Święty Antoni, zwany Pustelnikiem lub Wielkim, urodził się około 251 roku w Keman, koło Herakleopolis, w środkowym Egipcie, w religijnej i zamożnej rodzinie chrześcijańskiej.
Według tradycji, kuszony ustawicznie przez szatana, doznawał umacniających go wizji nadprzyrodzonych.
Pewnego dnia, kiedy wielki pustelnik popadł w ciemność wewnętrzną, ujrzał kogoś łudząco podobnego do siebie, kto na zmianę siedział pracując przy pleceniu liny i powstawał do modlitwy. Sobowtórem owym okazał się anioł pouczający Antoniego: „Tak rób, a będziesz zbawiony”. Usłyszawszy głos anioła, odczuł pustelnik wielką radość i ufność.
Forma życia religijnego od czasów Antoniego pozostaje jednak wciąż taka sama: odejście od świata, asceza, milczenie, kontemplacja, praca, poddanie się zakonnej regule i przewodnikowi duchowemu. Słowem – rezygnacja z wielu dóbr doczesnych, po to, aby odnaleźć Dobro Najwyższe.
Ucieczka do Egiptu.
Gdy oni odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: «Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić» (Mt, 2, 13).
Koniec XV wieku. Szkoła nowogrodzka. Cud Flory i Laurusa.
Archanioł Michał trzyma dwa osiodłane konie na długich wodzach. Flor i Laurus po obu jego stronach stoją na szczytach wzgórz. Pod archaniołem znajduje się dwóch hodowców koni (napisy: Speusip, Masip), trzeci hodowca koni znajduje się poniżej w lewym rogu (napis Gelasip).
Według ich legendy prefekt rzymskiej prowincji Likaion zatrudnił braci do budowy pogańskiej świątyni. Bracia oddawali pensje biednym. Kiedy syn miejscowego pogańskiego księdza imieniem Mamertin został ranny odłamkiem kamienia ze świątyni świętych, Florus i Laurus wyleczyli chłopca po tym, jak chłopiec nawrócił się na chrześcijaństwo. Mamertin również zdecydował się przejść na chrześcijaństwo w wyniku wyzdrowienia syna. Po wybudowaniu świątyni Florus i Laurus zgromadzili tam wielu miejscowych chrześcijan. Grupa rozbiła wszystkie posągi pogańskich bogów, aw świątyni ustawiono krzyż. Chrześcijanie spędzili całą noc na modlitwie w nawróconej świątyni. W wyniku tej akcji miejscowe władze spalono na śmierć 300 chrześcijan, w tym syna Mamertina i Mamertina. Florus i Laurus zostali straceni w inny sposób; Likaion kazał ich wrzucić do pustej studni. Studnię zasypano ziemią.
Zgodnie z ustną tradycją, zachowaną na ziemiach nowogrodzkich, wraz z odkryciem relikwii świętych męczenników Florusa i Laurusa, śmierć zwierząt gospodarskich została zatrzymana.
Narodziła się legenda, że męczennicy Florus i Laurus byli nauczani przez Archanioła Michała sztuki powożenia końmi.
Ich niezniszczalne relikwie, posiadające wielką moc uzdrawiania i zostały wysłane do Konstantynopola do klasztoru Wszechmogącego Zbawiciela.
Ten obraz przedstawiony na znaczku, został wykonany przez Delaroche w 1836 roku przedstawia św. Cecylię, świętą patronkę muzyki, w obecności klęczących przed nią aniołów.
Pasterzom objawił się anioł oznajmiający narodzenie Zbawiciela.
Medal, Alves ANDRE, Natal,
W ikonografii Św. Michał przedstawiany bywa jako uskrzydlony rycerz w zbroi, z mieczem lub włócznią, gdy pokonuje demona, często ukazanego pod postacią smoka.
Walka na niebie kończy się przegraną szatana: został strącony na ziemię, a z nim zostali strąceni jego aniołowie (Ap 12, 9). Szatan pokonany przez Michała i jego wojsko kończy wyrzuceniem go z orbity niebieskiej, z bliskości Pana Boga. Zostaje natomiast dalej na polu walki. Jego terytorium stanowi odtąd ziemia i człowiek ze swoją wolnością i skłonnością do grzechów.
Szatan jest świadom, że mało ma czasu (Ap 12, 12) i dlatego atakuje ze zdwojoną siłą i nienawiścią. Wprawdzie został pokonany na niebie, ale pozostał mu jeszcze (jako cel ataku) Kościół. Jego niezmordowane próby i ataki mają zmiażdżyć dobro. Jego bronią są kłamstwa i oskarżenia.
Według tradycji Sergiusz z Radoneża urodził się w rodzinie bojarskiej we wsi Barnicy pod Rostowem 3 maja 1314. Jego rodzice, noszący imiona Cyryl i Maria, mieli być ludźmi niezwykle pobożnymi. Miał również starszych braci Stefana i Piotra. Dzieciństwo Warfołomieja (imię świeckie świętego) jest słabo opisane, istnieją natomiast liczne legendy na jego temat. Według jednej z nich przyszły mnich miał być od najmłodszych lat predestynowany do świętości. Jeszcze przed jego narodzeniem jego ciężarna matka, uczestnicząc w świętej liturgii, miała usłyszeć głos dziecka chwalący Pana Boga. Według innej Warfołomiej, jako niemowlę, odmawiał jedzenia w środy i piątki (dni wyznaczone na post), zaś mając kilka lat zaczął regularnie pościć. Tradycja prawosławna mówi również, że Warfołomiej uczył się w domu razem ze starszymi braćmi i był bardzo słabym uczniem. W związku z tym miał często modlić się do Pan Boga o wsparcie jego wysiłków w tym zakresie. Wreszcie któregoś dnia, na polu, kilkuletni chłopiec miał zobaczyć anioła pod postacią zakonnika. Poprosił go o modlitwę o powodzenie w nauce, a następnie zaprosił do domu rodziców. Mnich poszedł razem z nim i zapowiedział zdumionym rodzicom, że ich syn zostanie w przyszłości wielkim człowiekiem, a szczególnie będzie działał w nim Duch Święty. Warfołomiej błyskawicznie nauczył się wówczas czytać.
Już za życia św. Sergiusz uważany był za cudotwórcę. Przypisywano mu zdolność leczenia, a nawet wskrzeszania. W swoich klasztorach rezygnował z praktykowanej powszechnie przed najazdem mongolskim surowej ascezy na rzecz działalności dobroczynnej, rozdawania jałmużny, a także kładł nacisk na osobiste ubóstwo i skromność. Według wspomnień jego uczniów miał wizje mocy niebieskich, rozmawiał z aniołami, a nawet z Matką Bożą. Znane są również relacje o posiadaniu przez niego daru prorokowania i widzenia wydarzeń, które rozgrywały się w dalekiej odległości (m.in. w czasie bitwy na Kulikowym Polu, przebywając w swoim monasterze, św. Sergiusz miał na bieżąco opowiadać, co działo się podczas starcia).
Ciało Sergiusza po jego śmierci zostało umieszczone w ozdobnej race i przez wiele lat przechowywane w Ławrze Troicko-Siergijewskiej jako cudownie zachowane, nieulegające rozkładowi. Relikwie świętego były jednym z najpopularniejszych celów pielgrzymkowych w Rosji carskiej. W celu zniszczenia kultu św. Sergiusza władze bolszewickie zarządziły w czasie akcji otwarcia relikwii.
Popularność świętego sprawiła, iż poświęcono mu bardzo dużo ikon, chociaż jego przedstawienia ikonograficzne są bardzo jednolite. Z nielicznymi wyjątkami ukazywany jest jako stary człowiek z jasnokasztanową, rzadziej siwą, równą, jakby przystrzyżoną brodą. Prawą dłoń ma złożoną w błogosławieństwie, w lewej trzyma zwinięty zwój.
Wacław jako książę i władca Czech był zmuszony do walki z innymi księstwami, które nie chciały podporządkować się jego władzy a co za tym idzie nie pozwalały na rozszerzanie się wiary chrześcijańskiej. Pan Bóg jednak wspomagał świętego Wacława w jego poczynaniach.
