Potem w towarzystwie uczniów i pospólstwa udał się do nich; wysłańcy zapytywali go kilkakrotnie, czy on jest tym, lub owym, lecz Jan odpowiadał przecząco. Zapytali go także, kto jest Ten, o którym opowiadają wszędzie. Od dawna mówią proroctwa, że ma przyjść Mesjasz, aż oto teraz słychać między ludem pogłoski, że już przyszedł. Jan odrzekł im na to: „Powstał wśród was mąż, którego wy nie poznajecie. Nie widziałem Go nigdy, lecz zanim przyszedłem na świat, już otrzymałem rozkaz przygotować Mu drogę i ochrzcić Go. Przyjdźcie o oznaczonym czasie, a ujrzycie Go przy chrzcie.” Wyrzucał im również Jan surowo, że nie przyszli tu ochrzcić się, lecz tylko na podsłuchy. Wysłańcy odrzekli mu, że teraz już wiedzą, kim on jest, że chrzci bez upoważnienia, że jest obłudnikiem i tylko z obłudy ubiera się tak dziwacznie. Po czym odeszli.
Po ich odejściu przybyli znowu posłowie „Rady Jerozolimskiej,” w liczbie około dwudziestu. Byli oni wybrani z różnych stanów, między nimi i kapłani w czapkach, szerokich pasach, z taśmami zwieszającymi się z ramion, opatrzonymi futrzanym zakończeniem. W imieniu „Rady” żądali od niego stanowczo, aby stawił się tamże i wykazał prawdziwość swego posłannictwa, gdyż właśnie przez nieposłuszeństwo dla „Rady” okazuje, że nie jest powołanym do nauczania. Na to odrzekł Jan, że mają czekać, aż przyjdzie do niego Ten, który go posłał. Tu wskazał dobitnie na Jezusa jako Mesjasza, opowiadając Jego narodzenie w Betlejem, wychowanie w Nazarecie, ucieczkę do Egiptu itp. Zaręczał jednak, że nigdy nie widział Jezusa. Wysłańcy zarzucali mu, że jest w porozumieniu z Jezusem, i że wysyła do Niego posłów. Przyznał im Jan, że posyła często do Jezusa, lecz posłowie ci są niewidzialni, a tacy jak oni, niegodni są zobaczyć ich. Wysłańcy, widząc, że nic nie wskórają, odeszli pełni niechęci.
Ze wszystkich stron schodzą się do Jana gromady pogan i Żydów. Nawet Herod przysyła często ludzi, aby przysłuchali się nauce Jana i opowiedzieli mu ją.
Miejsce chrztu wygląda teraz o wiele piękniej. Z pomocą uczniów wystawił Jan wielki namiot, w którym pokrzepiają się chorzy lub zmęczeni, i gdzie odbywa się nauczanie. Często słychać śpiewy. Raz słyszałam, jak śpiewali psalm o przejściu Izraelitów przez Morze czerwone.
Z czasem wytworzyło się tu jakby małe miasto, tyle jest chat i namiotów. Niektóre z nich kryte są skórami, inne sitowiem. Przypływ obcych jest bardzo wielki, nawet z najdalszych okolic, gdzie mieszkają trzej królowie. Przybysze ci mają ze sobą mnóstwo wielbłądów, osłów i koni. W podróży do Egiptu zatrzymują się tu koło Jana, słuchają jego nauki i przyjmują chrzest.
Stąd ciągną gromadnie do Betlejem. Niedaleko groty, w której narodził się Jezus, w okolicy, gdzie jest pole pasterzy, znajduje się studnia Abrahama. Abraham mieszkał z Sarą w tej okolicy. Raz, będąc słabym, zapragnął gwałtownie napić się wody z tej studni, lecz gdy mu ją przyniesiono, przezwyciężył się i z miłości ku Bogu odmówił sobie napoju; w nagrodę za ten czyn wyzdrowiał natychmiast. Czerpanie wody jest z powodu głębokości tej studni wielce uciążliwe. Tuż obok stoi wielkie drzewo, a w pobliżu znajduje się grota z grobowcem Marahy, mamki Abrahama, która towarzyszyła mu wszędzie aż do tego miejsca, gdzie ją w podeszłym wieku śmierć zaskoczyła. Jest to miejsce pielgrzymki pobożnych Żydów, podobnie jak góra Karmel i Horeb. Tu modlili się także trzej królowie.
Oprócz późniejszych uczniów Jezusa widziałam bardzo mało Galilejczyków przy Janie. Przybywało tu więcej pogan jako też ludu z okolicy Hebron i dlatego to Jezus w podróży swej przez Galileję lud tamtejszy tak usilnie upominał, aby się udali do Jana i przyjęli chrzest.
Tak wielu dzisiaj wie o Panu Jezusie, zna prawdy wiary, ale nie doświadcza Jego miłości ani mocy. Potrzeba im nie nauczycieli, lecz świadków, którzy zechcą pokazać, że życie zgodne z Bożym planem jest życiem udanym. Czasami wystarczy świadectwo życia, kiedy indziej potrzebne jest także słowo. Nie wolno nam ukrywać wiary pod korcem. Co powiemy na Sądzie Ostatecznym, gdy okaże się, że wielu z naszego otoczenia nie odkryło mocy wiary tylko dlatego, że z obawy przed śmiesznością czy odrzuceniem zamknęliśmy usta?
