinie:

„Tu leży Filip Teofrasto z Hohenheim. Słynny lekarz medycyny, który leczył wszelkiego rodzaju rany, trąd, dnę moczanową, obrzęki i różne inne choroby ciała, ze wspaniałą nauką”.

Medal, plakieta - 1493 Paracelsus 1541. Alchemik i lekarz, nawiązuje do powyższego medalu. Autor: Cabral Antunes. Wymiary: 6,5 x 8,4 cm. Materiał: brąz. Scena na oddziale pokazująca Paracelsusa i lekarzy konsultujących się, gdzie prawdopodobnie może być przeprowadzona amputacja chorej nogi, co widać. Nóż przetrzymywany przez jednego z lekarzy może wskazywać, że taki zabieg przypuszczalnie zaistnieje.

PARACELSUS „Ojciec toksykologii”

 

Medal – Portugalia

Metal: tombak złocony

Wymiary: 65 x 80 mm

Waga: 206 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1980

Numer medalu – 333/400

 

Jego terapia opierała się na rzekomej korespondencji między światem zewnętrznym (makrokosmosem) a ludzkim organizmem (mikrokosmosem).

 

 

Medal, plakieta / ANDREAS VESALIUS 

Wymiary: 8x6,5 cm

Waga: 263 g

Materiał: brąz

 

 

Na awersie plakiety portret Andreasa Vesaliusa z „De humani corporis fabrica” (O budowie ciała ludzkiego) powieści napisanej przez Jordiego Llobregata. Fabuła wykorzystuje jako pojedynczy element postać Vesaliusa i jego dzieło „De humani corporis fabrica”. Arcydzieło poświęcone anatomii człowieka, opublikowano po raz pierwszy w 1543 r. 

 

„De Humani Corporis Fabrica” jest powszechnie uważany za znaczący postęp w historii medycyny i anatomii, a także arcydzieło artystyczne ze względu na jakość rytych ilustracji, między innymi Vesaliusa wśród studentów, wykładajacego anatomię ręki ludzkiej widocznej na rewersie plakiety. Portret ten Andreasa Vesaliusa ze studentami, zamieszczony na stronie poprzedzającej początek pierwszej księgi „De humani corporis fabrica”. Autorem portretu był Jan van Calcar, niderlandzki malarz i rysownik, uczeń Tycjana. Znaczenie ilustracji podkreślają słowa samego autora dzieła: „Dzieło opracowałem w taki sposób, ażeby nawet ci, którzy nie mogą uczestniczyć osobiście w sekcjach, mogli poznać dobrze anatomię. Ilustrowałem to dzieło rycinami, które wiernie oddają wygląd narządów”. Zdaniem Vesaliusa, tablice anatomiczne miały zachęcać studentów do uczestnictwa w sekcjach. Dzieło „De humani corporis fabrica” zawiera 300 drzeworytowych ilustracji, pochodzących, jak się powszechnie uważa, z warsztatu Tycjana. Drzeworyty ilustrują budowę anatomiczną ludzkiego ciała.

 

Vesalius rozpoczął pracę nad swoją książką około 1540 roku. 

 

Krater księżycowy Vesalius został nazwany na jego cześć.

 

 

 

 

Medal, plakieta - 1517 Ambroise Paré 1590. Słynny francuski chirurg (1517-1590). 

Średnica: 65 x 82 mm 

Waga: 298g

Materiał: brąz

Autor: Cabral Antunes

 

Medal, Plakietka. Rewers zawiera scenę chirurga przy łóżku chorego. Ambroży Par'e uważany jest za jednego z ojców chirurgii i nowoczesnej patologii sądowej, która zajmuje się badaniem przyczyn chorób i zgonów współpracujący z sądem i orzekającym dla sądu oraz pioniera technik chirurgicznych i medycyny pola walki, zwłaszcza w leczeniu ran. Był także anatomem i wynalazł kilka narzędzi chirurgicznych. 

 

 

 

 

Ambroise Paré / Francja

 

Medal – Portugalia

Metal: tombak złocony

Wymiary: 64 x 86 mm

Waga: 211 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1981

Numer medalu – 333/400

 

Był liderem w technikach chirurgicznych, zwłaszcza w leczeniu ran. Wynalazł kleszczyki hemostatyczne do zaciskania naczyń co znacznie obniżyło śmiertelność podczas amputacji.

 

W dziedzinie chirurgii ogólnej opracował metody operowania przepuklin. Zajmował się również ortopedią, do której wprowadził leczenie za pomocą wyciągu. Innowacyjne metody wprowadził także w położnictwie. Chorych zaopatrywał w protezy kosmetyczne i metalowe gorsety.

 

 

 

Medal, plakieta - 130 Galeno 201. Grecki lekarz z Pergamonu (130-201). 

 

Waga: 279g

Materiał: brąz

Autor: Cabral Antunes

Rozmiar: 66x84 mm

 

Rerwers przedstawia wyznawcę Hipokratesa, Galena z Pergamonu nauczajacego, że lekarze muszą robić coś więcej niż posługiwać się imieniem założyciela Medycyny. Ślepy dogmatyzm nie pomaga. Lekarze muszą rozwinąć właściwe rozumienie nauki, będąc niezależnymi filozofami i praktykując „racjonalną kontemplację”.

 

Galen z Pergamonu, słynny lekarz żyjący w świecie rzymskim w II wieku naszej ery, napisał ciekawe ostrzeżenie do lekarzy. Słowa Galena są szczególnie przydatne dla współczesnych teozofów:

 

 „To, co dzieje się z większością sportowców, którzy marzą o zwycięstwie na igrzyskach olimpijskich, ale nie przechodzą żadnego treningu, aby to osiągnąć, dzieje się również z większością lekarzy. Chwalą Hipokratesa, którego uważają za najlepszego ze wszystkich; ale jeśli chodzi o upodobnienie się do niego, zrobią wszystko, a nie to”.

 

Zamiast jedynie zapamiętywać nauczanie, teozofowie, kierujący się światopoglądem religijno-filozoficznym głoszący możliwość uzyskania bezpośredniego kontaktu człowieka ze światem nadprzyrodzonym i poznania jego tajemnic przede wszystkim przez mistyczne objawienie, muszą wyleczyć się z choroby ignorancji i pomagać innym robić to samo.

 

Mogą odnieść sukces w swoim zadaniu dzięki uzdrawiającej mocy trzech przewodnich świateł w poszukiwaniu boskiej wiedzy: altruizmu, odpowiedzialności za siebie i poszerzającej się wnikliwości.

 

Właściwa relacja między teorią a praktyką nie jest sprawą łatwą. Pokora jest ważna, aby móc spokojnie uznać dystans między tymi dwoma czynnikami. 

 

Galen był pierwszym, który użył pulsu jako pomocy diagnostycznej i pierwszym, który opisał przepływ moczu przez moczowody do pęcherza.

 

W czasach Galena sekcja zwłok człowieka była tematem tabu, a założenia anatomiczne Galena, które opierały się na zwierzętach, nie zawsze miały zastosowanie, jak później zauważono, do ludzi.

 

Jego największymi osiągnięciami były identyfikacja mięśni i wykorzystanie pulsu jako pomocy diagnostycznej.

 

Napisał 262 książki, które były redagowane na średniowiecznych uniwersytetach. Jego prace stały się symbolem greckiej medycyny dla uczonych medycyny Europy i Bliskiego Wschodu przez następne 15 wieków. Najbardziej utalentowany ze wszystkich badaczy medycznych starożytności, przyczynił się znacznie do zrozumienia wielu dyscyplin naukowych, w tym anatomii, fizjologii, patologii.

 

 

 

Cláudio Galeno / pisarz, lekarz, chirurg, biolog

 

Medal – Portugalia

Metal: tombak patynowany

Wymiary: 65 x 85 mm

Waga: 191 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1979

Numer medalu – 334/400

 

 

 

Medal, plakieta - 460 Hipokrates 365 pne. Przysięga Hipokratesa. Autor : Cabral Antunes. Wymiary: 6,5x8,5 cm.

Prostokątny medal z brązu z portretem Hipokratesa na awersie i tekstem Przysięgi Hipokratesa na rewersie, autorstwa Cabral Antunes. 

 

Hipokrates był greckim lekarzem, który jest powszechnie określany jako ojciec współczesnej medycyny. Wierzył, że choroby są powodowane naturalnie, a nie przez przesądy lub przekleństwo od bogów, jak powszechnie wierzono w tym czasie. To oddzielenie medycyny i religii było dość rewolucyjne jak na swoje czasy. Hipokrates uważał, że leczenie chorób polega na korygowaniu czynników środowiskowych, takich jak dieta i nawyki życiowe.

 

Innym znaczącym wkładem Hipokratesa była przysięga Hipokratesa. Przysięga jest kodeksem postępowania podjętym przez ówczesnych lekarzy w celu:

 

1) Szanuj swoich nauczycieli,

2) Swobodnie przekazuj swoją wiedzę każdemu, kto chciałby się od nich

uczyć, 

3) Pomagaj i nie krzywdź innym ludziom

 

Dziś lekarze z całego świata używają odmian przysięgi Hipokratesa.

 

Rewers przedstawia szczegółowy posąg Hipokratesa, trzymającego zwój ze starożytną grecką wersją przysięgi Hipokratesa. W prawej ręce trzyma Laskę Uzdrawiania znaną jako Kaduceusz. Kaduceusz jest reprezentowany przez zwiniętego węża. Wąż, ze swoją zdolnością do zrzucania skóry, był uważany przez Greków za symbol odnowy.

 

 

 

Starożytny grecki lekarz HIPOKRATES Z KOS

 

Medal – Portugalia

Metal: tombak złocony

Wymiary: 64 x 86 mm

Waga: 208 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1979

Numer medalu – 333/400

 

Hipokrates wywarł ogromny wpływ na rozwój medycyny. Jego pisma jeszcze długi czas krążyły po Grecji.

 

Hipokrates opierał założenia patologii na istnieniu w ustroju 4 podstawowych cieczy, czyli soków (patologia humoralna): krwi, śluzu, żółci, czarnej żółci (prawdopodobnie krew żylna). Według Hipokratesa, zachowanie równowagi w organizmie między tymi czterema podstawowymi cieczami warunkowało stan zdrowia, a zaburzenia w niej powodowały choroby, których przebieg tłumaczył teorią kryzysów oraz przełomów.

 

Za podstawową zasdę leczenia uważał pomaganie naturze w poradzeniu sobie z chorobą, podtrzymywanie sił chorego oraz pomoc w wydaleniu szkodliwych cieczy (np. przez wywoływanie wymiotów czy upuszczanie krwi).

 

 

 

 

Perski filozof, islamski naukowiec, doktor Avicena – brązowy medal - plakieta autora Cabral Antunes. Rozmiar 68x83 mm, 9 mm grubości. Waga: 292 g. Wydany na okoliczność rocznicy 1000-lecia przybycia Awicenny do Portugalii.

 

Rewers przedstawia scenę ukazującą Awicennę w otoczeniu uczniów,

 

Jego najsłynniejsze dzieła to Księga uzdrowienia, obszerna encyklopedia filozoficzna i naukowa oraz Kanon medycyny, który był standardowym tekstem medycznym na wielu średniowiecznych uniwersytetach i wciąż jest powszechnie uważana za wartościowe źródło w studiach medycznych.

 

Był autorem 450 książek z szerokiego zakresu wiedzy, z których wiele traktowało na tematy filozoficzne i medyczne. Nazywany był często „ojcem nowoczesnej medycyny”, nazwano go też „najsłynniejszym uczonym islamu i jednym z najsłynniejszych uczonych wszech czasów wśród wszystkich narodów świata”.

 

Avicenna, był uważany za jednego z najznaczniejszych lekarzy, astronomów, myślicieli i pisarzy islamskiego Złotego Wieku, a także ojca nowoczesnej medycyny.

 

Ibn Sina (Avicenan) jako pierwszy wpadł na pomysł kwarantanny w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się chorób. Podejrzewał, że niektóre choroby roznoszą się poprzez mikroorganizmy; aby zapobiec zakażeniom między ludźmi, wymyślił metodę izolowania ich na 40 dni.

 

 

 

Transkei to kraj wydania znaczków pocztowych w 1991 roku pionierów medycyny, wydanych na kopercie FDC Pierwszego Dnia Obiegu.

 

Badania przeciwciał rozpoczęły się w 1890 roku, kiedy Emil von Behring i Shibasaburo Kitasato opisali aktywność przeciwciał przeciwko toksynom błonicy i tężca. Behring i Kitasato wysunęli teorię odporności humoralnej, proponując, że mediator w surowicy może reagować z obcym antygenem.

 

Emil Adolf von Behring – niemiecki bakteriolog, uważany za jednego z twórców immunologii, laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w 1901 roku.

 

Shibasaburō Kitasato – japoński lekarz i bakteriolog. Pracując w Hongkongu w 1894 r., określił czynnik zakaźny dżumy, niemal równocześnie z Alexandre'm Yersinem.

 

Jean-Marie Camille Guérin – francuski bakteriolog, współtwórca (wraz z Albertem Calmette) BCG, szczepionki przeciw gruźlicy.

 

Léon Charles Albert Calmette – francuski lekarz, bakteriolog i immunolog. Opracował (wspólnie z Camille'em Guérin) szczepionkę BCG przeciwko gruźlicy, a także wynalazł surowicę przeciwko dżumie oraz jako pierwszy zastosował antytoksynę przeciwko jadowi węży.

 

John Franklin Enders – amerykański naukowiec, mikrobiolog, bakteriolog, w 1954 roku laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny za dokonanie odkrycia, że wirus polio namnaża się w tkankach zwierzęcych. Przyczyniło się to do stworzenia szczepionki przeciwko chorobie Heinego-Medina.

 

Jonas Edward Salk – wirusolog, wynalazca szczepionki przeciw grypie i twórca jednej ze szczepionek przeciw paraliżowi dziecięcemu (wirus polio).

 

 

Przestarzałość medyczna na banknotach fantazyjnych.

 

Urządzenie do wyciągania pocisków. Ekstraktor pocisków, XVI wiek, stal i mosiądz.

 

Chociaż próbowano usunąć pociski przypominające kule, gdy broń palna została wprowadzona do działań wojennych już w 1200 roku, ale tylko te znajdujące się w pobliżu powierzchni skóry mogły być leczone. Specjalne instrumenty do usuwania pocisków weszły do użytku dopiero na początku 1500 roku, gdy broń palna stawała się coraz bardziej wyrafinowana.

 

Wyciągi kulowe typu śrubowego, takie jak ten, mają pusty pręt, który można wydłużyć lub skrócić, obracając uchwyty. Instrument umieszcza się w ranie, a wydłuża się, aby przesunąć kulę, by ją usunąć.

 

 

 

Wiertarka dentystyczna obsługiwana kciukiem, wyprodukowana przez Jonathana W. Baxtera, datowana na około 1874 r. Służy do wiercenia zębów.

 

 

 

Medyczna piła do amputacji.

 

Piła ta była używana do amputacji (odcinania) rąk lub nóg ludzi. Ma około 500 lat. Nie było wtedy odpowiednich środków znieczulających (leków powodujących utratę przytomności) i skutecznych leków przeciwbólowych. W rezultacie chirurg musiał pracować bardzo szybko. Największym ryzykiem związanym z operacją w tamtych czasach była infekcja: zarazki wchodzące do organizmu mogły się szybko rozmnażać, a to może spowodować niewydolność narządów organizmu z powodu zagrażającego życiu stanu zwanego sepsą.

 

 

 

Kolekcja historii medycznej, Instytut Karla Sudhoffa, Lipsk. Zestaw wartości obejmujący palnik, lulek czarny i kadzidło, instrumenty dentystyczne, kleszcze, nóż i nożyce, wziernik i windy triploidalne

 

10 Pf - Lulek, kadzielnica (XVI wiek). Rośliny z tego rodzaju, podobnie jak wiele innych psiankowatych, są silnie trujące, ale w przeszłości, zwłaszcza lulek czarny, były stosowane w medycynie (np. w starożytnej Asyrii używano lulka do uśmierzania bólu zęba) i jako narkotyk. W małych dawkach ułatwia zasypianie, w większych powoduje halucynacje, w tym wrażenie bycia pokrytym włosami na podobieństwo wilkołaka.

 

20 Pf - Pelikan, kozie łapki (stopy), szczypce do zębów (XVII wiek). Pierwsze wzmianki o pelikansach pochodzą z 1363 roku. W XVI wieku były głównym narzędziem ekstrakcji zębów. Nazwa pelikan wywodzi się od podobieństwa pazura do dzioba pelikana. Współczesna literatura ujawnia, że pelikan nawet przy sprawnym stosowaniu może skutkować poważnym skaleczeniem dziąseł, poważnym krwotokiem, a nawet złamaniem kości szczęki. Pozycja pacjenta była inna niż dzisiaj, umieszczano go na niskim siedzeniu z głową odchyloną do tyłu i mocno trzymaną między udami operatora. Pelikan działał, umieszczając pazur nad koroną zęba, który ma zostać usunięty i podpórką na zewnętrznym dziąśle. Naciśnięcie uchwytu wysunęło ząb. Wprowadzenie gwintu śrubowego umożliwiło ekstrakcję większej liczby zębów.

 

Kozie stopy - narzędzia wymagane do ekstrakcji zęba. To był bardzo niebezpieczny instrument. Poważne obrażenia podniebienia, dna jamy ustnej, języka lub policzka nie były rzadkością. Ponieważ jednak zwykła stopa nie mogła być dobrze używana z tylnymi zębami trzonowymi i lekko ślizgała się z przodu, firma GOERG próbowała zaradzić tym brakom, dając stopie haczyk, a mianowicie jeden instrument na zęby przednie, a drugi na zęby tylne. Mocując taką kozią stopę, haczyk chwyta ząb od tylnej strony i zapobiega ześlizgnięciu się instrumentu.

 

Szczypce do zębów (XVII wiek) były tak skonstruowane, że zamontowany wkręt pośrodku szczypiec wkręcano w chory ząb, aby łatwiej było go chwycić i wyciągnąć. I to wszystko bez żadnych srodków przeciwbólowych czy znieczuleń.

 

25 Pf - Szczypce do drutu do włosów (XVII wiek). Sznur do włosów (zwany także opaską ropy lub łacińskim setaceum) jest metodą leczenia chirurgicznego, której pierwsze zastosowanie jest nieokreślone i która była stosowana od XVI do XIX wieku w szczególności przeciwko chorobom oczu i epilepsji. Sznur do włosów był również często stosowany w leczeniu ciężkich zaburzeń psychicznych.

 

Kawałek skóry na szyi pacjenta został podniesiony włoskowatymi szczypcami. Przebijano przez to szpilkę do włosów za pomocą sznurka do włosów, sznurka wykonanego z jedwabiu, końskiego włosia, płótna lub podobnego materiału. Linia włosów pozostawała pod skórą przez kilka dni, czasem znacznie dłużej, aż do powstania ropy. To ropienie powinno przyczynić się do „wypływu złych soków”.

 

Przy tej formie leczenia istniało ryzyko rozwoju infekcji bakteryjnej lub przetoki.

 

35 Pf - Nóż do rzeźbienia w kamieniu (XVIII w), Nożyce do łamania (XVII w). Ten nóż był instrumentem medycznym, który osiągnął szczyt popularności pod koniec 1700 roku. Drobna, wklęsła krawędź tnąca, charakterystyczne sierpowe ostrze i zaokrąglona końcówka. W 1738 roku urodzony w Anglii chirurg, dr Samuel Sharp ze Guy's Hospital w Londynie, ujawnił silnie zakrzywiony, obosieczny nóż z ciężkim płaskim kręgosłupem i małą płetwą do krzywizny niedaleko rękojeści. Noże falciform były używane do końca 1780 roku, kiedy chirurdzy tacy jak Justus Christian von Loder (1753-1832), niemiecki anatom i chirurg, przenieśli uwagę na noże o prostszych krawędziach. Noże o prostych krawędziach umożliwiły głębsze i bardziej nachylone nacięcia w mięśniu od zewnętrznej strony kończyny i dały możliwość pozostawienia płatów skórnych w celu ochrony resztkowego kikuta przed infekcją i ułatwienia gojenia. Obiekty takie jak ten nóż falciform ilustrują zmiany w wiedzy medycznej w czasie kursu i uwidaczniają w formie materialnej, jak podejścia do amputacji rozwijały się w historii.

 

Znaczek pokazuje również nożyczki przepuklinowe (bruchschere). Litotom to nóż chirurgiczny stosowany podczas litotomii krocza do usuwania kamieni pęcherza moczowego. Instrument ma ukryte ostrze, które otwiera się po naciśnięciu dźwigni na rękojeści. Służy do poszerzenia rany krocza, litotom wprowadza się przez ranę krocza do pęcherza, ostrze jest otwierane, a litotom wycofywany; Powiększa to ranę na tyle, aby umożliwić przejście kleszczy w celu uchwycenia / usunięcia kamienia.

 

Litotomia krocza jest najstarszą operacją urologiczną i często mówi się, że jest najstarszą planową operacją. Opisy znajdują się w starożytnych pismach indyjskich i są wspomniane w przysiędze Hipokratesa.

 

50 Pf - Kleszcze (XVIII wiek), Wziernik (XVII wiek). Wynalezienie kleszczy położniczych stanowi istotny postęp techniczny w zarządzaniu porodem. W czasach, gdy nowa choroba, krzywica, stawała się coraz bardziej powszechna, kleszcze były mile widzianym wynalazkiem, ponieważ choroba często przynosiła ze sobą deformację miednicy, która u przyszłych matek utrudniała poród. Przed XVIII wiekiem kobiety rodziły w domu w asyście położnej i bliskich przyjaciółek. W XVIII wieku lekarze płci męskiej zastąpili położne, co niestety spowodowało wzrost liczby zgonów z powodu nadużywania i nadmiernego agresywnego używania kleszczy. Do połowy XIX wieku (kiedy odkryto środki znieczulające), poród odbywał się bez skutecznej ulgi w bólu.

 

Kleszcze były używane przede wszystkim przy trudnych porodach. Kleszcze mogły uniknąć niektórych zgonów niemowląt, gdy poprzednie podejścia (z udziałem haków i innych instrumentów) wydobywały je w częściach. W interesie zachowania tajemnicy kleszcze były przenoszone do sali porodowej w wyłożonym pudełku i były używane tylko wtedy, gdy wszyscy wyszli z pokoju, a matka miała zawiązane oczy.

 

Wziernik pochwy czy waginalny. Wzierniki były używane od tysięcy lat, aby umożliwić lekarzom lepsze widzenie i dostęp do obszaru pochwy (lub innych jam ciała) poprzez rozszerzenie po założeniu. Ten XVII-wieczny europejski przykład, który wydaje się wykorzystywać ruch korbowy do rozszerzenia, jest bardziej ozdobny i zastraszający niż większość. Innymi słowy wykorzystuje się pracę korbki do rozwierania.

 

85 Pf - Windy (XVII wiek). Używanie windy do usuwania np. kawałka kości z czaszki. Trepanacja jako procedura terapeutyczna lub magiczno-religijna sięga czasów neolitu, a trefiny (lub trepany) są często stosowane jako metoda uwalniania złych duchów od pacjenta. Przez wieki ta procedura chirurgiczna była nadal stosowana w leczeniu różnych objawów, od migreny po choroby psychiczne. Trepanowanie jest uważane za jedną z najwcześniejszych metod chirurgicznych łagodzących cierpienie osób z zaburzeniami psychicznymi. Instrumenty medyczne w Grecji i Rzymie potwierdziły, że chirurdzy kontynuowali praktyki perforacji czaszki między 25 r. p.n.e. a 216 r. n.e. XVI wiek wprowadził trefinę w stylu „statywu” do podnoszenia obniżonego pęknięcia czaszki. W czasach starożytnych były wiercone w osobie, która zachowywała się w sposób, który uważano za nienormalny, aby wypuścić to, co ludzie uważali za złe duchy.

Dowody sugerują również, że trepanacja była prymitywną operacją ratunkową po ranach głowy w celu usunięcia rozbitych kawałków kości z pękniętej czaszki i oczyszczenia krwi, która często gromadzi się pod czaszką po uderzeniu w głowę. Procedura ma poważne reperkusje, takie jak bezpośrednie lub pośrednie powikłania okołooperacyjne, które obejmują zwiększone uszkodzenie mózgu, infekcję, utratę krwi, krwotok i potencjalnie śmierć z powodu urazu, ponieważ osłona ochronna czaszki jest zagrożona.

 

W XVI wieku Fabricius ab Aquapendente wynalazł trójkątny instrument do wiercenia otworów w czaszce. (Był nauczycielem Harveya i odkrywcą zastawek żylnych.) Instrument miał trzy ramiona o różnych kształtach punktów. Każdy z końców można było przyłożyć do czaszki za pomocą pozostałych dwóch jako uchwytów. Nazwał go „tre fines” z łaciny dla trzech końców, które stały się trafine, a następnie trephine, a do 1656 roku było używane jako synonim trepan, jako termin dla starszego instrumentu. W innej wersji etymologii zupełnie inny trójkątny instrument do wiercenia w czaszce został wynaleziony w 1639 roku przez Johna Woodalla, londyńskiego chirurga, który również nazwał swój instrument tres fines, który stał się trefiną i ostatecznie synonimem trepana. Ogólnie rzecz biorąc, w czasach renesansu i później trepanacja była popularną operacją i wynaleziono wiele różnych instrumentów do jej wykonywania.

 

 

Edgar Douglas Adrian, Baron Adrian (1889 - 1977), brytyjski lekarz i fizjolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1932 roku, za badania nad włóknami nerwów obwodowych, mechanizmem przewodzenia nerwów i funkcją węchową. Jest twórcą metody rejestrowania czynnościowych zmian elektrycznych w pojedynczych włóknach nerwowych. Przyczynił się do rozwoju elektroencefalografii i nauki o lokalizacji czynności w korze mózgowej. Jego badania nad tzw. rytmami Bergera przyczyniły się do rozwoju badań nad padaczką i lokalizowaniem uszkodzeń mózgu.

 

Rzadki Brązowy medal Portugalii z limitowanej edycji tylko 1000 sztuk. Numer egzemplarza 367-1000. Grawer Cabral Antunes. Średnica 80 mm. Waga 215,40 g.

 

 

 

Brązowy medal Otto Fritza Meyerhofa. Nobel w dziedzinie medycyny w 1922 roku. Otto Meyerhof 1884-1951. Grawer Cabral Antunes. Numer egzemplarza 38-1000. Średnica 8 cm. 

 

Otto Meyerhof zajmował się przemianami energetycznymi i chemicznymi w tkankach, zwłaszcza w mięśniach. Odkrył zależność między zużyciem tlenu a wytwarzaniem kwasu mlekowego w mięśniach.

 

 

 

Medal August Krogh w 1920 roku nagroda Nobla w dziedzinie medycyny, fizjolog. Najważniejsze prace Krogha dotyczyły fizjologii oddychania i krążenia. Badał krążenie krwi w drobnych naczyniach oraz zaopatrzenie tkanek w krew, odkrył zależność produkcji energii od ilości pochłanianego przez organizm tlenu.

Średnica: 80 mm 

Waga: 223g

Material: Brąz 

Autor: Cabral Antunes

Numer na rancie: 398-1000

 

 

 

Brązowy medal/ Alexander Fleming/ W 1945 roku nagroda Nobla w dziedzinie Medycyny, biolog i farmakolog. Odkrywca lizozymu i penicyliny. W 1922 r. odkrył, że w tkankach i wydzielinach ludzkiego ciała znajduje się substancja zdolna do rozpuszczania (lizy) niektórych bakterii. Ze względu na podobieństwo do enzymów nazwał ją lizozymem. Wyizolował też bakterię, która była wrażliwa na działanie lizozymu i nazwał ją Micrococcus lysodeikticus (później okazało się, że była to znana już wcześniej Micrococcus luteus). Odkrywca bakteriostatycznego działania pleśni pędzlaka, co doprowadziło do wyodrębnienia penicyliny. Antybiotyk ten stał się powszechnie stosowanym lekiem bakteriobójczym.

 

Pokazany na rewersie medalu symbol pielęgniarstwa składa się z kilku elementów i każdy ma swoje znaczenie. Lampa jest hołdem dla Florence Nightingale, która poprzez swoje czyny czuwała nad zdrowiem swoich pacjentów, niosąc światło i nadzieję na uzdrowienie. Wąż oznacza tu alchemię wraz z krzyżem symbolizuje naukę.

Autor: Armindo Viseu

Wymiar: 70mm 

Waga: 158 gram

Nr medalu: 499/500

 

 

 

 

ALEXANDER FLEMING 

 

Medal – Portugalia

Metal: tombak patynowany

Wymiary: 65 x 85 mm

Waga: 186 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1982

Numer medalu – 334/400

 

Napisał wiele artykułów z zakresu bakteriologii, immunologii i chemioterapii.

 

Znaczenie jego pracy zostało docenione poprzez umieszczenie 19 listopada 1999 roku tablicy International Historic Chemical Landmark w Alexander Fleming Laboratory Museum w Londynie.

 

Krater Fleminga na Księżycu został nazwany na cześć Alexandra Fleminga i szkockiej astronom Williaminy Fleming.

 

W połowie 2009 roku Fleming został upamiętniony na nowej serii banknotów wyemitowanych przez Clydesdale Bank; Jego wizerunek widnieje na nowej emisji banknotów o nominale 5 funtów.

 

 

 

4 charytatywne znaczki pocztowe, wydane w Republice Federalnej Niemiec w 1956 roku.

 

Jest to kontynuacja wielu emisji z cyklu „Słudzy Ludzkości", zaś ten zestaw jest poświęcony opiece nad dzieckiem.

 

Na drugim znaczku przedstawiono portret węgierskiego lekarza o imieniu Ignaz Philipp Semmelweis (węg. Ignác Fülöp Semmelweis: 1818-1865), który położył podwaliny pod nową gałąź medycyny – antyseptykę - zajmującą się kwestią niszczenia drobnoustrojów poprzez odkażanie. Zastosowana przez niego dezynfekcja rąk przed badaniem kobiet po porodzie spowodowała radykalne zmniejszenie się wśród nich śmiertelności na gorączkę połogową, która wówczas była zmorą szpitali położniczych.

 

Część dochodów ze sprzedaży tych walorów była przeznaczona na wsparcie różnych organizacji charytatywnych.

 

 

Ignaza Semmelweis możemy zobaczyć również na innym znaczku, na serii ktorej przedstawiono pionierów medycyny w różnych dziedzinach i w różnych zakątkach świata, okolicznościowe znaczki pocztowe wydane w Transkei w 1992 roku, a są to kolejno:

 

Thomas Huckle Weller (1915-2008) – amerykański naukowiec, lekarz pediatra, bakteriolog i wirusolog, uhonorowany w 1954 roku Nagrodą Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny za dokonanie odkrycia, że wirus polio namnaża się w tkankach, co przyczyniło się to do stworzenia szczepionki przeciwko chorobie Heinego-Medina (polio);

 

Ignaz Philipp Semmelweis (1818-1865) – lekarz pochodzący z rodziny węgierskich Niemców, który położył podwaliny pod nową gałąź medycyny – antyseptykę, która zajmuje się kwestią niszczenia drobnoustrojów poprzez odkażanie; zastosowana przez niego dezynfekcja rąk przed badaniem kobiet po porodzie spowodowała radykalne zmniejszenie się wśród nich śmiertelności na gorączkę połogową, która wówczas była zmorą szpitali położniczych;

 

Sir James Young Simpson (1811-1870) - szkocki położnik, który jako pierwszy lekarz zademonstrował właściwości znieczulające chloroformu na ludziach i przyczynił się do spopularyzowania jego zastosowania w medycynie;

 

René Théophile Hyacinthe Laennec (1781-1826) – francuski lekarz, wynalazca stetoskopu; w 1819 opublikował dzieło „O osłuchiwaniu”, poświęcone nowemu wówczas rodzajowi diagnostyki medycznej (wprowadził drewnianą słuchawkę służącą do osłuchiwania płuc i serca).

 

 

Kolejna seria przedstawia innych pionierów medycyny w różnych dziedzinach i w różnych zakątkach świata, znaczki wydane w Transkei w 1982 roku, a są to kolejno:

 

Hipokrates (ok. 460 p.n.e. - ok. 377 p.n.e.) – lekarz grecki, jeden z prekursorów współczesnej medycyny, obdarzony przydomkiem „ojca medycyny”; Więcej uwagi poświęciłem temu lekarzowi w powyższych numizmatach, ze względu na jego duże zasługi w medycynie.

 

Antoni van Leeuwenhoek (1632-1723) – holenderski urzędnik miejski, przedsiębiorca i przyrodnik (bez formalnego wykształcenia uniwersyteckiego), nazywany ojcem mikrobiologii; prawdopodobnie pierwszy człowiek, który zobaczył mikroorganizmy, w tym bakterie;

 

William Harvey (1578-1657) – angielski lekarz i biolog, który odkrył, że serce działa jak pompa ssąco-tłocząca i powoduje nieustające krążenie krwi w naczyniach, z którymi tworzy układ zamknięty;

 

Joseph Lister (1827-1912) – brytyjski chirurg, inicjator antyseptyki, który na podstawie wyników licznych i długotrwałych prób opracował „system leczenia antyseptycznego”, polegającego na skrupulatnej dezynfekcji kwasem karbolowym rąk, narzędzi, nici chirurgicznych oraz opatrunków.

 

 

I kolejni pionierzy medycyny w różnych dziedzinach i w różnych zakątkach świata, przedstawionych na okolicznościowych znaczkach pocztowych wydanych w Transkei w 1985 roku. a są to kolejno:

 

Andreas Vesalius, Wesaliusz (1514-1564) – flamandzki uczony, twórca nowożytnej anatomii; jako jeden z pierwszych odważył się na dokładne zbadanie zwłok ludzkich, wykazując przy tym liczne błędy w dziełach Galena, które były wynikiem nieuzasadnionego, a bezwzględnego przenoszenia stosunków anatomicznych panujących u zwierząt na organizację ciała ludzkiego; Temu lekarzowi również poświęciłem więcej uwagi w powyższej części artykułu, ze względu na jego duże zasługi w medycynie.

 

Marcello Malpighi (1628-1694) – włoski lekarz i biolog, który jest twórcą anatomii mikroskopowej; opisał krwinki czerwone, naczynia włosowate, strukturę tkanki płucnej oraz budowę owadów;

 

François Magendie (1783-1855) – francuski fizjolog, jeden z pionierów fizjologii i patofizjologii; dokonał znaczących odkryć związanych z fizjologią mózgu dzięki rozwinięciu techniki wiwisekcyjnej;

 

William Stewart Halsted (1852-1922) – amerykański chirurg, zwany ojcem amerykańskiej chirurgii, który stworzył podstawy nowoczesnej chirurgii onkologicznej.

 

 

Medal / William Harvey / Doktor. Anatomia/ Serce/ Krążenie ogólnoustrojowe/ Lekarz angielski. Ojciec Fizjologii.

 

Waga - 207 g

Wymiary - 6,5 x 8,5 cm

Kraj – Portugalia

Numer medalu – 327/400

Rzeźbiarz (sygnowany) - „A. Cândido 1981”

Materiał - tombak patynowany

 

Jako pierwszy uznał pełne krążenie krwi w ludzkim ciele i dostarczył eksperymentów i argumentów na poparcie tej idei. Harvey żył w czasie europejskiego polowania na czarownice. Był zamieszany w jedną ze spraw, w 1634 roku, i musiał przesłuchać cztery kobiety oskarżone o czary. W czasach, gdy wiara w czarownice była powszechna, a zaprzeczanie ich istnieniu było herezją, bardzo łatwo byłoby zinterpretować każde podejrzane zachowanie lub znak na ciele jako pozytywny dowód czarów. Duża w tym zasługa Harveya, że potraktował sprawę z otwartym umysłem i był gotów rozważyć naukowe wyjaśnienia dowodów rzekomo wskazujących na czary. Domniemane czarownice okazały się niewinne.

 

Główny eksperyment Harveya dotyczył ilości krwi przepływającej przez serce. Oszacował objętość komór, ich skuteczność w wydalaniu krwi oraz liczbę uderzeń serca na minutę.

 

Harvey spędził większość swojej kariery pracując nad naturą reprodukcji u zwierząt. Pracował nad kurczętami jako przykładem rozmnażania jajorodnego, w którym rozwój embrionalny zachodzi w jajach wyklutych poza ciałem matki, oraz nad jeleniami jako przykładem rozmnażania żyworodnego, w którym rozwój embrionalny zachodzi w ciele matki, w wyniku czego rodzą się żywe młode.

 

 

 

Medycyna/ Psychoanaliza. Założyciel austriackiej neurologii SIGMUND FREUD

 

Waga - 210 g, 

Wymiary -  6,4 x 8,4 cm. 

Kraj - Portugalia. 

Numer medalu - 145/400

Podpis rzeźbiarza: A. Cândido 1982

Materiał - tombak patynowany

 

Wiedeński neurolog Zygmunt Freud był twórcą psychoanalizy. eksperymentował z terapiami, w tym kokainą i hipnozą. Opracował nową metodę, którą nazwał psychoanalizą, a jego przekonujące i kontrowersyjne idee przyciągnęły zwolenników w środowisku medycznym i poza nim.

 

 

 

Lekarz angielski THOMAS SYDENHAM. Obserwacje medyczne / „Angielski Hipokrates”

 

Waga - 204 g, 

Wymiary -  6,4 x 8,4 cm. 

Kraj - Portugalia. 

Numer medalu - 334/400

Podpis rzeźbiarza: A. Cândido 1981

Materiał - tombak patynowany

 

W swojej praktyce lekarskiej oddzielił szkarlatynę od odry, spopularyzował stosowanie jezuickiej kory (chinina) w leczeniu gorączki i ożywił praktykę obserwacji Hipokratesa (a więc przede wszystkim obserwacja, doświadczenie, a następnie intelektualna refleksja, która pomagała wyciągać wnioski z nagromadzonej wiedzy).

 

 

 

Andreas Vesalius (1514-1564), czasami określany w literaturze portugalskiej jako Andre Vesalius, był belgijskim lekarzem, uważanym za „ojca nowoczesnej anatomii”. Był autorem publikacji „De Humani Corporis Fabrica”, atlasu anatomii wydanego w 1543 roku.

 

Metal: tombak patynowany

Wymiary: 64x83 mm

Waga: 209 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1981

Numer medalu – 380/400

 

Awers: Vesalius 1514-1564 (A. Candido 1981)

 

Rewers: DE HUMANI CORPORIS FABRICA OJCIEC WSPÓŁCZESNEJ ANATOMII (MEDAGLIS LD)

 

Od czasów starożytnych odkryto bardzo niewiele na temat anatomii i fizjoligii, których odkrycia opierały się na sekcji zwierząt. Brak praktycznych zajęć z anatomii na Uniwersytecie Paryskim doprowadził w końcu Vesaliusza, podobnie jak Michała Anioła, do częstych wizzyt na cmentarzach w poszukiwaniu kości straconych przestępców i ofiar dżumy.

 

 

 

Medal - LAENNEC 1781-1826 WYNALAZCA STETOSKOPU/ Francuski lekarz RENÉ LAENNEC stetoskopu używał w leczeniu schorzeń klatki piersiowej, a który to ułatwiał diagnozę.

 

Metal: tombak patynowany

Wymiary: 8,5 x 6,5cm

Waga: 191 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Numer medalu – 52/400

 

RENÉ LAENNEC wynalazł stetoskop w 1819 roku podczas pracy w szpitalu Neckera. Odnosi się to do jego pomysłu użycia instrumentu lub mediatora do usłyszenia dżwięków wewnątrz ludzkiego ciała.

 

Prekursor lekarzy wojskowych, zorganizował na dużą skalę pomoc medyczną dla rannych żołnierzy Napoleona na  i po bitwie (nie tylko dla oficerów, ale i dla wszystkich żołnierzy).

 

 

 

EGAS MONIZ - LEUKOTOMIA/ MÓZG/ 1949 Nagroda Nobla, neurolog

 

Metal: tombak patynowany

Wymiary: 64 x 84 mm

Waga: 211 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1982

Numer medalu – 145/400

 

Egas Moniz jest pierwszym i jak dotąd jedynym Portugalczykiem, który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny. Posiadając wszechstronne umiejętności, ducha misji i zaangażowania, był wyjątkową i nieuniknioną postacią w portugalskiej neurologii i neurochirurgii.

 

W czerwcu 1927 roku, po starannych i długotrwałych badaniach eksperymentalnych, wykonał pierwszą angiografię mózgu u człowieka. Wstrzykując nieprzezroczystą substancję rentgenowską do tętnicy szyjnej, był w stanie uwidocznić naczynia krwionośne w mózgu. Proces ten pozwolił mu uzyskać obraz wewnątrzczaszkowych naczyń krwionośnych na kliszach radiograficznych; Był to niezwykły krok naprzód w postępie chirurgii mózgu. Dzięki tej metodzie zaczęto lokalizować guzy i krwiaki, ułatwiając interwencje medyczne.

 

W 1950 roku wzniosły pomnik w centrum miasta Avanca, oddając w ten sposób hołd „człowiekowi i mędrcowi” – jak czytamy na odwrocie cokołu; Pod rzeźbą z brązu, która wyszła spod ręki geniusza dr Davida Cristo, wyryto następujące zdanie: „Tu ujrzało nowe światło ludzkości”

 

 

 

CLAUDE BERNARD 1813 – 1878. ENDOKRYNKOLOGIA/ Francuski fizjolog

 

Metal: tombak patynowany

Wymiary: 64 x 84 mm

Waga: 200 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1981

Numer medalu – 334/400

 

Bernard Claude badał wątrobę, odkrywając glikogen i ustalił, że większość procesu trawienia zachodzi w jelicie cienkim, a nie w żołądku. Wykazał, że hemoglobina przenosi tlen w czerwonych krwinkach i wykazał, w jaki sposób zatrucie tlenkiem węgla zaburza ten proces. Kiedy Bernard zmarł w 1878 roku, rząd francuski zorganizował jego pogrzeb, czyniąc go pierwszym francuskim naukowcem, który został uhonorowany w ten sposób.

 

 

 

Plakietka Iwan Pawłow 1849-1938. Nagroda Nobla w dziedzinie medycyny w 1904 roku za badania nad fizjologią trawienia.

 

Medal – Portugalia

Metal: tombak patynowany

Wymiary: 64 x 84 mm

Waga: 203 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1982

Numer medalu – 235/400

 

Pawłow od 1877 roku zajmował się fizjologią trawienia. Jako pracownik naukowy Cesarskiego Instytutu Medycyny Doświadczalnej prowadził badania nad znaczeniem wątroby dla procesów trawiennych i jej roli w detoksykacji organizmu. W aspekcie finansowym to sam Nobel jako hojny sponsor przyczynił się do światowego sukcesu Pawłowa. Sfinansował bowiem budowę nowoczesnej specjalistycznej kliniki chirurgicznej dla badanych zwierząt w Instytucie, w którym zatrudniony był przyszły noblista. Alfred Nobel związany był z Rosją, a w szczególności z Petersburgiem od trzech pokoleń. Ponadto podzielał Pawłowskie zainteresowania fizjologią.

 

Pawłow w swoich pracach badawczych szukał odpowiedzi na pytania: dlaczego w różnych fazach trawienia wydzielana jest różna ilość soku? Dlaczego soki trawienne różnią się co do jakości oraz ilości? W jaki sposób organizm korzysta z nich celem strawienia pokarmu? W swojej praktyce stosował metodę operacyjną na psach, a także eksperymenty z pozornym karmieniem zwierzęcia.

 

 

 

 

 

 

Piękny antyczny medal z brązu lekarza E. Jennera, ojca immunologii.

 

Medal – Portugalia

Metal: tombak złocony

Wymiary: 65 x 84 mm

Waga: 249 g

Rzeźbiarz: A. Candido

Rok wydania: 1981

Numer medalu – 333/400

 

Doktor Edward Jenner stworzył pierwszą na świecie skuteczną szczepionkę. Odkrył, że ludzie zarażeni ospą krowią są odporni na ospę prawdziwą. W maju 1796 roku angielski lekarz Edward Jenner rozwija to odkrycie i zaszczepia 8-letniego Jamesa Phippsa materią pobraną z rany ospy krowiej na dłoni dojarki.

 

Był angielskim lekarzem i naukowcem, był również pionierem koncepcji szczepionek i stworzył szczepionkę przeciwko ospie, pierwszą na świecie szczepionkę. Terminy szczepionka i szczepienie pochodzą od Variolae vaccinae („krosty krowy”), terminu wymyślonego przez Jennera w celu określenia ospy krowiej. Użył go w 1798 r. w tytule swojego dochodzenia w sprawie szczepionki Variolae znanej jako ospa krowia, w którym opisał ochronne działanie ospy krowiej przeciwko ospie prawdziwej.

 

Na Zachodzie Jenner jest często nazywany „ojcem immunologii”, a jego praca podobno ocaliła „więcej istnień ludzkich niż jakikolwiek inny człowiek”. W czasach Jennera ospa prawdziwa zabiła około 10% światowej populacji, a w miastach, w których infekcja rozprzestrzeniała się łatwiej, aż do 20%. W 1821 roku został mianowany lekarzem króla Jerzego IV, a także burmistrzem Berkeley. Był członkiem Towarzystwa Królewskiego. W dziedzinie zoologii był jednym z pierwszych współczesnych uczonych, który opisał pasożytnictwo lęgowe kukułki (również Arystoteles odnotował to zachowanie w swojej Historii zwierząt). W 2002 roku Jenner znalazł się na liście 100 największych Brytyjczyków prowadzonej przez BBC.

 

 

 

 

Pasteur Louis - francuski chemik i mikrobiolog, twórca podstaw mikrobiologii i immunologii.

 

1857–68 wykazał, że fermentacje są wywoływane przez drobnoustroje, dokonał pasteryzacji

 

1865 rozpoczął badania nad chorobami zakaźnymi

 

1880 wprowadził szczepienia ochronne przeciw cholerze drobiu

 

1881 szczepienia ochronne przeciw wąglikowi

 

1883 szczepienia ochronne przeciw różycy świń

 

1885 stworzył szczepionkę przeciw wściekliźnie

 

1888 zastosował pałeczki rzekomodurowe do zwalczania plagi królików

 

Rozległość zainteresowań, zdolność formułowania śmiałych uogólnień oraz pomysłowość w rozwiązywaniu problemów technicznych zapewniły Pasteurowi wyjątkową pozycję w nauce, a wyniki jego badań miały doniosłe znaczenie praktyczne, przynosząc rolnictwu i przemysłowi istotne korzyści gospodarcze.

 

 

20 lira Ludwik Pasteur z serii monet: Nauka dla ludzkości.

 

Awers: Herb San Marino z dodanymi murami miejskimi.

 

Napis: REPUBBLICA DI SAN MARINO LIBERTAS

 

Autorowi zależało na przedstawieniu miasta otoczonego i chronionego solidnymi murami o wyraźnym układzie Są one otoczone z przodu, rozciągając się na boki, aż łączą się z tyłu. Nad innymi budynkami rozciąga się obecność trzech wież zwieńczonych piórami. Legenda REPUBLIKA SAN MARINO otacza monetę u góry, a na podstawie widnieje motto LIBERTAS - Wolność.

 

Rewers: Popiersie Pasteura zwrócone w stronę twarzy, flankowane aparaturą laboratoryjną i wartością. W centralnej części znajduje się portret słynnego chemika i mikrobiologa Ludwika Pasteura. Na prawo od niego znajduje się napis o nominale 20 lirów: "L. 20" i mennica rzymska: "R". Na dole znajduje się rok wybicia: "1984". Wzdłuż łuku lewego brzegu monety w 2 liniach znajdują się inicjały artystów: "E.MANFRINI" - Enrico Manfrini i "GROSSI" - Sergio Grossi.

 

Louis Pasteur francuski chemik i biolog, którego odkrycia zapoczątkowały nową erę w opiece nad chorób zakaźnych.

 

Grawer: Sergio Grossi

 

Projektant: Enrico Manfrini

 

 

 

Medycyna naturalna, inaczej medycyna niekonwencjonalna, to naturalne metody leczenia chorego, oparte na naturalnych składnikach. To również metody i praktyki, które mają działanie lecznicze, ale ich działania nie są potwierdzone badaniami naukowymi. Zazwyczaj są one akceptowane i oparte na twierdzeniach zgodnych z podstawową wiedzą medyczną oraz przyrodniczą. Przez dużą część środowiska lekarskiego uważane są za nieetyczne, gdyż nie mają udowodnionego działania leczniczego ani wpływu na poprawę zdrowia. Część praktyk, które zaliczane są do medycyny naturalnej, ma swoje źródło w dawnej tradycji, inne zaś rozwinęły się w czasach nowożytnych.

 

Korea - Zastosowanie ciepła, albo przez zastosowanie gorącego okładu, albo przypalenie jednego lub więcej stożków, zwykle zrobionych ze zmiażdżonej łodygi bylicy pospolitej w określonych miejscach ciała, mogą leczyć dolegliwości takie jak zapalenie, swędzenie i ból. Brak środków znieczulających sprawiał, że tego typu operacje nie należały do przyjemnych. 

 

Istnieje wiele zalet związanych z dostarczaniem leków przez skórę przy niewielkiej aktywności całego ciała. Pacjenci są w stanie umieścić lek bezpośrednio w miejscu, w którym jest potrzebny. Zmniejsza to poziom, na jakie całe ciało jest narażone na działanie leku. Produkty do stosowania miejscowego są na ogół łatwe w użyciu i zaczynają działać stosunkowo szybko.

 

Terapia ciepłem to terapeutyczne zastosowanie ciepła do organizmu, które powoduje wzrost temperatury tkanek. Wczesne leczenie może pomóc w zahamowaniu przejścia od ostrego do przewlekłego.

 

 

Anglia – Lekarstwem na krztusiec, czyraki czy reumatyzm było przeczołganie się pod łukiem jeżyny.

 

 

Australia - Szaman Aborygenów. 

 

Tysiącletnia szamańska tradycja uzdrawiającego dotyku. Kluczem do szamańskiego uzdrowienia jest trans. W stanie transu szaman widzi energię ciała i umysłu, a także problemy powodujące chorobę na poziomie energetycznym. Gdy tylko uzdrawiacz jest w transie, może nie tylko widzieć i rozumieć problemy na poziomie energetycznym, ale może również manipulować energiami. Używając swojej intencji, usuwa zablokowane i ciemne energie, zasysając je we własnym ciele, a następnie wysyłając je do wszechświata, skąd pochodzą.

 

Innym ważnym składnikiem rytuału uzdrawiania jest woda. Zimna woda służy do usuwania złych energii, a ciepła woda jest ważną częścią praktyki samoleczenia, aby pacjent mógł kontynuować samodzielnie.

 

Rytuały lecznicze odbywają się w najpiękniejszych miejscach lasu deszczowego, często w miejscu, w którym rzeka została uformowana w głęboką wodę w całości przez płynącą wodę w porze deszczowej, miejsce, w którym czysta, niebieska woda pełna ryb i innych form życia odbija kolory kwiatów, drzew, ptaków i innych form życia lasu deszczowego.

 

Aborygeni mają oszałamiające poczucie piękna, a miejsca, które wybierają do celów rytualnych, są zgodnie z miejscami mocy aborygenów, miejscami, w których łatwo jest połączyć się z naturą, a dokładniej z duchem natury, lub w skrócie z „duchem”.

 

Godne uwagi jest to, że uzdrawiający dotyk jest używany przez australijskich aborygenów bez użycia jakichkolwiek substancji halucynogennych, ponieważ jest to rzadkie w świecie szamańskim. To sprawia, że system uzdrawiania australijskich aborygenów jest bliższy staremu europejskiemu systemowi medycyny umysł-ciało znanemu z Hipokratesa, niż innym szamańskim systemom uzdrawiania.

 

 

Chiny - Solanka z solonych warzyw - z gnijących warzyw wytwarzają się paciorkowce, które są stosowane w leczeniu wrzodów płuc. Ten sam proces zastosowano w początkowych eksperymentach nad produkcją penicyliny.

 

 

Meksyk - Zapotekowie z Milty. Oaxaca - zabij kurę nad krzyżem narysowanym na ziemi, aby ustalić, czy chory wyzdrowieje. Jeśli ptak wydycha powietrze zgromadzone w płucach, z głową skierowaną na wschód, odpowiedź jest twierdząca. Z encyklopedii Funk and Wagnall.

 

Cywilizacja Zapoteków rozpoczęła się około 500 roku p.n.e. w dolinie Oaxaca w Meksyku. Uważa się, że jest to jedna z najwcześniejszych cywilizacji w Nowym Świecie i była współczesna cywilizacji Olmeków na wschodzie.

 

 

Eskimosi - Amulety noszone w celu odwrócenia chorób - amulety z drewna i futra, przygotowane przez jakiegoś słynnego szamana, są bardzo w użyciu. Nosi się je przymocowane do ubrania na dotkniętej części.

 

 

Niszcz owady, wrogów zwierząt domowych i ludzi. Ta bardzo ciekawa kolekcja etykiet zapałczanych mówi nam o groźnych chorobach dla ludzi i zwierząt przenoszonych przez owady.

 

Najpopularniejszym gatunkiem muchy występującym w Polsce jest tak zwana Mucha Domowa. Owad ten występuje na całym świecie i ze względu na swój „mało higieniczny” tryb życia przenosi masę bakterii. Mucha bardzo chętnie siada na kale zarówno ludzkim jak i zwierzęcym. Przez to na włosy, którymi pokryte jest jej ciało zabiera gigantyczną ilość bakterii. Bakterie te następnie przenoszone są na inne miejsca, na których siadają muchy. Pół biedy kiedy mucha usiądzie na krześle czy stole, koszmar może rozpocząć się kiedy jej łapki dotkną jedzenia!

 

Muchy nie tylko mogą przyczynić się do zatrucia salmonellą, ale przenoszą też szereg bardzo groźnych chorób zakaźnych takich jak:

– dur brzuszny

– czerwonka

– tyfus

– gruźlica

– choroba Heinego-Medina

 

A także niektóre schorzenia grzybicze i pasożytnicze. Mucha przenosi również zarazki w przewodzie pokarmowym czyli tak zwanym wolu. Te bakterie stanowią bardzo duże zagrożenie przez dłuższy czas.

 

Jeszcze żyjemy w takim klimacie, który jest na tyle łagodny, że nie rozwijają się w nim żadne „dziksze” formy owadów. Możemy zapomnieć o muchach tse tse, moskitach czy innych krwiożerczych „potworach”, które przenoszą trudne w leczeniu, a często także śmiertelne choroby.

 

Natomiast w ostatnich latach w Polsce problemem stały się choroby przenoszone przez kleszcze, m.in.: borelioza oraz kleszczowe zapalenie mózgu. Choroby te mogą być przyczyną niebezpiecznych dla zdrowia i życia powikłań, a nawet doprowadzić do śmierci.

 

 

Kontynuując temat medycyny, chciałbym poruszyć jeden z jej największych wątków, a mianowicie „krwi”.

 

„Oddając krew – darujesz życie” – to hasło towarzyszy działaniom Polskiego Czerwonego Krzyża – od czasu, gdy Stowarzyszenie zajęło się kompleksową organizacją i promocją honorowego krwiodawstwa oraz uświadamianiem znaczenia krwi w ratowaniu życia i zdrowia ludzkiego.

 

Wraz ze specyfiką narodową, pewnymi tradycjami reprezentacji i dużą różnorodnością ilustracji, symboli i sloganów, poniższe walory noszą przede wszystkim jasne, silne i unikalne przesłanie: ludzką solidarność poprzez oddawanie krwi.

 

W 1935 r. PCK rozpoczął zorganizowaną działalność na rzecz krwiolecznictwa, obejmującą organizację kursów dla lekarzy oraz propagandę dawstwa krwi. Utworzono również pierwszy w Polsce Instytutu Pobierania (czy przetaczania) i Konserwacji Krwi pod kierownictwem Henryka Gnoińskiego, przy Szpitalu Głównym PCK w Warszawie.

 

Twórcą i ojcem krwiodawstwa w Polskim Czerwonym Krzyżu był Henryk Bolesław Gnoiński. W 1935 r powstał Instytut Przetaczania Krwi. Dyrektorem tego Instytutu został dr Henryk Gnoiński. Otrzymał wówczas stanowisko docenta. W tym czasie napisał popularną broszurę pt. „O przetaczaniu krwi”, która dała nowe spojrzenie na krew jako środek leczniczy i stała się początkiem praktycznego realizowania idei honorowego krwiodawstwa w Polsce.

 

W docenieniu zasług dla rozwoju ruchu honorowego krwiodawstwa Polski Czerwony Krzyż z okazji 40- lecia ruchu honorowego krwiodawstwa w PCK wydał okolicznościowy medal z podobizną Henryka Gnoińskiego.

 

Wyróżnienie “Kryształowe Serce” (w formie stylizowanego serca) może być przyznane za wybitne zasługi w rozwoju Ruchu Honorowego Krwiodawstwa Polskiego Czerwonego Krzyża. Mogą je otrzymać osoby fizyczne, które:

 

- prowadzą systematyczną, aktywną działalność propagandową w PCK i posiadają:- krwiodawcy odznakę Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi I stopnia lub równoważną z jej odznakę ZHDK w rozumieniu rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 października 2006 r i 15 lat udokumentowanego członkostwa zwyczajnego w PCK- pozostali działacze 25 lat udokumentowanego członkostwa zwyczajnego w PCK

 

- w sposób konkretny przyczyniły się do realizacji zadań czerwonokrzyskich a w szczególności do rozwoju honorowego krwiodawstwa.

 

Medal PCK 40 lecie Honorowego Krwiodawstwa 1958 – 1988 rok  z nadaniem, średnica 7 cm.

 

 

 

 

Ale nie wszędzie jest tak dobrze jak w krajach bardziej rozwiniętych gospodarczo.

 

Oddawanie krwi ratuje życie, ale niewielu mieszkańców RPA jest regularnymi dawcami. Oddawanie krwi jest niezbędną terapią w wielu stanach zagrażających życiu. Republika Południowej Afryki potrzebuje około 810 000 jednostek krwi rocznie. Do osób potrzebujących transfuzji krwi należą ofiary wypadków, osoby z anemią i pacjenci poddawani zabiegom chirurgicznym. Jednak mniej niż 1% mieszkańców RPA jest aktywnymi dawcami krwi, co oznacza regularne niedobory krwi.

 

Republika Południowej Afryki 1986 - Oddaj krew i uratuj życie.

 

 

 

 

 

 

Datowniki okolicznościowe, które w swojej treści zawierają kampanię społeczną realizowanaą w ramach programu polityki zdrowotnej.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W roku 1977 poczta polska wydała kartę pocztową w setną rocznicę powstania Kaliskiego Tow. Lekarskiego, gdzie w znaku opłaty zamieszczono podobiznę Józefa Benedykta Rymarkiewicza (1828–1898), który był polskim lekarzem i działaczem społecznym. Odegrał znaczącą rolę w dziedzinie medycyny i przyczynił się do rozwoju społeczeństwa..

 

 

Inne kraje, takie jak Niemcy, USA, Rosja i Chiny, płacą darczyńcom. Ale oddawanie krwi w RPA jest dobrowolne. Gwarantuje to, że ludzie przekazują darowizny, ponieważ chcą ratować życie, a nie dla korzyści materialnych.

 

Światowy Dzień Krwiodawcy. Oddawanie krwi: obowiązek 14. 06. 2004 Algeria. Godło Algierskiej Federacji Dawców Krwi. 

 

W 2004 roku po raz pierwszy obchodzono Światowy Dzień Krwiodawcy (14 czerwca, w dniu urodzin Karla Landsteinera). Światowy Dzień Krwiodawcy obchodzony był w ponad 70 krajach, a dar krwi obchodzono pod hasłem "Krew darem życia”. 

 

Algieria wydała 14 czerwca znaczek upamiętniający to wydarzenie.

 

 

Transfuzja krwi rozpoczęła się w 1900 roku, kiedy dr Karl Landsteiner, austriacki biolog i lekarz, odkrył główne grupy krwi ABO. (Landsteiner opisał A, B i O; Alfred von Decastello i Adriano Sturli odkryli czwarty typ, AB, w 1902 roku.) Na podstawie tych ustaleń w 1907 roku Reuben Ottenberg przeprowadził pierwszą udaną transfuzję krwi w szpitalu Mount Sinai w Nowym Jorku. Landsteiner jest powszechnie uważany za "ojca medycyny transfuzjologicznej", a w 1930 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w uznaniu jego osiągnięć.

 

 

 

1931-1971 Medal honorujący profesora dr Karla Landsteinera

 

W 1930 roku powstała Służba Transfuzji Krwi Holenderskiego Czerwonego Krzyża. Dla krwiodawców wykonano specjalny medal z nazwiskiem noblisty i odkrywcy grup krwi Karla Landsteinera, tzw. medal Landsteinera. Medal ten został ustanowiony decyzją Centralnego Zarządu Holenderskiego Czerwonego Krzyża z 29 maja 1931 roku.

 

Medal wydawany jest w kolorze złotym, srebrnym i brązowym:

 

Złoty medal przyznano osobom, które „w szczególny sposób zasłużyły się dla służby transfuzji krwi”.

 

Srebrny medal dla osób, które wniosły szczególny wkład w organizację i pomyślność służby transfuzji krwi.

 

Brązowy medal Karla Landsteinera przyznawano osobom, które oddawały krew.

 

W późniejszych latach wydawano różnego rodzaju medale, a później także plakietki. 

 

Awers: Portret z napisem „PROF.DR.KARL.LANDSTEINER”.

 

Rewers: Pelikan z rozpostartymi skrzydłami karmi swoje młode własną krwią; nad pelikanem po lewej stronie godło Czerwonego Krzyża; krzyż genewski. Łaciński napis brzmi „SANGUINE SANGUINEM SANATI”. Na drugiej krawędzi napis „THE HOLENDERSKI CZERWONY KRZYŻ. SŁUŻBA TRANSFUZJI KRWI”.

 

Te późniejsze medale produkowane w dwóch rozmiarach:

 

1957-1959 Brąz jasny z płaskorzeźbą o średnicy 50 mm

 

1959-1971 brąz, średnica 40 mm

 

 

 

14 stycznia 1956 roku Belgia wyemitowała ten znaczek dla Służby Krwiodawstwa Belgijskiego Czerwonego Krzyża. Przedstawia pelikana oddającego krew swoim młodym i nawołuje "Bądź dawcą krwi" po francusku (SOYEZ DONNEUR DE SANG) i holendersku (WORD BLOEDGEVER). Pelikan jest symbolem altruizmu i współczucia od średniowiecza. Legenda głosi, że pelikan dziobał jej pierś, aby własną krwią nakarmić głodne dzieci (jak na tych znaczkach). Legenda ta mogła powstać z powodu wrażenia, jakie czasami sprawia pelikan dźgając się dziobem (w rzeczywistości przyciska dziób do piersi, aby całkowicie opróżnić woreczek z gular). Ze względu na swoje poświęcenie, pelikan stał się chrześcijańskim symbolem Męki Pana Jezusa i Eucharystii. Pelikan stał się również symbolem altruistycznego oddawania krwi. 

 

 

31 stycznia 1965 roku Rosja wydała 2 znaczki na cześć krwiodawców:

 

"ДОНОРСТВО ПОЧЁТНО" oznacza "HONOROWY DARCZYŃCA"; "КРОВЬ ДОНОРА НЕСЕТ ЖИЗНЬ" tłumaczy się jako "DAWCA KRWI TO ŻYCIE". Emblemat krwiodawcy ukazany jest obok dłoni trzymającej czerwony goździk.

 

 

Oddawanie krwi. Niemiecka Republika Demokratyczna 1966 rok:

 

5 Pf - (Fenig wschodnioniemiecki) - Transfuzja krwi; (Znaczek przedstawia dawcę krwi i wykorzystuje powtarzający się motyw czerwonego ramienia ( zdrowego ) i białego ramienia ( bezkrwawego ), aby symbolizować transfuzję krwi).

 

20+10 - Pf (Fenig wschodnioniemiecki) – Współpraca międzynarodowa; (Podatek dodatkowy trafił do Niemieckiego Czerwonego Krzyża).

 

40 Pf - (Fenig wschodnioniemiecki) – Latarka; (Wartość 40 pf upamiętniała edukację zdrowotną).

 

 

 

W dniu 26 czerwca 1967 r. Gabon wydał dla Czerwonego Krzyża zestaw 2 znaczków lotniczych, promujących oddawanie krwi (DON DU SANG) i transfuzję krwi (TRANSFUSION SANGUINE).

 

 

W dniu 18 września 1968 roku Luksemburg wyemitował ten znaczek na cześć dobrowolnych dawców krwi (DONNEURDE SANG BENEVOLES) Luksemburskiego Czerwonego Krzyża: znaczek przedstawia czerwony krzyż i symboliczną transfuzję krwi.

 

 

Monako, 6 września 1971 r., z okazji VII Międzynarodowego Kongresu Krwiodawców, który odbył się w Monako w dniach 7-21 października. Znaczek przedstawia rękę trzymającą emblemat krwiodawcy.

 

 

 1972 Finlandia 

 

0.25+0.05 marki fińskiej. Dawca krwi i pielęgniarka

0.30+0.06  marki fińskiej. Analiza krwi, mikroskop i szkło eksperymentalne

0.50+0.10 marki fińskiej. Transfuzja krwi podczas operacji

 

 

 

 

Francja wydała znaczek 5 maja 1972 r., z okazji 20. rocznicy powstania Stowarzyszenia Krwiodawców Pracowników Poczty i Telekomunikacji (ochotników pocztowych krwiodawców).

 

 

Kampania: Kropla Krwi i Dawcy. Dania 1974 Oddawanie krwi.

 

 

Japonia (1974) Liga Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża postanowiła poświęcić Światowy Dzień Czerwonego Krzyża w roku 1974 (8 maja) propagowaniu bezpłatnego, dobrowolnego oddawania krwi na całym świecie. Koprodukcją filmu pt. „Krew jest czerwona na całym świecie” była Liga, Węgierski Czerwony Krzyż i Bułgarski Czerwony Krzyż. Film kręcony był na czterech kontynentach i był pokazywany w kanałach telewizyjnych wielu krajów.

 

Aby wspomóc międzynarodowe wysiłki Czerwonego Krzyża na rzecz promowania oddawania krwi, 1 lipca Japonia wydała pojedynczy znaczek, gdzie wymienione są 4 główne grupy krwi, proporcjonalnie do ich względnej częstotliwości w populacji.

 

 

W 1975 r. wydano znaczek związany z oddawaniem krwi.

 

15 marca z Algierii pochodzi znaczek przedstawiający rannego mężczyznę otrzymującego transfuzję krwi.

 

 

 

5 listopada 1979 Suriname wydał zestaw 21 znaczków pocztowych oraz miniarkusz. Dopłata była przeznaczona na dobro dziecka (VOOR HET KIND = DLA DZIECKA w języku niderlandzkim). Projekt znaczka przedstawia chłopca, ptaka i butelkę do pobierania krwi.

 

 

22 kwietnia 1981 roku Indonezja wydała zestaw 3 znaczków zachęcających do oddawania krwi. Hasła na znaczkach od najniższego do najwyższego nominału (w wolnym tłumaczeniu):

setetes darah anda jiwa bagi penderita (kropla krwi, aby uratować życie pacjenta) donor darah pencinta kemanusiaan (krwiodawca, miłośnik ludzkości) jadikanlah setetes darah anda suatu amal (oddaj kroplę swojej krwi).

 

 

30 lipca 1982 roku Węgry wyemitowały znaczek upamiętniający wspólny kongres Międzynarodowego Towarzystwa Hematologicznego (ISH) i Międzynarodowego Towarzystwa Transfuzji Krwi (ISBT), który odbył się w Budapeszcie w dniach 1-7 sierpnia 1982 roku. Znaczek przedstawia obraz ze skaningowego mikroskopu elektronowego czerwonych krwinek w stylizowanej kropli krwi. Kropla krwi pokazuje, jak wyglądają rzeczywiste czerwone krwinki - mają „dwuwklęsły” kształt, który pozwala im być bardzo elastycznymi i łatwo przechodzić przez najmniejsze naczynia krwionośne krążenia.

 

 

4 października 1988 roku Niemiecka Republika Demokratyczna wyemitowała znaczek pocztowy z dopłatą dla Komitetu Solidarności. Znaczek przedstawia ciemnoskóre dziecko, chirurga i worek z krwią do transfuzji. Znaczek był wydawany z etykietą, na której wydrukowano cytat z Wilhelma Piecka, prezydenta państwa w latach 1949-1960, w kolorze czarnym lub czerwonym. "Nasza solidarność nie jest jałmużną, ale źródłem siły, wezwaniem do wzajemnej pomocy".

 

 

29 lipca 1991 roku Iran wydał znaczek promujący Tydzień Transfuzji Krwi [napis na górze]: „Oddawanie krwi” [napis po prawej] „Daje życie” [napis po lewej].

 

 

Pocztowy znaczek z kroplami krwi, wydany 15 listopada 1993 r. przez nowo utworzoną Republikę Słowacką, upamiętniający rok ustanowienia Słowackiego Czerwonego Krzyża. Projektant/Grawer Horniak, František.

 

Słowacki Czerwony Krzyż (SČK) został założony w 1993 roku jako niezależna organizacja w Republice Słowackiej. Fakt ten został uroczyście upamiętniony przez Słowacki Czerwony Krzyż, dziennik "Smena", Słowackie Radio i Słowacką Telewizję ogólnokrajową akcją na rzecz zwiększenia ilości oddawanej krwi od 15.11.1993 r. do 15.12.1993 r.

 

Podczas wydarzenia krew oddało 45 114 dawców. Na cześć wydarzenia i krwiodawców w bratysławskim Istropolis odbył się koncert charytatywny z udziałem E. Kováčovej, honorowej prezes Słowackiego Czerwonego Krzyża, I. Belohorskiej, Ministra Zdrowia Republiki Słowackiej, przedstawicieli konsulatów i innych gości.

 

Część obrazkowa znaczka składa się z symbolicznego rysunku kropli krwi z twarzą dziecka, uzupełnionego godłem Czerwonego Krzyża.

 

Wartość nominalna 3 Sk z dopłatą 1 Sk na rzecz Słowackiego Czerwonego Krzyża.

 

 

W dniu 2 maja 2000 r. Algieria wyemitowała pojedynczy znaczek promujący krwiodawstwo (Don du Sang), z wizerunkiem przypominającym "bank".

 

 

16 czerwca 2000 roku Austria wydała znaczek upamiętniający 100. rocznicę odkrycia głównych grup krwi ABO przez dr Karla Landsteinera, austriackiego biologa i lekarza:

 

W 1900 roku Landsteiner opisał A, B i O (które początkowo nazwał "C") w badaniu 22 osób. W 1902 roku Alfred von Decastello i Adriano Sturli, dwaj uczniowie Landsteinera w Wiedniu, potwierdzili jego odkrycia w większym badaniu obejmującym 155 osób i odkryli czwarty (i najrzadziej występujący) typ, AB.

 

Grupy A i O są najczęstsze, a AB najrzadziej, ale rozmieszczenie grup krwi różni się na całym świecie. Ludzie naturalnie wytwarzają przeciwciała przeciwko antygenom grup krwi, których NIE mają. Osoby z grupą krwi AB ("uniwersalni biorcy") mogą przyjmować transfuzje krwi dowolnego typu, ponieważ nie wytwarzają przeciwciał ani przeciwko grupie A, ani B, podczas gdy krew z grupy 0 ("dawcy uniwersalni") może być przetaczana osobom o dowolnej grupie krwi, ponieważ na komórkach krwi nie ma antygenów A lub B.

 

 

Polinezja Francuska. Polinezyjskie Stowarzyszenie Krwiodawców. Oddanie krwi - darem życia (Dar krwi – Dar życia) 2002 rok.

 

 

W 2003 r. wydano tylko jeden znaczek związany z krwiodawstwem i był to znaczek skarbowy ze Słowenii, wydany 8 maja i obowiązkowy na poczcie od 8 do 15 maja.

"Od srca do srca" = "Od serca do serca".

 

 

Wizerunek niemal stykających się rąk Pana Boga i Adama z dzieła Michała Anioła "Stworzenie Adama" na suficie Kaplicy Sykstyńskiej stał się ikoną ludzkości i pojawia się często w apelach do krwiodawców. Wpisuje się to w filozofię krwiodawstwa: dawanie daru życia. Luxemburg 2006 rok.

 

 

14 czerwca 2007 roku Zjednoczone Emiraty Arabskie wydały arkusz pamiątkowy z okazji Światowy Dzień Krwiodawcy. Na znaczkach i arkuszu widnieje logo Światowego Dnia Zdrowia 2000, które zostało przyjęte jako logo Światowego Dnia Krwiodawcy.

 

 

W dniu 21 stycznia 2008 r. Belgia wyemitowała znaczek pocztowy dla Czerwonego Krzyża. Przedstawia Le Cat, stworzonego przez belgijskiego rysownika Philippe'a Gelucka, oddającego krew swojemu małemu przyjacielowi.

 

 

15 września 2011 roku Boliwia wydała znaczek z okazji Dnia Dobrowolnego Dawcy Krwi (Día del Donante Voluntario Altruista de Sangre):

Sangre segura = bezpieczna krew

Extiende tu brazo a la vida = Wyciągnij rękę do życia.

 

 

W 2011 roku to globalne wydarzenie odbyło się w Buenos Aires w Argentynie, a jego gospodarzem był rząd Argentyny. Tematem przewodnim Światowego Dnia Krwiodawcy 2011 było „Więcej krwi. Więcej życia”. W 2011 r. w 62 krajach świadczono usługi transfuzji krwi oparte wyłącznie na dobrowolnym oddawaniu krwi.

 

21 maja 2011 r. Argentyna wydała ten znaczek: Más Sangre, Más Vida = Więcej krwi, więcej życia.

 

 

14 czerwca 2012 Urugwaj wydał znaczek z okazji Światowego Dnia Krwiodawcy. W tym roku hasłem przewodnim było „Każdy krwiodawca jest bohaterem” – każdy z nas może stać się bohaterem, oddając krew.

 

CADA DONANTE DE SANGRE ES UN HÉROE = KAŻDY DAWCA KRWI JEST BOHATEREM.

 

 

Rosja. 2015. Znaczek Dobrowolnego Krwiodawstwa. Państwowy Program Rozwoju Dobrowolnego Krwiodawstwa.

 

Na znaczku pocztowym widnieje wizerunek procedury oddawania krwi oraz logo Państwowego Programu Rozwoju Dobrowolnego Krwiodawstwa Służby Krwi. Znaczek przedstawia uśmiechniętego dawcę, który właśnie oddał krew.

 

Służba krwi to gałąź medycyny, zespół organizacji medycznych zaangażowanych w cykl krwi dawcy na etapie jej odbioru, rozdzielenia na składniki, długotrwałego przechowywania i transportu. Funkcje służby krwi obejmują również promocję krwiodawstwa, kontrolę nad świadczeniem pomocy w transfuzji w szpitalach, w tym państwowy program rozwoju krwiodawstwa w Rosji.

 

Wyspecjalizowane instytuty badawcze zajmują się rozwojem naukowym, wprowadzaniem nowych technologii, pracami organizacyjnymi i metodologicznymi.

 

Zasady organizacji radzieckiej służby krwi zostały wystawione na ciężką próbę podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.

 

Po upadku Związku Radzieckiego krwiodawstwo w Rosji było systemem odpłatnego krwiodawstwa. Jednak najbezpieczniejszymi dawcami krwi są dobrowolni, nieodpłatni dawcy, a na całym świecie podejmowane są wysiłki w celu zapewnienia dostaw krwi w oparciu o 100% dobrowolne, nieodpłatne oddawanie krwi. W 2013 roku Rosja uchwaliła nową ustawę, która zakazuje wynagradzania dawców, a zamiast tego zachęca i wspiera dobrowolnych dawców za pośrednictwem Narodowej Służby Krwi w ramach Rosyjskiego Czerwonego Krzyża.

 

 

Na kopercie pierwszego dnia obiegu znaczek promujący krwiodawstwo wydany przez Mołdawię 2 lutego 2016 r.

Donează sînge - dăruiește viață! (Oddawanie krwi - daje życie!).

 

 

Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (MKCK) został założony w 1863 roku w Genewie w Szwajcarii przez Henry'ego Dunanta i Gustave'a Moyniera. W październiku 1986 r. XXV Międzynarodowa Konferencja Czerwonego Krzyża przyjęła nowy statut tego, co jest obecnie znane jako Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Ruch ten, znany również jako Międzynarodowy Czerwony Krzyż, składa się z uznanych krajowych stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca na całym świecie, Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża (MKCK) oraz Ligi Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. W roku 1988 obchodzono rocznicę powstania Międzynarodowego Czerwonego Krzyża.

 

W 1989 roku w październiku Surinami wyemitował zestaw znaczków półpocztowych: Znaczek o wyższej wartości zachęca do oddawania krwi: WORDT OOK BLOEDDONOR - ZOSTAŃ DAWCĄ KRWI na znaczku koperty Pierwszego Dnia Obiegu.

 

 

Medale zostają przyznane w uznaniu długoletnich zasług na rzecz honorowego krwiodawstwa, niesienie bezinteresownej pomocy w postaci niezastąpionego leku, jakim jest krew, działalności w Ruchu Honorowych Dawców oraz propagowanie szczytnych idei Polskiego Czerwonego Krzyża.

 

Medal wydany z okazji 25-lecia honorowego dawstwa krwi, 1958 - 1983 rok.

 

Średnica: 7 cm

Waga: 147,34 g

 

 

 

PCK - 30 lat honorowego krwiodawstwa 1958-1988 

 

XXX LAT HONOROWEGO KRWIODAWSTWA POLSKIEGO CZERWONEGO KRZYŻA 1958-1988

 

POLSKI CZERWONY KRZYŻ ZARZĄD GŁÓWNY W WARSZAWIE

 

Średnica 70 mm, 

Grubość ~ 6 mm, 

Waga 126 gram

 

 

 

Medal 45 lat Honorowego Krwiodawstwa PCK prof. Ludwik Hirszfeld z 2003 roku.

 

Rewers medalu zawiera nazwy grupy krwi. 

 

Krew krążąca w naszych naczyniach krwionośnych składa się z osocza oraz zawieszonych w nim elementów morfotycznych, do których zalicza się krwinki czerwone, krwinki białe oraz płytki krwi. Każde z nich posiadają charakterystyczną budowę i odgrywają istotną funkcję w naszym organizmie.

 

Specyficzny zestaw antygenów na powierzchni naszych krwinek czerwonych określamy mianem grupy krwi.

 

Metal: brąz srebrzony

Średnica: 70 mm

 

 

  

Medal Polskiego Czerwonego Krzyża „Honorowe Krwiodawstwo 1958-2008”. 50 lat.

 

Wielkość: 67x50mm.

 

Przyznawany za szczególne zasługi w efektywnym działaniu wspierajacym Ruch Honorowego Krwiodawstwa Polskiego Czerwonego Krzyża.

 

 

 

55 lat honorowego krwiodawstwa PCK z 2013 roku.

 

Medal poświęcony kobietom dla honorowego krwiodawstwa.

 

Głównymi Bohaterkami rocznicy były „Kobiety dla Honorowego Krwiodawstwa” - krwiodawczynie, wolontariuszki, pielęgniarki i lekarki oraz wszystkie kobiety, które przyczyniły się do jego rozwoju swoim sercem i pracą.

 

Medal przyznawany szczególnie za wieloletnią aktywną działalność na rzecz rozwoju Ruchu Honorowego Krwiodawstwa Polskiego Czerwonego Krzyża.

 

Wymiary: średnica 6 cm.

 

 

Z krwią związanych jest wiele chorób, ale i odkryć w tym temacie, co służy do zmniejszenia lub pozbycia się objawów. Znaczki Islandii.

 

Znaczki Europa przedstawiają odkrycia dotyczące krzepnięcia krwi, wydane do użytku w Wyspach Alandzkich 5 maja 1994 r.

 

Odkrycie choroby von Willebranda (VWD), dziedziczne zaburzenie krzepnięcia krwi u ludzi spowodowane niedoborem jakości lub ilości czynnika von Willebranda (VWF), białko biorące udział w funkcjach komórek płytek krwi.

 

Choroba von Willebranda jest najczęstszą wrodzoną skazą krwotoczną - chorobą, której istotą jest zaburzenie krzepnięcia krwi, co objawia się skłonnością do nadmiernych lub wydłużonych krwawień. Takie krwawienia są bardzo groźne i w niektórych przypadkach mogą doprowadzić nawet do śmierci.

 

Oczyszczanie heparyny przez Erika Jorpesa. Szwedzkiemu biochemikowi J. Erikowi Jorpesowi przypisuje się zidentyfikowanie struktury chemicznej heparyny (silnego leku rozrzedzającego krew) i promowanie jej stosowania jako standardowej terapii wielu powszechnych zaburzeń. Przyczynił się do zrozumienia zakrzepicy i hemostazy.