Jezus miał już pomiędzy młodzieńcami z Nazaretu kilku zwolenników; ci Go jednak zawsze odstępowali. Chodził z nimi po kraju, około jeziora, a nawet do Jerozolimy na święta. Rodzina Łazarza z Betanii znała się już ze Świętą Rodziną. Faryzeusze z Nazaretu nazywali Jezusa włóczęgą i pałali ku Niemu gniewem. Aby więc bez przeszkody ze strony tychże mógł zgromadzać i pouczać swoich słuchaczy, oddał Mu Lewi swój dom.
W okolicy Kafarnaum nad jeziorem było wiele urodzajnych i przyjemnych dolin. Żniwa były tu kilka razy do roku, przy tym przecudna zieleń, owoce i kwiaty. Wielu znakomitych Żydów miało tu swoje ogrody i pałace, także i Herod. Żydzi za czasów Jezusa podupadli moralnie; odstąpili od obyczajów swoich przodków, skutkiem handlu, który prowadzili z poganami. Kobiety nie wychodziły nigdzie, nawet do robót w polu, chyba bardzo ubogie, które zbierały kłosy. Widzieć je można było tylko podczas świąt w Jerozolimie lub w miejscach modlitwy. Uprawą roli i wszelkim zakupywaniem zajmowali się tylko niewolnicy. Widziałam wszystkie miasta w Galilei; tam gdzie teraz znajdują się zaledwie trzy miejscowości, było dawniej ze sto, i to bardzo zaludnionych.
Maria Kleofe, która ze swoim trzecim mężem, ojcem Symeona z Jerozolimy, dom Anny w pobliżu Nazaretu położony, zamieszkiwała, przeniosła się ze synem swoim, Symeonem, do domu Maryi w Nazarecie. Służba i domownicy jej pozostali w domu Anny.
Gdy niedługo potem Jezus odbywał podróż z Kafarnaum przez Nazaret w okolice Hebronu, towarzyszyła Mu do Nazaretu w tejże podróży Maryja, która zawsze tak czule za Nim chodzi, gdzie pozostała aż do Jego powrotu. Przybyli tam także Jozes Barsabas, syn Marii Kleofe z drugiego małżeństwa ze Sabą, i trzej jej synowie z pierwszego małżeństwa, z Alfeuszem, a mianowicie: Szymon, Jakub młodszy i Tadeusz; ci ostatni prowadzili już gospodarstwo na własną rękę. Do Nazaretu przybyli w tym celu, aby pocieszyć Świętą Rodzinę z powodu śmierci Józefa, a przy tym ujrzeć Jezusa, z którym już od lat dziecięcych nie mieli żadnej styczności. Wprawdzie coś niecoś wiedzieli o proroctwie Symeona i Anny, wypowiedzianym przy ofiarowaniu Jezusa w świątyni, nie bardzo jednak w to wierzyli. Dlatego też przyłączyli się do Jana Chrzciciela, który niedługo potem tędy przechodził.
Przyjęcie Pana Jezusa w wierze oznacza, postawienie Go na pierwszym miejscu, przed przemijającą chwałą i złudnymi nadziejami tego świata. Oznacza słuchanie Jego głosu, pełnienie Jego woli i poddanie się Jego przemieniającej miłości. Oznacza rezygnację z kręcenia się wokół siebie i poddanie się prowadzeniu Pana Ducha Świętego. Przede wszystkim zaś oznacza zaspokojenie wszystkich naszych głodów przez Tego, który jest Chlebem życia.
