Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

Miałam widzenie o Zwiastowaniu Najświętszej Maryi Pannie w dzień święta kościelnego. Widziałam świętą Dziewicę krótko po Jej ślubie w domku w Nazarecie. Józefa nie było w domu; udał się bowiem z dwoma bydlętami jucznymi w drogę do Tyberiady po swe narzędzia. Za to Anna była w domu, oraz jej służebna i jeszcze dwie dziewice, które razem z Maryją były w świątyni. W domu urządziła Anna wszystko na nowo.

Przed wieczorem modliły się wszystkie, stojąc około okrągłego stolika, a potem jadły ziółka. Anna krzątała się jeszcze długo w domu, zaś Święta Dziewica weszła po kilku stopniach do swej izdebki. Tutaj włożyła na siebie długą, wełnianą, białą suknię z pasem, a na głowę włożyła białawo — żółty welon. Potem weszła służebna, a zapaliwszy kilkuramienną lampę, znowu się oddaliła. Maryja, odsunąwszy od ściany niski, złożony stolik, postawiła go na środek izdebki. Stolik ten miał półokrągłą płytę, zwieszającą się przed dwiema nogami; jedna z tych nóg składała się z dwóch części, a jedną połowę wysunąć było można aż pod okrągłą część płyty, tak że stolik stał na trzech nogach. Maryja nakryła stolik najpierw czerwonym, a potem białym, przezroczystym obrusem, z frędzlami u dołu, a z haftowaną ozdobą na środku, zwieszającym się po tej stronie stolika, która nie była okrągłą. Okrągła strona stolika pokryta była białym obrusem. Gdy stolik był uszykowany, położyła Maryja przed nim małą, okrągłą poduszeczkę, a oparłszy obie ręce na stoliku, przyklękła. Plecami zwrócona była ku łożu, drzwi komórki były po jej prawej stronie. Na podłodze rozpostarty był dywan. Maryja, spuściwszy welon przed twarz, złożyła ręce przed piersią. Widziałam ją długo w tej postawie modlącą się jak najżarliwiej.

Modliła się o zbawienie i o króla obiecanego, i ażeby i jej modlitwa też pewien udział miała w Jego posłannictwie. Klęczała długo jakby w zachwyceniu, z obliczem ku niebu wzniesionym; potem, skłoniwszy głowę ku ziemi, modliła się.

Potem spojrzała ku prawej stronie i spostrzegła jaśniejącego młodzieńca z rozpuszczonymi, żółtymi włosami. Był to Archanioł Gabriel. Nogami nie dotykał ziemi. W ukośnej linii zstąpił z góry w pełni światła i blasku do Maryi. Cała izdebka pełna była światłości, wobec której nikło światło lampy. Anioł z nią począł rozmawiać, obie ręce przed piersiami z lekka od siebie rozchylając.

Gdy Maryja wyrzekła: “Niech mi się stanie według słowa twego", widziałam postać Ducha Świętego z twarzą ludzką i otoczonego blaskiem jakby skrzydłami. Z piersi i rąk widziałam  trzy strugi światła w prawy bok Świętej Dziewicy wnikające, a pod jej sercem w jedno spływające. W tej chwili Maryja na wskroś była oświecona i jakby przejrzysta; zdawało się jakoby nieprzezroczystość pierzchała jak noc przed tym światła wylewem.

Podczas gdy Anioł, a razem z nim promienie światła znowu znikały, widziałam jak przez smugę światła, ciągnącą się za nim do nieba, liczne zamknięte białe róże o zielonych listkach spadały na Maryję, która całkiem w sobie zatopiona, wcielonego Syna Bożego oglądała w sobie jako małą, ludzką postać świetlaną z wszystkimi rozwiniętymi członkami, nawet paluszkami. Było to około północy, kiedy tę tajemnicę widziałam.

Po niejakim czasie weszły Anna i inne niewiasty; lecz widząc Maryję w zachwyceniu, znowu wyszły z izdebki. Teraz powstała Święta Dziewica, poszła do ołtarzyka przy ścianie, a wysunąwszy wizerunek Dzieciątka w pieluszkach, modliła się przed nim, stojąc pod lampą. Dopiero nad ranem udała się na spoczynek. Liczyła nieco więcej aniżeli lat 14.

Anna miała łaskę wewnętrznej współwiedzy. Maryja wiedziała, że poczęła Zbawiciela, owszem jej wnętrze było przed nią odkryte, tak więc już wtenczas wiedziała, że królestwo jej Syna będzie nadprzyrodzone, a dom Jakuba Kościołem, zjednoczeniem odrodzonej ludzkości. Wiedziała, że Zbawiciel będzie królem Swego ludu, że czystym uczyni lud i da mu zwycięstwo, że jednak dla zbawienia ludzkości cierpieć będzie i umrze.

Pokazano mi też, dlaczego Zbawiciel przez 9 miesięcy w łonie matki chciał pozostawać i jako dziecię się narodzić, a nie w postaci doskonałej, jak Adam wystąpić, ani też przyjąć rajskiej piękności Adama. Wcielony Syn Boży chciał na nowo uświęcić poczęcie i narodzenie, przez upadek grze-chowy tak bardzo skażone. Maryja stała się Jego matką. Nie przyszedł pierwej, ponieważ Maryja była pierwszą i jedyną niewiastą niepokalanie poczętą. Jezus żył lat trzydzieści trzy i trzy razy po sześć tygodni.

Myślałam sobie jeszcze: tu w Nazaret jest inaczej niż w Jerozolimie, gdzie niewiastom nie wolno do Świątyni wstępować. Tutaj w tym kościele w Nazaret, jest dziewica sama Świątynią, a w niej święte Świętych.

Najświętsza Mateńka przyjęła fakt zwiastowania z bojaźnią i zmieszaniem. Wiedziała dobrze, że powołanie, które otrzymuje, jest łaską i darem Pana Boga, a nie nagrodą za Jej własne zasługi. Nie odrzuciła go. Nie powiedziała, że jest słaba, że nie poradzi, że chciałaby inaczej. Jej wywyższenie objawia nam los każdego człowieka, który otwiera się na Boży plan wobec swego życia. Bo przecież do każdego z nas Pan Bóg mówi: „Nie bój się, znalazłeś łaskę w moich oczach. Przyjmij moje wezwanie, a będziesz ze Mną królował na wieki”.