Ochrona dla Ziemi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na początku artykułu chciałbym przedstawić wielką postać świętego Franciszka. W innych artykułach o tym świętym zawarłem trochę materiału, ale ten artykuł szczególnie tego świętego potrzebuje. 

 

Dla zagrożenia naszej wiary i ku pomocy człowiekowi jest ogłaszany rokrocznie bądź to przez Kościół, bądź przez najwyższe urzędy w państwach Rok poświęcony jakiemuś jubileuszowi. Na przedostatniej stronie artykułu „Przez krzyż do zbawienia” takie lata mam opisane. Ale podobnie jak i Roku Różańca Świętego tak i niniejszego tematu nie da się skreślić kilkoma zdaniami, dlatego powstał i ten artykuł.

20 grudnia 2013 roku Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych na swojej 68. Sesji proklamowało Międzynarodowy Rok Światła, Ziemi i Technologii Wykorzystujących Światło. Uroczystości inaugurujące Międzynarodowy Roku Światła odbyły się 19-20 stycznia 2015 r. w siedzibie UNESCO w Paryżu i przez cały ten 2015 rok skupiono się na naszej Ziemi. Proklamowanie Roku miało na celu zwrócenie uwagi społeczności świata na znaczenie technologii wykorzystujących światło dla promocji zrównoważonego rozwoju, a także dla poszukiwania rozwiązań problemów związanych z zasobami energii na świecie, dostępem do edukacji, rolnictwem, i zdrowiem.

 

 

 

Wrócę tu do początków jakże ważnej instytucji UNESCO wspomnianej powyżej.

 

I bardzo dobrze, że taka globalna inicjatywa przyjęta przez ONZ została zainicjowana w celu podniesienia świadomości na temat tego, w jaki sposób technologie optyczne promują zrównoważony rozwój i zapewniają rozwiązania światowych wyzwań w obszarach takich jak energia, edukacja, komunikacja, zdrowie i zrównoważony rozwój. Walka o ochronę środowiska stanowi zasadniczą część obrony życia ludzkiego i działalności w tym zakresie. Papież Franciszek z bólem stwierdza, „że niektórzy zaangażowani chrześcijanie pod pretekstem realizmu i pragmatyzmu często drwią z troski o środowisko naturalne. Inni są bierni, niechętnie zmieniają swoje przyzwyczajenia i stają się niespójni wewnętrznie”. Harmonia ekologiczna jest istotną częścią wszystkich tradycji wiary i jest ważną sprawą, wokół której można rozwijać dialog, współpracę i wzajemne zrozumienie.

„Czyńcie sobie ziemię poddaną” (Rdz 1,28), czyli dbajcie o swą żywicielkę, Znam takie powiedzenia "Matka - ziemia", a Krzyż - to nasza droga do zbawienia przez życie nasze na ziemi. Jak żyjemy - tak będziemy mieli zaliczone. Zatem trudząc się o Ziemię pozbawiamy się pewnych wygód i ponosimy trud (niesiemy swój Krzyż).

Od 1945 r. potrafiono z Polski zrobić kraj - dostarczyciela surowców i półproduktów. Węgiel, cement brali i ci ze wschodu i z zachodu. My rozbudowywaliśmy technikę surowcową. Gdy zanikły czasy Zimnej Wojny, nikt już surowców nie potrzebuje w tej ilości. Nasi partnerzy w zbyciu naszych surowców rozwinęli sobie w tamtych czasach lepsze zaplecze energetyczne i dzisiaj jak się okazuje wychodzą na tym lepiej, my zostaliśmy „z ręką w nocniku surowcowym” i dlatego wszyscy w nas walą że śmierdzi.  A sama ekologia też śmierdzi - ale kto głośniej krzyczy ten ma rację. Jest takie miasto typowe dla tego powiedzenia -  Kraków. Władza ludowa wybudowała Nową Hutę i Hutę aluminium oraz elektrownię w Skawinie. Chodziło o to żeby "ten zatwardziały kapitalistyczny krakowski element rozkruszyć". Pierwsza padła Huta aluminium, - faktycznie przy wytopie aluminium z boksytu powstawały różne gazy (fluorki), co 2-3 lata ludzie koło huty wymieniali szyby w oknach bo były matowe. Zęby też. Potem zredukowano do minimum część surowcową Nowej Huty i dalej w Krakowie śmierdzi. wymienia się piece na nowe ekologiczne - i śmierdzi. Ale nikt nie pomyśli jak wygląda woda w Wiśle. Od Oświęcimia (Zakłady Chem. DWORY) jest to jedna czarna woda, a nad nią ze względu że rzeka płynie najniższą częścią terenu - snują się śmierdzące opary aż po Kraków i dalej. Dzisiaj wali się po tych co palą w piecach węglem „nieekologicznym”. I dalej śmierdzi. Ale aby na odcinku Oświęcim - Kraków odłączyć śmierdzące dopływy kanalizacyjne z „pod domorosłych ekologów” - cisza. A ekolodzy tylko umieją krzyczeć. A może dobrze, że tylko krzyczą, przynajmniej zwracają uwagę  na nieprawidłowości w naturze. Może ta przygnębiająca sytuacja na świecie dla nas „Dziadersów” (wg młodzieżowego sloganu na ten rok) nas jeszcze mocno nie dotyczy, przetrzymamy, ale nasze dzieci i wnuki… (aż mi się nie chce tego tematu poruszać). Przetrwają tylko mutanci radioaktywni i to będzie koniec naszej cywilizacji.

Bardzo wymowna jest seria znaczków ZSRR z 1990 roku „Człowieku, ratuj”, „Człowieku, oszczędzaj”, „Człowieku, zatrzymaj”.

 

 

 

I tak jak dziecko bawi się z motylem na znaczku z 1962 roku wydanego w Rumunii, tak i ja chciałbym by za kilka czy kilkanaście lat i nasze wnuki bawiły się na czystym nieskażonym powietrzu, ale cienko to widzę.

 

 

A w życiu tak to działa, że człowiek jakieś nieprawidłowości widzi częściej u kogoś i takich kilka przykładów z autopsji podam.

Psie odchody  stanowią istotny problem ze względu na zagrożenie epidemiologiczne i zanieczyszczanie środowiska. Zawierają bakterie chorobotwórcze, jak np. salmonella, a także zetknięcie z nimi grozi ryzykiem zarażenia pasożytami przewodu pokarmowego, m.in. tasiemcem psim, bąblowcem oraz glistą psią. W psich odchodach mogą znajdować się robaki bądź inne chorobotwórcze drobnoustroje. Ponadto pozostawione i wysuszone psie nieczystości unoszą się w powietrzu. Dzieci bawiące się w piaskownicy czy w parku są szczególnie narażone na te niebezpieczeństwa, a i dorosły nieraz chodząc jak po dywanie na chodniku wniesie do domu te nieprzyjemności. To są może trudne sprawy do analizy ale to jest rzeczywistość. Ale przy sprzątaniu psich kup pojawia się inny problem, gdyż przeważnie ci co sprzątają  po swoich pupilach psie kupy wrzucają je często do woreczków foliowych, a to już gorszy dramat niż pozostawiana kupa.  Czas rozkładu samych nieczystości jest bowiem krótszy niż woreczków foliowych. Najlepszym sposobem do  usuwania nieczystości zwierzęcia jest korzystanie z torebek papierowych bądź biodegradowalnych.

Innym takim złym przykładem, gdzie po chodnikach chodzi się jak po dywanie są pety po papierosach. Zatruwają miejsce, gdzie sami chcemy się relaksować i gdzie bawią się dzieci; mogą być zjadane przez ptaki i inne zwierzęta; trafiają do morza, rzek gdzie zatruwają wodę; po pewnym czasie rozpadają się na mikroplastik, który jeszcze łatwiej rozprzestrzenia się w środowisku. To nie tylko chodniki, trawniki, place zabaw ale najbardziej narażone są plaże. Niedopałek papierosa możne zatruć litr wody. A weź człowieku noś ze sobą małe pudełeczko i tam gaś i wrzucaj swojego peta.

A byłem świadkiem sytuacji nie do pozazdroszczenia. Jadę samochodem za naczepą pełną beli słomy. Z naprzeciwka jedzie też jakiś kierowca osobowym samochodem i pewnie nieświadomie wyrzuca peta przez okno (a widziałem jak ten pet uderzył w tą słomę) i pojechał sobie dalej. Po kilkunastu sekundach z naczepy zaczął wydobywać się dym. Zanim kierowca się zatrzymał to już dobrze się paliło. Nie ucierpiał kierowca i samochód. Całą słomę trzeba było zrzucić z samochodu i żadnej możliwości jej gaszenia nie było, dym był tak gęsty, że wokoło nic nie było widać. Straty na pewno bardzo duże, bo i skażenie środowiska, koszty transportu i praca kierowcy też daremne i wiele jeszcze innych czynników.

 

 

 

 

 

Ale nie zawsze tak było.

Innym znowu przykładem, który mnie trochę zaszokował, to kiedy wędkarz po wypiciu jakiegoś płynu z 1,5 litrowej butelki plastikowej z pełnym rozmachem, pustą wrzucił do rzeki. A mam działkę letniskową nad samą rzeką i nieraz znajduję na miejscach do wędkowania pudełka plastikowe po robakach, puszki po piwie, butelki i to w takich miejscach, że po większym deszczu, kiedy ta woda spływa do rzeki to razem z tymi „fantami”. I to jest nasze życie. Niby drobne sprawy ale globalnie patrząc to jest właśnie niszczenie środowiska.

 

Jest taki film dokumentalny, który bardzo polecam „Ziemia nasz dom”, jest to podróż przez wszystkie kontynenty naszej planety, a której celem jest zwrócenie uwagi świata na problemy oraz zagrożenia środowiska naturalnego: globalne ocieplenie, umierające lasy, wymieranie gatunków zwierząt, a także roślin oraz kończące się zasoby naturalne. Po prostu „Jak zniszczyć naszą planetę”. https://dokumentalne.net/ziemia-nasz-dom/

 

A, że problem dotyczy całego naszego globu ziemskiego tak i ja starałem się zebrać walory filatelistyczne z całego świata, aby można było dostrzec przyrodę, którą tracimy. Myślę, że filatelistyka tak dokładnie pokazuje piękno naszego świata, że o ile stracimy faunę i florę w naturze to tylko zbiory filatelistyczne nam zostaną, byśmy mogli wspominać jak tę przyrodę zniszczyliśmy. Artykuł zawiera kilka stron:

- strona 2 Piękno przyrody;
- strona 3 Ptaki;
- strona 4 Rośliny i kwiaty;
- strona 5 Owady;
- strona 6 Gady i płazy;
- strona 7 Ryby i ssaki morskie;
- strona 8 Zwierzęta;
- strona 9 Grzyby;
- strona 10 Gospodarstwo domowe;  
- strona 11 Zagrożenia;

- strona 12 Okrucieństwo wojny;

- strona 13 Zwierzęta, które wyginęły w latach 2017 - 2019;
- strona 14 Głód, zaraza, uchodżstwo - symbole obecnych czasów;

- strona 15 Zwalczanie zagrożeń;

- strona 16 Pomoc charytatywna

- strona 17 Pszczelarstwo

 

Jeżeli sami nie zadbamy o czyste środowisko, powietrze, wodę to ten świat zginie. Już mu i tak niedużo brakuje. I często słychać, ze Pan Bóg niszczy świat by się ludzie nawrócili. I nie ma nic bzdurniejszego. Ojciec nie zsyła nieszczęść celowo na swoje dzieci. Człowiek sam ściąga na siebie niepotrzebne nieszczęścia, dlatego, że uparcie nie chce chodzić lepszymi drogami Boskiej woli. Człowiek nie powinien winić Pan Boga za te nieszczęścia, które są naturalnym wynikiem życia, jakim zechciał żyć, tak samo człowiek nie powinien narzekać na te doświadczenia, które są częścią życia, jakim się żyje na tym świecie. Jest wolą Ojca, żeby śmiertelny człowiek pracował wytrwale i konsekwentnie w kierunku poprawy warunków swego życia na Ziemi. Inteligentne wysiłki umożliwiłyby człowiekowi pokonanie większości jego ziemskiej niedoli. Pan Jezus gdy żył miedzy ludźmi ośmielał się nauczać, że naturalne katastrofy, wypadki czasu i inne tragiczne zdarzenia nie są dopustami z Bożych wyroków czy tajemniczymi zrządzeniami Opatrzności.

 

Chciałoby się, by ta nasza planeta była zgodna z opisem na poniższym numizmacie, ale już się nie da.

Takie motto jak słowa poety umieszczone na poniższej kartce powinny nam przyświecać na co dzień.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Piękno przyrody

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3 okolicznościowe znaczki pocztowe wydanych w Austrii w 1962 roku. Na znaczkach przedstawiono austriackie lasy. Dwa znaczki oferują także piękną scenerię Alp.

 

 

 

 

2 okolicznościowe znaczki pocztowe, wydane na Wyspach Owczych w 1999 roku. Są to znaczki emisji EUROPA CEPT, których tematem przewodnim w 1999 roku były parki narodowe i rezerwaty przyrody. Na znaczkach z Wysp Owczych przedstawiono przepiękne wodospady z tamtejszych parków narodowych. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gejzery występują tylko w kilku miejscach na świecie: w Islandii, Nowej Zelandii oraz Ameryce Północnej (Park Narodowy Yellowstone). Jednak Kamczacka Dolina Gejzerów w Rezerwacie Kronockim jest unikalna. Tam na niewielkim obszarze skoncentrowane są łazienki błotne, wrzące fontanny oraz strumienie pary wodnej.  

 
Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury UNESCO, ze względu na ich unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości wpisała wulkany Kamczatki na listę światowego dziedzictwa.

W wielu kraterach i kalderach wulkanów Kamczatki znajdują się jeziora. Najsłynniejszym i jednym z najpiękniejszych jest Jezioro Kurylskie. Na terenie Kamczatki stworzono rezerwat przyrody o nazwie Kronocki Rezerwat Biosfery, w którego skład wchodzi Dolina Gejzerów. Jest to dolina rzeki Giejziernaja, gdzie znajduje się wiele czynnych wulkanów. Dolina Gejzerów to wąwóz o długości 8 km, szerokości do 4 km i głębokości 400 m. Znajduje się tam ponad 40 gejzerów, 50 źródeł termalnych, wodospady, gorące jeziora, kotły błotne i wulkany błotne. Na Kamczatce występuje wiele rzadkich gatunków zwierząt, między innymi sobole, pieśce, rosomaki, niedźwiedzie, wydry morskie i łososie. Teren porasta tajga, a w wyższych rejonach tundra.

 

 

 

 

Szczyty byłego Związku Radzieckiego. Są to kolejno: Pik Lenina (7134 m n.p.m.), Komunizma (7495 m n.p.m.) i Korżeniewskiej (7105 m n.p.m.) w paśmie Pamiru na pograniczu Kirgistanu i Tadżykistanu; oraz Pik Pobiedy (7439 m n.p.m.) i Chan Tengri (7010 m n.p.m.) w Tienszanie na pograniczu Chin, Kirgistanu i Kazachstanu i należą do tzw. Śnieżnej Pantery. Raj dla wspinaczy i zdobywców szczytów, gdyż  rozpościerają się z nich obłędne widoki na morze skalistych, ośnieżonych szczytów ciągnących się jak okiem sięgnąć po horyzont. W Kirgistanie znajduje się drugie co do wielkości wysokogórskie jezioro świata Issyk Kul, od którego większe jest tylko leżące na pograniczu Peru i Boliwii jezioro Titicaca.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja również chciałbym by świat wyglądał tak jak widzą go młodzi. Ale proces niszczenia go przez ludzi jest nieodwracalny. To jest rzeczywistość.

 

 

 

8 czerwca 1995 r. Watykan wydał serię znaczków w  temacie „Europejski Rok Ochrony Przyrody”. W 1970 r. Rada Europy ogłosiła pierwszy „Europejski Rok Ochrony Przyrody”. Aby odnowić i pobudzić zaangażowanie w ochronę przyrody w dwudziestą piątą rocznicę pierwszej kampanii, Rada Europy ogłosiła rok 1995 „Europejskim Rokiem Ochrony Przyrody”.

W górnej części każdego znaczka widnieje napis 1995 - ANNO EUROPEO DELLA CONSERVAZ lONE DELLA NATURA. Na dole znajduje się papieska tiara i skrzyżowane klucze, napis CITTA DEL VATICANO oraz liść tomu spięty szpilką (oficjalne logo wydane przez Radę Europy). Nazwa pokazanego miejsca i wartość pojawiają się na obrazku na każdym znaczku. Wartości i projekty są następujące:

200 lirów - Fontanna Tritona - Giovanni Lorenzo Bernini
300 lirów - Galleria Nazionale d’Arte Antica − rzymskie muzeum sztuki mające swoje siedziby w Palazzo Barberini oraz w Palazzo Corsini. Palazzo Barberini zostało zaprojektowane dla papieża Urbana VIII przez architekta Carlo Maderno.
400 lirów - posąg Apollo Citaredo, Ogrody Watykańskie
550 lirów - Ruiny willi Domicjana, przy Viale delle Rose, Castelgandolfo
750-lire - Rodzaj głównie liściastych, ale także wiecznie zielonych drzew i krzewów, liczący ponad 140 gatunków. Uprawiane głównie ze względu na kolor liści i jesienne zainteresowanie, Ogrody Watykańskie
1500 lirów - Ogrody Papieża. To wspaniałe i tajemnicze miejsce z widokiem na jezioro Castel Gandolfo, gdzie blask sztuki i chwała przyrody współistnieją w godnej podziwu równowadze, Castelgandolfo
2000 lirów - Imponująca jest Fontanna Orła, zbudowana jako pomnik ku czci Akweduktu Trajana. Na jej szczycie znajduje się orzeł, który zdobi również zwieńczenie Fontanny Sakramentu, Ogrody Watykańskie
3000 lirów - Viale dei Cipressi (Aleja Cyprysów) i pomnik jeźdźca, Castelgandolfo

Znaczki zostały wyprodukowane na białym, kredowym papierze w wielokolorowej rotograwiurze i wydrukowane w arkuszach po 20 sztuk przez Helio Courvoisier S. A. ze Szwajcarii.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

„Śnieżka i inne szczyty”, oryginał 1878  rok, grafika niemiecka, odcisk na grubym papierze, 17 x 27 cm.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ptaki

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rośliny i kwiaty

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Owady

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gady i płazy

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ryby i ssaki morskie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

San Marino 1966 rok - ryby

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zwierzęta

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Często można spotkać na działce wiewiórki. Piękne zwierzątka. Sam widok wiewiórki pospolitej wywołuje w nas najczęściej pozytywne emocje. Wiewiórki na całym świecie przyczyniły się do posadzenia milionów drzew. Jak to możliwe? W obawie przed kradzieżą zakopywały swoje orzechy, o których później zapominały. Ich naturalnym wrogiem są kuny i ptaki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Grzyby

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gospodarstwo domowe

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zagrożenia

 

5 charytatywnych znaczków pocztowych wydanych w Maroku w 1960 roku.

Historia, która stoi za emisją tych znaczków jest przerażająca. Są to poprzednio wydane znaczki w południowej strefie Maroka z portretem króla Muhammada V, z nadrukiem uwzględniającym dopłatę. Dochody ze sprzedaży przeznaczono dla ofiar zatrucia skażonym olejem w mieście Meknes.

Była to katastrofa: kilka tysięcy mieszkańców Meknes zostało dotknięte wiotkim porażeniem, spowodowanym celowym zanieczyszczeniem oleju jadalnego olejem smarowym do silników odrzutowych, zawierającym fosforan trikrezylu. Olej smarowy pochodził z amerykańskiej bazy wojsk lotniczych w Nouaceur.

Dziesięć tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci sparaliżowanych zatrutym olejem spożywczym w 1959 r. mogło zakończyć swoje życie jako kalekie. Pod koniec sierpnia 1959 r. w starożytnym marokańskim mieście Meknès ludzie zaczęli zgłaszać tajemniczy paraliż stóp, dłoni, a czasem nóg. Doniesienia o podobnych, choć mniejszych epidemiach zaczęły napływać z innych części Maroka. W różnym stopniu i na różne sposoby nerwy na końcach rąk i nóg były sparaliżowane. Jednym z powszechnych symptomów był zanik mięśni. Wiele ofiar czuło się, jakby nosiły ciężkie rękawiczki i skarpetki. Inni mówili, że ich ręce są zimne w dotyku. Ciepła woda usunęła ten objaw. Jeszcze inni cierpieli na tak zwaną „upuszczoną stopę”, słabość kostki, która powoduje, że stopa ofiary zaczyna się trzepotać, gdy podnosi ją. Na początku prawie cały paraliż był typu zwanego wiotkim - mięśnie były zwiotczałe. Później część z nich miała stać się spastyczna, co oznacza, że mięśnie reagowały na ruch, czasami przez ruch mimowolny, czasami przez sztywność.

W 1959 r. USA przygotowywały się do wycofania części swoich baz sił powietrznych z Maroka, na mocy porozumień osiągniętych w 1956 r., gdy Marokańczycy uzyskał niepodległość od Francji. W ten sposób USAF sprzedał wiele nadwyżek zapasów, w tym trochę oleju zawierającego TCP, którego używali do dżetów. Część tego oleju była kupiona przez pozbawionych skrupułów arabskich dilerów, którzy używali go do rozcieńczania droższego oleju kuchennego.

 

 

 

Są to znaczki emisji Wysp Owczych, której tematem w 1986 roku była ochrona środowiska. Na znaczkach farerskich nawiązano do zanieczyszczenia morza - już w latach 80. jakże ważnego problemu.  

 

 

Dzisiaj woda na ziemi wygląda tak. Za kilka lat albo jej nie będzie bo wyschnie, albo będzie to jeden ściek czy szambo.

 

 

 

Rok 1977. 100 lirów. San Marino. Zatrute wody    

 

2011, Togo. Zanieczyszczenie olejami - Wycieki ropy naftowej - Arkusiki pamiątkowe. 

 

Jaki wpływ mają setki rejsów samolotów w przestrzeni powietrznej nad Atlantykiem i Pacyfikiem – cisza? Za to huraganów tam 1000% więcej niż było.

W październiku 2016 roku 191 państw członkowskich Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego Organizacji Narodów Zjednoczonych (ICAO) zgodziło się na nową umowę dotyczącą ograniczenia emisji pochodzących z lotnictwa międzynarodowego przy zastosowaniu metody kompensacji emisji dwutlenku węgla.

Globalnie lotnictwo odpowiada za około 2% globalnej emisji CO2, ale przewiduje się, że jego wpływ wzrośnie o 200% -360% do 2050 r., Nawet przy uwzględnieniu maksymalnego wykorzystania paliw alternatywnych o niższej emisji węgla. Ale to nie tylko dwutlenek węgla. To również para wodna, aerozole i tlenki azotu. Coś za coś. I tak jak na filmach science-fiction, ludzie muszą szukać innej planety do zamieszkania, tak i nasza rzeczywistość zmierza do tego.

Badanie wykazało również, że loty zimowe mają znacznie większy efekt ocieplenia niż te wykonywane przez resztę roku, ponieważ smugi są bardziej prawdopodobne, gdy jest zimno. Dlatego dostosowanie czasów i pór roku, w których odbywają się loty, może znacznie ograniczyć ich wpływ na emisję innych niż CO2.

Inne badanie, opublikowane w 2014 r., Sugerowało obniżenie wysokości samolotów o około 2000 stóp (610 metrów), które mogłoby zmniejszyć wymuszanie radiacyjne z emisji tlenków azotu o dwie piąte. W innym badaniu opublikowanym w tym samym roku stwierdzono, że zmiana trasy lotów w celu uniknięcia regionów klimatycznych, które są szczególnie wrażliwe na skutki emisji innych niż CO2, może zmniejszyć ich wpływ na klimat o jedną czwartą, przy wzroście kosztów o zaledwie 0,5%.

 

 

Era żaglowców była naprawdę ekscytującym czasem przygody i romansu. Żaglowce brały udział w licznych bitwach morskich, pływały do niezbadanych brzegów i przewoziły bezcenne skarby związane z wieloma legendami. Statkom tego typu poświęcona jest ogromna liczba dzieł literackich. Na podstawie wydarzeń historycznych i mistycznych opowieści z udziałem modeli żeglarskich nakręcono wiele znanych filmów przygodowych.

 

Las tropikalny jest naturalnym środowiskiem o największej różnorodności biologicznej na świecie. Ale jest poważnie zagrożony. Każdego roku traci około 150 000 kilometrów kwadratowych, czyli ponad 40 boisk piłkarskich na minutę!

Olbrzymie drzewa są ścinane dla przemysłu drzewnego i meblarskiego lub w celu zastąpienia ogromnych palm palmowych, trzciny cukrowej i plantacji soi. Zielone płuca Ziemi również znikają z powodu złota i miedzi, wydobywania ropy naftowej i zapór elektrycznych. Konsekwencje są druzgocące:
• Około połowa gatunków zwierząt i roślin żyje w lasach tropikalnych. Orangutany, tygrysy i tukany potrzebują lasu, aby przetrwać. Z powodu wylesiania każdego dnia znika 150 gatunków.
• 60 milionów rdzennych mieszkańców żyje w lasach deszczowych i z nich. Korzystają z jego zasobów, nie niszcząc go. Ale coraz częściej są wydalani i zagrożeni.
• Lasy deszczowe są niezbędne dla stabilności klimatu i ochrony gleby. Ich zniszczenie powoduje jeszcze większą emisję CO2 do atmosfery, powodzi i osuwisk.

To jest rzeczywistość. Politycy postrzegają las głównie jako przestrzeń, a chłopi jako narzędzia oferujące potencjalne korzyści dla sektora finansowego.

 

 

 

Bardzo ważnym jest znaczenie ochrony warstwy ozonowej, która chroni Ziemię i życie na niej, przed nadmiernym promieniowaniem słonecznym. Warstwa ozonowa jest cienką powłoką gazową, która stanowi barierę chroniącą atmosferę przed nadmiernym działaniem szkodliwego promieniowania nadfioletowego. W wyniku zanieczyszczeń tej powłoki przez związki chemiczne np. freony, powstaje dziura ozonowa czyli zjawisko ubytku ozonu w ozonosferze. Ozon to gaz, który pochłania promieniowanie ultrafioletowe, więc jest niezwykle potrzebny. Jednak sama jego obecność bywa bardzo niebezpieczna. Pojawienie się nadmiaru ozonu na ulicach większych miast oznacza pojawienie się smogu, który może powodować choroby układu oddechowego. Dziura ozonowa powoduje globalne ocieplenie klimatu, a promieniowanie ultrafioletowe ma negatywny wpływ na zdrowie człowieka (powodując raka skóry, zaćmę, spadek odporności) i na cały ekosystem. Właśnie wzrost stężeń ozonu jest jedną z licznych konsekwencji zmiany klimatu. Głównymi związanymi z działalnością człowieka źródłami metanu w powietrzu są rolnictwo, emisje z kopalń węgla kamiennego i wycieki gazu ziemnego. Dlaczego tak ważne jest rolnictwo w tym przypadku, gdyż właśnie blisko jedna trzecia całkowitej ilości metanu zawartego w atmosferze pochodzi ze źródeł związanych z rolnictwem. A jest to większe zużycie energii, niż tradycyjne metody uprawy roli, ponieważ do wykonywania większości prac (uprawa ziemi, zbiór, transport ziarna, stosowanie pestycydów) używa się maszyn. Oznacza to, że roczne zużycie paliw na samo zaopatrzenie ludności w żywność wynosi około 1500 litrów na osobę. Następnie poszerzanie pól uprawnych przez wycinkę lasów, co daje 15% emisji gazów cieplarnianych, które są właśnie efektem niszczenia lasów. Bardzo dużą również emisję gazów cieplarnianych można zmniejszyć przez uzyskanie odmian ryżu wymagających mniejszej ilości wody czy poprawę gospodarki wodnej, co pozwala nawet zwiększyć plony. Metan jest wytwarzany w tym przypadku przez mikroskopijne organizmy żyjące w wodzie (w tzw. warunkach beztlenowych). Takie właśnie, idealne dla ich wzrostu, warunki panują na zalewanych wodą polach ryżowych. Emisje podtlenku azotu i metanu są związane ze składowaniem i rozwożeniem odchodów zwierzęcych. Obniżanie emisji z przechowywanych obornika i gnojowicy można zastosować w skutek obniżania temperatury składowanych odchodów poprzez odzysk i kumulację energii cieplnej, czy też budowę instalacji do odzysku biogazu z fermentacji gnojowicy. W końcu to jest cały szereg zastosowań.

 

 

Bardzo ważna jest ochrona ptaków i zwierząt.

Do królików, gęsi, kurczaków rzuca się kamieniami, aby je zabić. Katolickie zakonnice trudnią się produkcją strzałek i kolorowych przyrządów do zabijania i znęcania się nad zwierzętami.

Co roku na hiszpańskich fiestach, organizowanych z okazji święta lokalnych patronów zabija się i torturuje tysiące zwierząt. Zrzucenie żywej kozy z wieży kościelnej, a potem dobijanie zwierzęcia pod kościołem zakonnymi strzałkami to „uświęcona tradycja”. Procederom takim przewodniczą nierzadko księża, a biorą w nich udział nawet małe dzieci. Podpalanie rogów żywego zwierzęcia nie należy do rzadkości. Rozszalałe z bólu i strachu zwierzę dobija się, uderzając jego głową w mur. Rozbawieni katolicy ciągną np. byka za ogon i po jakimś czasie zabijają już i tak ledwo żywe zwierzę. Często byki – jako synonimy rogatego szatana – oślepia się, podpala, rzuca w nie strzałkami – oto katolicka zabawa. Młode zwierzęta są często torturowane, a potem topione np. w morzu. Osiołki, szczególnie w okresie Wielkanocy, są kamienowane i torturowane.

Hierarchowie katoliccy, mimo licznych protestów – np. WSPA (Światowa Organizacja Zwierząt), czy IFAW (Międzynarodowy Fundusz Pomocy Zwierzętom) – nie interesują się tą sprawą, mimo iż wiele zwierząt zabijanych jest w okolicy kościoła lub na ich terenie.

Dlaczego Kościół nie robi nic, aby pomóc zwierzętom? Dlaczego ich nie szanuje? Bo według doktryny katolickiej mają one dusze śmiertelną, inaczej niż „wspaniały” człowiek. Hipokryzja Kościoła w tych dniach nabiera szczególnego oblicza. Miłość i szacunek do żywych istot to takie same bajki jak humanitarny ubój zwierząt. Prawda jest taka, że z winy ludzi każdego roku giną miliardy zwierząt, więc powiedzenie „wesołych świąt” nabiera jeszcze bardziej groteskowego charakteru.

 

 

 

Zanieczyszczenie środowiska przez nowoczesną technikę nie uwzględniającą jej ochrony.

 

 

Biuro ONZ w Genewie (UNOG), które znajduje się w Pałacu Narodów, jest Sekretariatem Generalnym w Genewie. Centrum wielostronnej dyplomacji zapewnia usługi konferencyjne na ponad 8 000 spotkań rocznie, co czyni go jednym z najbardziej aktywnych centrów konferencyjnych na świecie. Zatrudniając ponad 1600 pracowników, UNOG jest największym oddziałem Sekretariatu ONZ poza siedzibą główną w Nowym Jorku. Tu zapadają najpoważniejsze decyzje np. o obronności krajów.

Trwały pokój i prawdziwe rozbrojenie można osiągnąć jedynie poprzez wspólny system stabilności strategicznej, a przede wszystkim przez redukcję strategicznej broni nuklearnej. Traktat taki m.in o ograniczeniu systemów rakiet balistycznych w 1972 r powstał w Genewie. Poważne konsekwencje dla przyszłości globalnego bezpieczeństwa mogą wynikać z uchylenia Traktatu. Państwa muszą powstrzymać się od wszelkich kroków, które mogłyby doprowadzić do nowego wyścigu zbrojeń nuklearnych lub podważyć determinację społeczności międzynarodowej w zapobieganiu rozprzestrzenianiu broni jądrowej. Moim zdaniem wdrożenie krajowego antyrakietowego systemu obrony przeciwrakietowej z naruszeniem tego traktatu podważyłoby istniejący system nierozprzestrzeniania broni jądrowej i wpłynęłoby, w najbardziej negatywny sposób na cały system globalnej stabilności strategicznej, ale to musiałoby zaistnieć we wszystkich państwach. W innym przypadku zawsze na jakąś akcję jest reakcja.

 

 

 

Światowy Ruch Obronców Pokoju - kampania systemów komunistycznych, prowadzonej pod hasłem „walki o pokój”.

 

Budując elektrownię atomową zwiększymy bilans energii w przyrodzie i doprowadzimy do ocieplenia a następnie do zagłady życia na ziemi. Energia atomowa to energia całkowicie dodana do bilansu energii krążącej w przyrodzie i na pewno narusza jej bilans. To tak jakby rozpalić dodatkowe słońce na ziemi, bezapelacyjnie to ma wpływ na ocieplenie klimatu. Elektrownie atomowe generują ogromne ilości energii, której nie było w środowisku naturalnym na ziemi.

 

 

10 Lire z serii numizmatycznej „Zagrożenie wojną atomową” wydanej przez San Marino w 1983 roku.

Główną przyczynę zgonów stanowią choroby związane z nadużywaniem alkoholu: marskość wątroby, przewlekłe zapalenie wątroby, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy. Palenie tytoniu i nadużywanie alkoholu uznane zostały za główne czynniki ryzyka zachorowania na choroby przewlekłe.

Człowiek jest jedynym bytem na tej ziemi, który może skrzywdzić nie tylko innych ludzi, ale także samego siebie. Nie czyni tego żadne zwierzę. Zwierzęta są bowiem zaprogramowane przez instynkty i popędy. Człowiek natomiast — będąc świadomym i wolnym - określa jakość swojego życia poprzez decyzje, które podejmuje. Będąc ograniczonym w swojej świadomości i wolności, ryzykuje, że będzie podejmować decyzje błędne i szkodliwe.

Teologia katolicka wskazuje, że jednym z największych zagrożeń dla człowieka jest popadnięcie w różnego rodzaju uzależnienia. Powodują one utratę wolności i prawdy, kryzys wiary, nadziei i miłości, kryzys więzi i wartości. Najbardziej rozpowszechnioną w naszym kraju formą zagrożeń w dziedzinie uzależnień są problemy alkoholowe.

Alkohol zastawia na człowieka najbardziej wyrafinowaną i skuteczną pułapkę, jaką można w ogóle wymyślić: obiecuje łatwe szczęście. Dokładnie w tę samą pułapkę wpadł człowiek na początku historii. Adam i Ewa uwierzyli, że wystarczy przekroczyć jakiś zakaz, wystarczy zerwać zakazany owoc, by być szczęśliwym, by czuć się jak Pan Bóg. Nadużywając alkoholu dany człowiek chce osiągnąć poprawę nastroju w oderwaniu od własnej sytuacji życiowej i własnego postępowania. Z tego względu alkohol okazuje się najbardziej atrakcyjny i groźny dla tych osób, które przeżywają stany lęku, niepokoju, rozgoryczenia, depresji, które cierpią na skutek kompleksów, niepewności, nieporadności, dla których własna sytuacja życiowa, szkoła, praca, codzienne obowiązki, relacje międzyludzkie, jawią się jako bolesny ciężar i stają się źródłem intensywnego bólu.

Alkohol należy do tych produktów, na których najłatwiej i najszybciej można zarobić duże pieniądze. Wiadomo, że alkohol może stać się źródłem kuszącego zarobku zarówno dla poszczególnych osób czy przedsiębiorstw, jak i dla budżetu państwa. Z tego względu odnotowujemy próby traktowania alkoholu jako zwykłego towaru, który powinien podlegać jedynie prawom rynkowym, bez uwzględniania kryterium zdrowia i dobra społecznego.

Różne leki, zioła, trucizny i związki chemiczne pochodzenia naturalnego towarzyszyły człowiekowi od prehistorii, ale dopiero od połowy XX wieku skala ostrych zatruć substancjami chemicznymi produkowanymi przez cywilizację zaczęła lawinowo  rosnąć. Chemizacja życia, dostęp do środków chemicznych zawierających różne alkohole (w tym przede wszystkim interesujący nas alkohol etylowy) w konserwacji, barwieniu, w środkach czyszczących, rozpuszczalnikach, środkach ochrony roślin, w lekach i innych produktach syntetycznych, w przemyśle chemicznym, farmaceutycznym, kosmetycznym i rolnictwie wywołuje coraz częściej poważne zatrucia występujące przypadkowo lub powodowane celowo (samobójstwa). Do tego dochodzą jeszcze problemy cywilizacyjne przejawiające się w narastaniu nerwic, stresu, depresji i innych chorób psychicznych, co wiąże się z kolei z masowym używaniem środków uspokajających, nasennych, psychotropowych, narkotycznych oraz ze zwiększonym spożyciem alkoholu (niejednokrotnie jednocześnie z lekarstwami). Niewątpliwie związek różnych biologicznych substancji aktywnych, powodujących uzależnienia, z życiem i rozwojem człowieka jest widoczny w badaniach nad wpływem alkoholu na dzieci i młodzież w zależności od ich faz rozwoju, ról społecznych, wychowania, wpływu środowiska, religijności i psychiki.

W formie masowego produktu przemysłowego alkohol może chemicznie zanieczyścić środowisko, niszczyć jego żywe elementy.

Alkoholizm zawsze powoduje straty, straty w każdej dziedzinie życia społecznego –  poczynając od indywidualnych strat będących następstwem nadużywania alkoholu u osoby uzależnionej i jej rodziny, poprzez najbliższe środowisko, zakład pracy, społeczność lokalną i całe społeczeństwo.

Alkohol atakuje serce, wątrobę, nerki, trzustkę. Zaburza ścieżkę szlaków komunikacyjnych w mózgu i wpływa na to, jak działamy. Te zakłócenia mogą zmieniać nastrój, zachowanie, utrudniają także jasne myślenie i koordynację.
Jest wiele przypadków zatruć (w tym przypadków śmiertelnych) alkoholem metylowym niewiadomego pochodzenia.

Bardzo duże zagrożenie dla życia i zdrowia stwarzają pijani kierowcy. To są potencjalni mordercy i zamachowcy. Statystyki roczne mówią o tysiącach zabitych i rannych, o tysiącach tych, którzy jeszcze nie spowodowali zagrożenia a zostali przez odpowiednie organy złapani, a o wielu tysiącach, którzy jeszcze nie zostali namierzeni, a jeżdżą pod wpływem tego się nie podaje. Katechizm Kościoła Katolickiego KKK 2290 tak mówi: „Ci, którzy w stanie nietrzeźwym lub na skutek nadmiernego upodobania do szybkości zagrażają bezpieczeństwu drugiego człowieka i swemu własnemu – na drogach, na morzu lub w powietrzu – ponoszą poważną winę.” Czy w innym przypadku KKK 2288: „Życie i zdrowie fizyczne są cennymi dobrami powierzonymi nam przez Boga. Mamy się o nie rozsądnie troszczyć, uwzględniając potrzeby drugiego człowieka i dobra wspólnego”.

Alkoholizm rodziców może też spowodować upośledzenie fizyczne lub umysłowe ich potomstwa.

Nałogi sprawiają, że człowiek jest wewnętrznie zniewolony, popychany do popełniania czynów, do których się przyzwyczaił, np. do picia alkoholu. Jest również bardzo ciekawy aspekt i posiada on wielką wartość, przynajmniej okresowe odmawianie sobie jakichkolwiek alkoholi po to, aby zaoszczędzonymi pieniędzmi podzielić się z potrzebującymi.

Jak pokazują poniższe statystyki na kartach pocztowych wydanych w latach 20-tych ubiegłego wieku przez Polską Ligę Przeciwalkoholową i Kółko Abstynentów we Lwowie wyglada to fatalnie. Do dzisiejszych czasów popyt i podaż wzrosła kilkukrotnie i śmiało możemy mówić o katakliźmie.

 

 

 

 

 

 

MEDAL SKP Społeczny Komitet Przeciwalkoholowy 1948-1978

 

Ministerstwo Zdrowia szacuje, że w Polsce jest około 700-900 tysięcy osób uzależnionych od alkoholu. Alkoholizm powoduje szkody zdrowotne, psychologiczne i społeczne. Szczególnie dolegliwe są zaburzenia życia rodzinnego i towarzyszące im zjawisko przemocy domowej. W co piątej polskiej rodzinie dochodzi do konfliktów, których przyczyną jest pijaństwo.

Utworzono Społeczny Komitet ds. Walki z Alkoholizmem, od  1950 r. działający jako Główny Społeczny Komitet Przeciwalkoholowy (GSPK), podległy Komisji Centralnej Związków Zawodowych.

Społeczny Komitet Przeciwalkoholowy (nowa nazwa) stał się „stowarzyszeniem wyższej użyteczności”, koordynującym działania na rzecz trzeźwości.

Duszpasterstwo na rzecz trzeźwości animował i promował prymas Stefan Wyszyński, kierując listy do wiernych, w których przypominał zwłaszcza mężczyznom o odpowiedzialności za losy rodzin.

 

 

 

 

Znaczki pocztowe ZSRR z 1985 roku zawierają bardzo ważną maksymę „Trzeźwość jest normą życia”.

 

Pijaństwo w Związku Radzieckim w latach 70-80 osiągnęło naprawdę krytyczne granice. 7 maja 1985 r. Komitet Centralny KPZR przyjął rezolucję „O środkach zwalczania pijaństwa i alkoholizmu” oraz rezolucję Rady Ministrów ZSRR „W sprawie środków zwalczania pijaństwa i alkoholizmu oraz zwalczania bimbru”. A 16 maja 1985 r. Wydano Dekret Prezydium Rady Najwyższej ZSRR „O wzmocnieniu walki z pijaństwem i alkoholizmem, wykorzenieniem warzenia bimbru”, który wsparł te decyzje odpowiednimi sankcjami administracyjnymi i karnymi. Od tego momentu na ZSRR rozpoczęła się ostatnia i najpotężniejsza walka z alkoholem.

Polacy bez wątpienia również należeli do najbardziej pijanych narodów świata, wszak kilka razy w tygodniu regularnie upijało się, bagatela, pięć milionów mieszkańców naszego państwa! Bezspornym faktem jest, że taki stan ówczesne społeczeństwo zawdzięczało władzy, ale nie dlatego, że zamiarem komunistów było przekształcenie obywateli w pijany na umór motłoch. Zdecydowały o tym względy natury ekonomicznej: przychody Państwowego Monopolu Spirytusowego stanowiły jedną z najważniejszych pozycji budżetowych komunistycznego państwa. Duży wpływ na taką sytuację miał wieczny niedobór towarów na rynku, gdyż posiadane nadwyżki finansowe Polacy wydawali po prostu na alkohol, co z kolei pozwalało uniknąć galopującej inflacji.

Krótko mówiąc: Polska Ludowa i ZSRR wódką stali. Dopiero rok 1985 przyniósł pewne efekty. Zakaz picia alkoholu objął sanatoria, domy wypoczynkowe, przychodnie, centra turystyczne i transport publiczny. Nie można było pić podczas wycieczek zbiorowych (na przykład za osławione ziemniaki) i na wycieczkach pieszych. „Sprzedaż wina i wyrobów wódkowych w godzinach pracy prowadzona jest od 14 godzin i tylko do osób, które ukończyły 21 lat”

Ceny napojów alkoholowych gwałtownie wzrosły, a ich sprzedaż została ograniczona. Później wódkę sprzedawano na kuponach. Cała druga połowa lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku upłynęła pod znakiem walki z pijaństwem.

Alkohol był jedynym dobrem, którego nie brakowało w sklepach. W czasie głębokiego kryzysu początku lat 80. stanowił również swego rodzaju lokatę kapitału. W sklepach nie było praktycznie nic, ludzie pracowiali, zarabiali i musieli coś robić z pieniędzmi, bo ich wartość spadała z dnia na dzień, a że alkoholu było pod dostatkiem, kupowali hurtowo wódkę i spirytus, a to, czego nie zdołali wypić, trzymali w szafkach, piwnicach, tapczanach.

 

 

Komitet przeciwalkoholowy jest ogólnopolską organizacją społeczną, która skupia wysiłki całego społeczeństwa dla zwalczania alkoholizmu i w tym celu inicjuje i koordynuje:

Od wynalezienia bomby atomowej w 1945 miało miejsce około 2000 próbnych wybuchów jądrowych. Na przykład seria testów broni nuklearnej przeprowadzonych przez Stany Zjednoczone na atolu Bikini w archipelagu Wysp Marshalla (Ocean Spokojny). Zachodziła konieczność przeprowadzenia testów mających na celu stwierdzenie, jakie skutki na organizmy żywe i uzbrojenie może wywierać eksplozja nuklearna. W porownaniu gdyby taka bomba testowa została zrzucona na Nowy Jork w okolicach Manhattanu, przy silnym południowym wietrze, zginęłyby 2 miliony ludzi.

Myślę, że bawiący się nuklearnie nie chcą zdawać sobie sprawy jak taki wybuch przyjmuje atmosfera, czy w wodzie ile ginie tysiecy zwierzat morskich, czy na różne trzęsienia i powodzie ma właśnie wpływ ingerencja człowieka. Obniżanie się zwierciadła wód podziemnych może wpływać na aktywność uskoku. Próby jądrowe, testy atomowe, o których się mało mówi, a które są w szerokim stopniu przeprowadzane, przyczyniają się nie tylko do napromieniowania ludzi, ale do trzęsień czy wielkich powodzi gdzie przez wysoką temperaturę, jaka panuje w ognistej kuli, podczas zetknięcia się jej z podłożem, następuje stopienie a następnie wyparowanie znacznych ilości skał, gleby i innych substancji znajdujących się w danym obszarze, które następnie zostają wciągnięte w kierunku kuli, kominu wybuchu. Ale kasa liczona w milionach czy miliardach musi mieć swoją cenę.

 

 

Hołd dla ofiar francuskich testów jądrowych w Algierii - próba jądrowa. Znaczek wprowadzony do obiegu 2010-02-10.

 

W latach 1960–1996 Francja przeprowadziła 210 prób jądrowych na algierskiej pustyni, a następnie w Polinezji. Od Reggane do Fangataufa przez Mururoa.

13 lutego 1960: Pierwsza francuska bomba atomowa, nazywana „Blue Gerboise”, wybucha w atmosferze nad Reggane na algierskiej Saharze. Jego moc jest czterokrotnie większa niż bomby z Hiroszimy.

 

18 marca 1962: Porozumienia z Evian, kończące ośmioletni konflikt między Francją a Algierią. Klauzula określa, że Paryż może nadal korzystać ze stanowisk strzeleckich na algierskiej pustyni przez pięć lat.

 

16 lutego 1966: Ostatni test w Algierii. Obie strzelnice zostały zwrócone władzom Algierii w 1967 roku.

 

2 lipca 1966: Pierwsza francuska próba jądrowa w Polinezji.

 

24 sierpnia 1968: Pierwsza francuska bomba wodorowa wybucha nad atolem Fangataufa w Polinezji. Mówi się, że jego moc jest około 170 razy większa niż Hiroszimy.

 

6 sierpnia 1985: Podpisanie traktatu Rarotonga, który ogłasza Południowy Pacyfik strefą wolną od broni jądrowej. Francja tego nie ratyfikuje.

 

8 kwietnia 1992: Decyzja François Mitterranda o rocznym moratorium zawieszającym kampanie prób jądrowych. Następnie zostanie odnowiony.

 

13 czerwca 1995: Jacques Chirac ogłasza, że Francja przeprowadzi ostatnią kampanię testową.

 

27 stycznia 1996: Ostatnia francuska próba nuklearna w Fangataufa. Podczas ostatniej kampanii oddano sześć strzałów.

 

25 marca 1996: Francja podpisuje traktat z Rarotonga.

 

 

Bardzo dużym zagożeniem dla ludzkości są nienawiści na tle rasowym. Ludzie dzielą się na rasy nie tylko ze względu na cechy somatyczne (budowa ciała, kolor skóry, kształt czaszki), ale i psychiczne. Czynienie z jakiejś rasy ludzi wyższego gatunku będzie miało bardzo negatywny i katastrofalny skutek.

W trzech punktach przedstawię dlaczego nie powinno się dzielić ludzi:
1. Zdrowe współzawodnictwo ożywiane jest przez zróżnicowanie ras.
2. Różnice w statusie ras oraz grup w obrębie każdej rasy niezbędne są dla rozwijania tolerancji i altruizmu u ludzi.
3. Osiągnięcie jednolitości gatunku ludzkiego jest niewskazane tak długo, jak długo ludzie z rozwijającego się świata nie osiągną względnie wysokich poziomów rozwoju duchowego.

Przez pięć tysięcy lat kultura np. europejska wciąż się rozwijała i do pewnego stopnia mieszała. Jednak bariery językowe zapobiegały pełnemu wymieszaniu się różnych narodów zachodnich. W minionym stuleciu kultura ta miała swą najlepszą jak dotąd możliwość zmieszania się, a wiele okoliczności na to wpływało, przede wszystkim ludzie stali się bardziej „światli”.

Zasadnicze problemy np. „Metysów” wynikają tylko z uprzedzeń społecznych.

Eksperyment, przeprowadzony na wyspie Pitcairn, niewielkiej wyspy wulkanicznej na Oceanie Spokojnym, polegający na mieszaniu rasy białej i polinezyjskiej, powiódł się całkiem dobrze, gdyż biali mężczyźni i kobiety polinezyjskie należeli do dość dobrych grup rasowych. Mieszanie wzajemne odmian rasy białej, czerwonej i żółtej może natychmiast powołać do życia wiele nowych i biologicznie wartościowych cech.

Gniew, nienawiść oznacza, że brakuje nam tolerancyjnej, braterskiej miłości, jak również to, że nie mamy poczucia własnej godności i samokontroli. Nienawiść szkodzi zdrowiu i poniża umysł. Człowiek porywczy pomnaża głupotę, skłonny do nienawiści wszczyna zwadę, a porywczy popełnia wiele błędów.

Zawsze musimy szanować osobowość drugiego człowieka. Nie wolno odwoływać się do strachu, litości czy zwykłego sentymentu. Nie wolno zaniżać ani nie niszczyć poczucia ich własnej godności. Podczas gdy zbytni szacunek dla siebie może zniweczyć właściwą pokorę i skończyć się pychą, próżnością i arogancją, utrata godności kończy się często sparaliżowaniem woli. Trzeba uważać, żeby nie ranić poczucia własnej godności ludzi nieśmiałych i lękliwych. Nie wolno popadać w sarkazm, kosztem innych ludzi o prostych umysłach.

Szczęśliwe życie nie jest niczym więcej ani mniej jak sztuką, polegającą na opanowaniu niezawodnych metod rozwiązywania zwykłych problemów. Człowiek, który ma w sobie nienawiść, nie jest szczęśliwy. Pierwszym stopniem do rozwiązania problemu jest znalezienie trudności, wyodrębnienie problemu i szczere zapoznanie się z jego naturą oraz ważnością. Wielki błąd polega na tym, że kiedy problemy życiowe wywołują u nas głęboki strach, wzbraniamy się przed ich rozpoznaniem. Mądre i właściwe rozwiązanie jakiegokolwiek problemu wymaga umysłu wolnego od stronniczości, pasji i wszystkich innych, czysto subiektywnych uprzedzeń, które mogłyby kolidować z bezstronnym przebadaniem prawdziwych czynników, wywołujących problem wymagający rozwiązania. Rozwiązywanie problemów życiowych wymaga odwagi i szczerości. Po prostu musimy mieć takt i tolerancję.

I tu wchodzimy na grunt religii. Stałość osobowości doświadczana może być tylko przez tych, którzy odkryli i przyjęli Żywego Pana Boga za wieczny cel nieskończonego dążenia. Diabeł stwarza atmosferę nienawiści i pretensji. On che nienawidzić i stara się sprowokować do nienawiści wszystkich. Jedną z przeszkod uwolnienia jest brak przebaczenia, tolerancji wypływajacego z serca. Jeśli człowiek żywi do kogoś urazę lub żal, którego nie potrafi przezwyciężyć, uwolnienie jest czymś niemożliwym. Musi być najpierw przebaczenie z serca. Jest to podstawowa przeszkoda.

 

 

2 lutego 1971 r. Watykan wydał serię znaczków uznających Międzynarodowy Rok Przeciw Dyskryminacji Rasowej. Na znaczkach przedstawione są dwie prace rzeźbiarza Corrado Ruffiniego. Na znaczkach 20 i 50 lirów znajdują się wizerunki „Czarnego anioła”. Symbolu równości wszystkich ras przed Panem Bogiem. Znaczki 40-lirowe i 130-lirowe przedstawiają ukrzyżowanego Chrystusa otoczonego gołębiami, symbol ofiary pokoju na krzyżu.
Na każdym znaczku pojawia się przesłanie papieża Pawła VI (1897–1978) z jego czwartej podróży międzynarodowej „OGNI UOMO E MIO FRATELLO” („Każdy człowiek jest moim bratem”).

 

 

Znaczki wydane przez różne kraje, które podejmują walkę z rasizmem. Ale to nie wystarczy. Nawet w naszym kraju cudzoziemcy przebywający w Polsce doświadczają licznych przejawów dyskryminacji i rasizmu. W skrajnych przypadkach przybieraja one formę przestępstw (np. znieważenie, pobicie). Cudzoziemcy rzadko zgłaszają organom ścigania, że padli ofiarą przestępstwa i jeszcze rzadziej skłonni są pozywać przed sądami cywilnymi osoby czy firmy, który dopuściły się wobec nich nierównego traktowania.

 

 

A co nas czeka? Jeden ze znaczków z serii „ochrona środowiska” wydanej na Wegrzech w 1975 roku pokazuje szkieletową dłoń trzymającą różę w szklance z wodą. U góry znaczków tekst „ochrona środowiska”. Trochę drastyczne przykłady całej serii, ale jakże realne.

 

 

Zaburzenia, depresja w przyrodzie związana ze zmianami klimatycznymi.

 

 

Jednym z czynników powodujacych te zmiany klimatu są kwaśne deszcze. Większość kwaśnych deszczy jest spowodowana przez ludzi w postaci spalania paliw kopalnych. Bardzo mały procent kwaśnych deszczy jest spowodowany przyczynami naturalnymi, takimi jak wulkany lub pożary. 

 

Zgromadzenie Ogólne ONZ ogłosiło rok 2006 Międzynarodowym Rokiem Pustyń i Pustynnienia. W realizacji graficznej wykorzystano dwie fotografie o ścisłym znaczeniu, nagrodzone przez UNCCD (Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zwalczania pustynnienia) w konkursie poświęconym temu tematowi, które wyraźnie podkreślają złożoność i dramat pustynnienia. Aby jednak dać przesłanie nadziei i podkreślić potrzebę zaangażowania na przyszłość, na czarno-białych fotografiach umieszczono kolorowe kwiaty i drzewka owocowe, które symbolizują potrzebę zaangażowania i konkretną możliwość skutecznego zwalczania zjawiska pustynnienia.

 

 

 

KAMPANIA PRZECIWKO GŁODOWI 1963- 01- 06. „Walcz z głodem”.
Znaczki wydrukowane przez Hiszpanię, z napisem „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj”, z tekstu modlitwy Pańskiej.
Z Orędzia Ojca Świętego na Wielki Post 1989 r.
„Głód na świecie to sprawa milionów ludzkich istnień w wielu krajach, ale w sposób szczególnie okrutny są nim udręczone niektóre kontynenty i narody, gdzie dziesiątkuje on ludność i uniemożliwia jakikolwiek rozwój. Istnieją takie regiony świata, w których okresy głodu powtarzają się w stałym rytmie - jest to wynik działania wielorakich przyczyn, które należy usunąć przy solidarnej pomocy wszystkich krajów”.
Nic dodać nic ująć, ale nie szanujemy chleba, a także innych produktów spożywczych. Po otwarciu pojemnika na odpady można zobaczyć wiele kromek a nawet całe bochenki.

 

 

 

Naukowcy nie są w stanie przewidzieć wybuchów wulkanów, więc prognozy zmiany klimatu ich na ogół nie uwzględniają, ale gdyby doszło teraz do wielkiej erupcji nastąpiłby spadek globalnej temperatury o ok. 0,3°C. W zależności od typu wulkanu (efuzywne, eksplozywne, stratowulkany) w wyniku erupcji na powierzchnię ziemi i do atmosfery wydostają się: lawa wulkaniczna, utwory piroklastyczne, gazy wulkaniczne. Dodatkowo wybuchy prowokować mogą powstawanie lawin, spływów popiołowych, chmur gorejących, a także powstawania tsunami. Mogą wywołać także lokalne trzęsienie ziemi.

Działalność wulkanów powoduje skutki katastrofalne zarówno dla ludzi i ich dorobku materialnego, jak też dla środowiska naturalnego. Zniszczenie gleby, spalenie lasów, zatrucie wód i powietrza, a znaczne ilości gazów i popiołów wulkanicznych, wyrzucane do atmosfery w czasie silnych erupcji, powodują wyraźne zmiany klimatyczne.

 

Jednym z wielkich wybuchów była erupcja wulkanu Krakatau z 27 sierpnia 1883 roku. Była największą odnotowaną erupcją wulkanu w dziejach ludzkości. Słup dymu, popiołu i gazów wzbił się na wysokość 27 km. Statki przepływające w tym czasie przez Cieśninę Sundajską były zasypywane popiołem, pyłem oraz kawałkami pumeksu o średnicy około 10 cm. Ponadto pojawiły się również niewielkie fale tsunami. Erupcja wulkanu Krakatau wyzwoliła energię równoważną 200 megatonom trotylu.

To co najbardziej przeraża, to huk, jaki towarzyszył wybuchowi. Jest to najgłośniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek zarejestrowano w historii ludzkości. Wybuch słyszalny w odległości ponad 4300 km, był w stanie rozerwać błony bębenkowe marynarzy znajdujących się w odległości 64 km od wulkanu Krakatau.

Cztery następujące po sobie silne eksplozje kilku kraterów Krakatau to jedna z największych katastrof wulkanicznych w dziejach.

Indonezyjski wulkan zabił ponad 36 tysięcy osób. 10 kwietnia 2020 roku Anak Krakatau znowu eksplodował.

 

 

Indonezja 1983 Stulecie erupcji Krakatau 1883-1983. Koperta pierwszego dnia z medalem.

 

 

Inną potężną erupcją był wybuch wulkanu Tambora. Według znawców tematu wybuch miał wielokrotnie „większą siłę, a jego skutki były jeszcze bardziej niszczące” niż słynna eksplozja innego indonezyjskiego wulkanu, Krakatau, z sierpnia 1883 roku..

 

 

Również i w dzisiejszych czasach w wielu krajach występuje głód i inne niebezpieczne procedery.

 

Pocztówka wg. pracy Wiertz 'a, noszącej „Myśli i wizje ściętej głowy”

O czym myśli ścięta głowa? Temat niezwykle ciekawy, zajmował badaczy wielu pokoleń, którzy nie szczędzili wysiłków i spędzili wiele godzin na makabrycznych eksperymentach, aby się przekonać.

Dowodzono i przekonywano, że egzekucja przez ścięcie jest najbardziej „humanitarnym” sposobem na pozbawienie ofiary życia z uwagi na domniemaną natychmiastowość działania. Tego typu prace mogą zasiać ziarno niepewności w niejednej, jeszcze pozostającej na karku, głowie.

Jednym z eksperymentatorów był Antoine Joseph Wiertz - znany belgijski malarz, bardzo podatny na hipnozę. Wraz z nim byli jego przyjaciel Pan D. - znany hipnotyzer oraz kobieta, która pełniła rolę świadka. Tego zimowego dnia celem Wiertza było przeprowadzenie unikalnego doświadczenia. Od dawna nosił się on z zamiarem sprawdzenia czy… odcięta głowa nadal pozostaje świadoma po zgilotynowaniu. Malarz zgodził się poddać transowi, aby tuż przed egzekucją wczuć się w człowieka skazanego na śmierć.

Kiedy głowa Rosseel’a spadła do kosza zahipnotyzowany Wiertz został poproszony o przeniesienie się do mózgu ściętego. Poniższy opis pochodzi z tekstu napisanego przez samego artystę i miał on towarzyszyć namalowanemu później tryptykowi ilustrującemu to doświadczenie. Opis jest dość długi i raczej chaotyczny, lecz opisuje to, co Wiertz określa jako „ostatnie myśli Rosseel’a”.

Myśli i wizje odciętej głowy przedstawia wrażenia zgilotynowanej głowy z ostatnich trzech minut świadomości.

„Pierwsza minuta: na szafocie. Straszny szum... To dźwięk opadającego ostrza. Ofierze wydaje się, że uderzył w nią piorun, a nie metal. Zdumiewające, że głowa leży tutaj - pod rusztowaniem, a mimo to uważa, że jest wyżej. Nadal wydaje się jej, że jest częścią ciała i czeka na ostateczne uderzenie, które ją odetnie. Straszne zadławienie! Nie sposób oddychać. Niedotlenienie jest przerażające. Jakby jakaś nadprzyrodzona dłoń zaciskała się na głowie i szyi... Och, jeszcze straszniejsze cierpienia są przed nim. Chmura ognia przechodzi przed jego oczami. Wszystko jest czerwone i skrzy się.  

Druga minuta: pod szafotem. Teraz przychodzi moment, kiedy człowiek myśli, że wyciąga drżące ręce w kierunku głowy. Jest to ten sam instynkt, który prowadzi nas do przyłożenia dłoni do krwawiącej rany. Dzieje się tak ze strasznym zamiarem, aby umieścić głowę na tułowiu, aby zachować trochę krwi, trochę życia. Delirium podwaja jego energię i siłę. W jego wyobraźni wydaje się, że głowa jest w ogniu i obraca się, że Wszechświat zapada się i wiruje, że pojawia się fosforyzująca ciecz łącząca się z czaszką. W następnej chwili jego głowa pogrąża się w głąb wieczności. Ale czy jest to tylko ciało wijące się z bólu? Nie, bo oto następuje intelektualna i moralna agonia. Serce bijące w piersi, wciąż bije w mózgu. Pojawia się ogromna ilość obrazów, jeden straszniejszy od drugiego. Widzi jak jego tułów umieszczany jest w drewnianej trumnie, w której tysiące robaków będzie pożerać jego ciało. Lekarze końcówką skalpela badają tkanki jego szyi. Każde dotknięcie jest jak płomień ognia. Widzi swych sędziów... Siedzą i rozmawiają cicho przy stole. Wyczerpany mózg widzi... najmłodsze z jego dzieci tuż obok. Och! To on: blond kręcone włosy, różowe policzki... A tymczasem, czuje jak mózg się zapada i czuje ostre ukłucia bólu...

Trzecia minuta: wieczność. Jeszcze nie jest martwy. Głowa nadal myśli i cierpi. Pali go ogień, dźgają sztylety, kończyny cierpią od skurczy, cierpią wyrywane wnętrzności, cierpi całe ciało deptane i rozrywane. I tu pojawia się myśl, od której sztywnieje ze strachu: Czy jest już martwy i musi tak cierpieć? Być może przez całą wieczność... Nie, takie cierpienie nie może trwać zawsze, Bóg jest miłosierny. Wszystko co ziemskie zaczyna się oddalać. Widzi w oddali światło błyszczące jak diament. Czuje opadającą na niego błogość. Jak dobrze będzie spał! Co za radość! Egzystencja ludzka oddala się od niego. Wydaje mu się, powoli stają się jednym z nocą. Otacza go mgła, lecz nawet ona oddala się, rozprasza się i znika. Wszystko robi się czarne... ścięty człowiek jest martwy”.

 

Ta powyższa drastyczna kartka uświadomiła mi jak wielkie zagrożenia dla współczesnego cywilizowanego świata niesie taki proceder.

Ścięcie głowy pojmanym wrogom to stara islamska tradycja, mająca budzić trwogę niewiernego Zachodu, a jedno z praw Koranu mówi: „Kiedy więc spotkacie tych, którzy nie wierzą, to uderzcie ich mieczem po szyi; a kiedy ich całkiem rozbijecie, to mocno zaciśnijcie na nich pęta” – nakazuje Koran w Surze 47.

Okrutny zwyczaj obcinania głów wrogom i późniejszego ich eksponowania ludy muzułmańskie przejęły od cywilizacji starożytnych, choć można powiedzieć, że twórczo go rozwinęły, to są już masowe ludobójstwa.

W kwietniu 2020 roku dziesiątki osób zamordowano poprzez ścięcie lub strzał w głowę w jednej z wiosek Mozambiku.

W listopadzie 2020 roku media państwowe z Mozambiku donosiły o ścięciu 50 osób na stadionie piłkarskim w Cabo Delgado.

Materiały propagandowe przygotowywane przez Państwo Islamskie są tak drastyczne, że większość mediów na świecie ich nie publikuje lub zamieszcza okrojone wersje filmów i zamazane zdjęcia. Powód? Zawierają obrazy obciętych głów nabitych na płoty, ataków na zachodnich żołnierzy.

Przywódcy Talibów ostrzegają, że wrócą do takich praktyk jak obcinanie rąk czy głów.

Dżihadyści z Państwa Islamskiego ciągle przerażają świat. W Internecie pojawiło się ich nagranie wideo z egzekucji w Iraku trzech „zdrajców”, jak ich określono, bo zamierzali opuścić szeregi tej organizacji. Za karę odcięto im głowy. Skazańców stracono w jakimś odludnym miejscu, do którego eskortowali ich strażnicy na koniach.

Andrzej Kaniewski, redaktor Fakt.pl opisał szokujące wyznania kata z Arabii Saudyjskiej. Od 18 lat wykonuje wyroki śmierci. Posługuje się przy tym kilkoma mieczami.

„Tryskające fontanny krwi, odcięte głowy, ręce i stopy. Takiego widoku nie wytrzymałby przecież żaden cywilizowany człowiek. A dla saudyjczyka Al-Bishi to codzienność. Jest katem w Arabii Saudyjskiej, gdzie tylko w ubiegłym roku wykonano 102 wyroki śmierci. Al-Bishi profesji nauczył się od własnego ojca.
W niezwykle szczerym wywiadzie dla jednej z arabskich telewizji, który właśnie trafił też do internetu, Al-Bishi rozprawia o swoim zajęciu tak swobodnie, jakby był na przykład komputerowcem, kierowcą, czy lekarzem.
- Zacząłem pracować w tej dziedzinie po śmierci mojego ojca - wspomina saudyjski kat. - Oczywiście nie miałem wtedy własnych mieczy, ale korzystałem z tych, które pozostały po moim świętym ojcu. Moim pierwszym zleceniem była egzekucja trzech osób.
Saudyjczyk wspomina, że gdy był 15-letnim chłopcem, ojciec zabrał go na egzekucję do Mekki: - Zobaczyłem, jak spada głowa. A tam gdzie był kark, tryskała fontanna krwi. Po chwili wyschła. I było po wszystkim....
Ta egzekucja nim wstrząsnęła, ale, jak przyznaje, dzięki Allahowi z czasem przyzwyczaił się do widoku spadających głów i tryskającej krwi. - Do dziś pamiętam pierwszą swoją egzekucję. Jak się wtedy czułem? Każdy człowiek, który zaczyna nową pracę obawia się, że może zawieść.
Ale Al-Bishi chyba się sprawdził, bo do dziś ściął kilkaset osób. Wśród nich byli nawet jego znajomi!
Podczas egzekucji Al-Bishi korzysta z kilku mieczy. Najbardziej ceni sobie Sułtana. To był jego pierwszy miecz. - Każdy miecz ma swoje własne zadanie - wywodzi kat. - Na przykład Qardiha nadaje się świetnie do ciosów prosto z góry.
Al-Bishi nie tylko ścina głowy, ale także wykonuje inne wyroki wydawane zgodnie z Koranem. Złodziejom obcina ręce albo stopy. - Stosujemy wtedy miejscowe znieczulenie - wyjaśnia. - Ale skazanym na śmierć nie podajemy przed egzekucją żadnych środków znieczulających - dodaje z rozbrajającym uśmiechem.
Saudyjczyk kocha swoją krwawą pracę i chce podtrzymać rodzinną tradycję. Niedługo w jego ślady pójdzie jeden z synów. - Chwała niech będzie Allachowi, Badr wkrótce obejmie stanowisko kata w Rijadzie - cieszy się Al-Bishi”.

 

Ciekawy walor filatelistyczny kupiłem, ba naszły mnie pewne wątpliwości o dobro naszej Ojczyzny. W całej historii Polski wiele było złamanych ustaw, zobowiązań związanych z sojuszem, zdrad np. we wrześniu 1939 r. brytyjskie lotnictwo nie zbombardowało Berlina, a armia francuska nie podjęła ofensywy przeciwko III Rzeszy, choć takie były sojusznicze zobowiązania Anglii i Francji wobec Polski, czy temat poniższego waloru:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kontynuując zagrożenia z poprzedniej stronicy chciałbym wymienić jeszcze jedno chyba z najgroźniejszych eskalacji czy niebezpieczeństwa dla ludzkości, jakie było, jest i będzie w historii świata. To jest wojna, ona nie wzięła się znikąd. Wszystko zaczęło się w Raju.

Lucyfer był stworzonym Synem wszechświata. Był utalentowanym, wysokim radcą swej grupy, wyróżnianym za mądrość, bystrość i operatywność. Od tak wspaniałych początków, poprzez zło i błąd, Lucyfer zaakceptował grzech,  nie chciał być wiernym wszechświatowi i zlekceważył braterskie zobowiązania.

Lucyfer jakiś czas sam naprawdę był o tym przekonany, że jego planowany bunt był rzeczywiście dla dobra systemu, jeśli nie dla wszechświata. Z czasem jego plany doszły do punktu rozczarowania i już nie miał wątpliwości, że w swej pierwotnej i szkodliwej pysze poszedł za daleko, aby mógł się zatrzymać. W pewnym punkcie swych doświadczeń stał się nieszczery i zło przekształciło się w celowy i rozmyślny grzech. Dalsze postępowanie tego utalentowanego administratora potwierdza, że tak właśnie się stało. Długo dawano mu możliwość okazania skruchy, ale tylko niektórzy z jego podwładnych przyjęli proponowane miłosierdzie.„Nie będę służył” taki okrzyk wśród chrześcijan jest przyjęty dla Lucyfera, a w sumie oznacza to by i jemu oddawano cześć podobnie jak Panu Bogu. W rezultacie to były inne przyczyny nieposłuszeństwa, ale w sumie efekt odnosi się do tego zawołania.Teraz Lucyfer jest upadłym i odsuniętym od rządów Władcą Piekła. Rozmyślania o sobie są wyjątkowo zgubne, nawet dla podniosłych osobowości niebiańskiego świata. Powiedziano o Lucyferze: „Twoje serce było wyniosłe z powodu twojej piękności; zniweczyłeś swą mądrość z powodu swojej świetności”.Na Ziemi niewiele słyszano o Lucyferze z tego powodu, że wyznaczył on swego pierwszego namiestnika, Szatana, do głoszenia jego idei na naszej planecie. „Diabeł” to nikt inny jak Caligastia, zdetronizowany Książę. Kiedy Pan Jezus przebywał na Ziemi, Lucyfer, Szatan i Caligastia sprzymierzyli się, aby doprowadzić do upadku jego misję obdarzającą. Jednak mocno się zawiedli.Po tryumfie Pana Jezusa „Gabriel zstąpił z Raju i związał smoka (wszystkich przywódców buntu)”. Napisane jest o seraficznych buntownikach: „I aniołów, którzy nie zachowali swojej godności, ale opuścili własne mieszkania, spętanych wiekuistymi więzami zatrzymał w ciemnościach na sąd wielkiego dnia”.Szatan albo zupełnie się chowa i zwycięża przez to, że nie mówi się o pokusach, o realnym zagrożeniu grzechem, o istniejącym złu — wtedy wszystko jest miłe i fajne — albo staje się drugim bogiem i to również jest jego zwycięstwo.Pismo Święte wyraźnie mówi, ze wszystko zło pochodzi od Szatana. 1 list św. Jana 5,19 „ Wiemy, że jesteśmy z Boga , cały zaś świat leży w mocy Złego”. Jedna z najważniejszych polskich poetek XX wieku Maria Pawlikowska-Jasnorzewska nie bez kozery zatytułowała swoją książkę „Wojnę szatan spłodził. Zapiski 1939-1945”.II Wojna Światowa mocno odbiła się w psychice ludzi wielu narodów. Trzeba kilku pokoleń by zapiski o tej wojnie przeszły do historii bez echa.

I tak np. po trwających miesiąc przygotowaniach, 3 kwietnia 1940 r. rozpoczęto likwidację obozu w Kozielsku, a dwa dni później obozów w Starobielsku i Ostaszkowie. Przez następnych sześć tygodni Polacy wywożeni byli z obozów grupami do miejsc kaźni.

Z Kozielska 4 404 osób przewieziono do Katynia i zamordowano strzałami w tył głowy. 3 896 jeńców ze Starobielska zabito w pomieszczeniach NKWD w Charkowie, a ich ciała pogrzebano na przedmieściach miasta w Piatichatkach. 6 287 osób z Ostaszkowa rozstrzelano w gmachu NKWD w Kalininie, obecnie Twer, a pochowano w miejscowości Miednoje. Łącznie zamordowano 14 587 osób.Ale ludzkość pomimo takiej tragedii, ludobójstwa, toczących się wojen nie wyciąga żadnego wniosku. Bogactwo i sława mąci w umysłach. Diabeł może dać wszystko: bogactwo, sławę, innymi słowy te rzeczy, które przeminą. I ciężko się człowiekowi wyrzec majętności i wrócić do Pana Jezusa. Nienawiść, podziały, wysokie stanowiska nie pozwalają na właściwą analizę minionych lat. Mało jest ludzi, którzy na akt nienawiści i podziałów odpowiadają miłością. Zazwyczaj taki stan rodzi kontrę i to tak jak w brydżu, który bardzo lubię, jeżeli partnerzy są pewni, że przeciwnik nie wygra licytowanej gry to kontrują, a jak właśnie ten przeciwnik uważa, że jednak wygra to stawia rekontrę i się zaczyna.

 

Z obozu w Kozielsku, z ziemi smoleńskiej, gdzie w latach 1939-1941 przetrzymywano i mordowano polskich jeńców wojennych, żołnierzy, kapłanów, policjantów, strażników polskich granic, inteligencję, po prostu – Polaków, ujrzały światło dzienne i zadziwiły świat trzy Madonny.

Aniołowie są istotami duchowymi, nadprzyrodzonymi i nieśmiertelnymi, stworzonymi przez Wszechmocnego Pana Boga, który - jak głosi Biblia - uczynił wszystko, „i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne” (Kol. 1. 16). 

Katechizm Kościoła Katolickiego dużo mówi o obronie pokoju, unikaniu wojny:

KKK 2302: Nasz Pan, przypominając przykazanie: "Nie zabijaj!" (Mt 5, 21), domaga się pokoju serca i piętnuje niemoralność zbrodniczego gniewu i nienawiści.

KKK 2303: Nienawiść zamierzona jest przeciwna miłości. Nienawiść do bliźniego jest grzechem, gdy człowiek dobrowolnie chce dla niego zła. Nienawiść jest grzechem ciężkim, gdy dobrowolnie życzy się bliźniemu poważnej szkody. "A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie..." (Mt 5, 44-45).

 

KKK 2305: Pokój ziemski jest obrazem i owocem pokoju Chrystusa, który jest mesjańskim "Księciem Pokoju" (Iz 9, 5). Przez krew przelaną na krzyżu, "w sobie zadawszy śmierć wrogości" (Ef 2, 16) (Por. Kol 1, 20-22). pojednał On ludzi z Bogiem, a swój Kościół ustanowił sakramentem jedności rodzaju ludzkiego i jego zjednoczenia z Bogiem. "On... jest naszym pokojem" (Ef 2,14). Jezus ogłasza: "Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój" (Mt 5, 9).

 

KKK 2306: Ci, którzy wyrzekają się przemocy oraz krwawych działań i w celu ochrony praw człowieka odwołują się do środków obronnych, jakie dostępne są najsłabszym, dają świadectwo miłości ewangelicznej, pod warunkiem że nie przynosi to szkody prawom ani obowiązkom innych ludzi i społeczeństw. Świadczą oni w sposób uprawniony o powadze ryzyka fizycznego i moralnego uciekania się do przemocy, która powoduje zniszczenia i ofiary (Por. Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 78).

 

KKK 2308: Każdy obywatel i wszyscy rządzący są zobowiązani do działania na rzecz unikania wojen.

 

KKK 2311: Władze publiczne powinny uwzględnić przypadek tych, którzy z pobudek sumienia odmawiają użycia broni;

 

KKK 2314: "Wszelkie działania wojenne, zmierzające bez żadnej różnicy do zniszczenia całych miast lub też większych połaci kraju z ich mieszkańcami, są zbrodnią przeciw Bogu i samemu człowiekowi, zasługującą na stanowcze i natychmiastowe potępienie" (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 80). Ryzykiem nowoczesnej wojny jest stwarzanie okazji posiadaczom broni masowej zagłady, zwłaszcza atomowej, biologicznej lub chemicznej, do popełniania takich zbrodni.

 

 

 

 

 

 

MEDAL - 30 LAT MUZEUM NA MAJDANKU 1974

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PRL Medal XXX Rocznica Zwycięstwa 1945 - 1985

 

 

Walki toczyły się również na morzach i oceanach. ORP Błyskawica – polski niszczyciel, jeden z dwóch zbudowanych okrętów typu Grom, wprowadzony do służby w Marynarce Wojennej w 1937 roku. Uczestniczył w działaniach II wojny światowej od pierwszych do ostatnich dni walk w Europie, operując na Atlantyku, Morzu Północnym i Morzu Śródziemnym. Brał udział między innymi w kampanii norweskiej i ewakuacji Dunkierki, bitwie o Atlantyk, operacjach „Torch” i „Overlord” oraz bitwie pod Ushant. Działalność operacyjną u boku aliantów zakończył udziałem w operacji „Deadlight”. W maju 1946 został przejęty przez Royal Navy, pod polską banderę powrócił 1 lipca 1947 roku.

 

 

Nawiązując do powyższych znaczków ORP Błyskawica, chcę przedstawić udział tego okrętu w jednej z największych bitew II Wojny Światowej.

 

1944.6.6 II wojna światowa Francja Lądowanie w Normandii - Pamiątkowy medal. 50 Pułk Piechoty (Northumbrian). Ciekawostką są dwie litery T w jego insygniach reprezentują dwie granice obszaru rekrutacji, rzeki Tyne i Tees, co widać na awersie medalu.

 

6 czerwca 1944 alianci wylądowali na plażach Normandii. Ze strony francuskiej najlepiej przywołujemy na myśl słynne 177 komandosów Kieffera, jedynych przedstawicieli Francji lądujących na plażach Sword Beach. Wydaje się to niewiele, biorąc pod uwagę około 200 000 alianckich bojowników zarejestrowanych tego dnia. Ale akcja nie toczyła się tylko na plażach Normandii. Miało to miejsce także na morzu, w powietrzu, na lądzie, nie tylko w Normandii.

 

Medal spadochroniarza z II Wojny Światowej – Normandia.

 

Kontynuując temat działania naszego okrętu „Błyskawica” chciałbym pokazać jeden z medali, w którym utrwalone sa lata jego udziału w bogatej morskiej historii.

Można przytaczać mądrości Katechizmu dla bardzo wielu cytatów. Ale bardzo wielu „możnych” za nic ma naukę o miłości do której Pan Jezus na każdym kroku zachęca. W dzisiejszych czasach, gdzie nienawiść człowieka do człowieka staje się już groźna jak zaraza, ludzie szukają alternatywnych rozwiązań „jak żyć” i bardzo często dochodzi do niebezpieczeństwa jakie związane jest z szarlatanami, wróżkami czy wróżeniem z kart. A w gazetach najbardziej poczytną stroną jest strona z horoskopami. Celem wróżenia z kart, chodzenie do wróżek jest poznanie przyszłości albo rzeczy tajemnych, posługując się środkiem, który absolutnie nie nadaje się do tego celu. To znaczy przypisuje się zwykłemu środkowi zdolność wskazywania rzeczywistości lub wydarzeń nie biorąc pod uwagę, że takiej zdolności karty same w sobie nie posiadają. Nawet jeśli nie przywołuje się demona pozostaje fakt, że przypisuje się zwykłym przedmiotom  władzę, której nie posiadają, aby poznać rzeczy, które zna jedynie Pan Bóg. Takie działanie stanowi ciężkie przewinienie i jest oznaką buntu wobec Pana Boga, który jest jedynym Panem historii. A wielu z tych wróżbitów, sekt, wróżących z kart ma związek poprzez jakiś pakt z Szatanem. Dzięki niemu odgadują przyszłość, czyli możemy powiedzieć, ze te wróżby działają, Ludzie do nich idą, otrzymują jakieś korzyści i zaczynają ich odwiedzać regularnie. A Szatana interesuje oddalenie człowieka od Pana Boga i sprawienie, by popadł w grzech, ponieważ chce doprowadzić  ludzi do piekła, natomiast Pan Bóg chce doprowadzić ludzi do raju.

Na wstępie tej strony internetowej w artykule  „Strona główna – wstęp” dużo pisałem o znaczeniu kart do gry. Pokazałem również, że karty mogą służyć edukacyjnie opisując bitwy np. pod Grunwaldem czy Odsiecz Wiedeńską, pokazałem poczet królów na kartach i inne ich zastosowania.

W tym artykule o zagrożeniu jakim jest wojna czy innych zagrożeń mogących do niej doprowadzić chcę pokazać obrazy bitew właśnie na kartach do gry, stoczonych przez nasz kraj. Karty nie są poukładane chronologicznie według dat, ale tak by pokazać, że ogrom wojny nie ma granic czy dat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Piotr Dańkowski jeden ze 108 polskich męczenników, zamordowanych podczas II wojny światowej z nienawiści do wiary i krzyża, beatyfikowanych podczas Podróży Apostolskiej Jana Pawła II do Polski w Warszawie 13 czerwca 1999. W liturgii kościelnej wspomnienie Błogosławionych 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej obchodzi się 12 czerwca.

 

 

 

Medal wydany z okazji 45 rocznicy męczeńskiej śmierci Maksymiliana Kolbego. Medal wydany w roku 1986 na okoliczność Wystawy Filatelistycznej w Zduńskiej Woli na temat „Nigdy wiecej wojny i faszyzmu”.

 

Ogrom tragedii w obozie Auschwitz-Birkenau przedstawiają rysunki Mieczysława Kościelniaka osadzonego w  obozie oświęcimskim w 1941 roku. Artysta – oznaczony numerem 15261 – przechodził w obozie zmienne koleja losu pracując w różnych komandach. Z chwilą przejscia do pracy w magazynach SS, a następnie do warsztatów obozowych, miał dostęp do farb i pędzli. Od tej chwili wykorzystuje każdą okazję do malowania. Często w blokach więźniarskich potajemnie sporządzał portrety towarzyszom niedoli i kreślił szkice przedstawiające sceny z życia obozowego. Cykl „Dzień więźnia”, z ktorego pochodzą prezentowane kartki jest wierną malarską relacją byłego więźnia. Czytelność tych prac pozwala ocenić rozmiar zbrodniczej działalności hitleryzmu.

 

Z cyklu Dzień więźnia, Wieczorny apel

 

 

Więzień z miską

 

 

Apel w Oświęcimiu 1944,

 

 

Sortowanie butów

 

 

Z cyklu Dzień więźnia, wydawanie kolacji

 

 

Załatwiony

 

 

Z cyklu Dzień więźniarki, Wstawanie

 

 

Śmierć z głodu

 

 

Więźniowie

 

 

Z cyklu Dzień więźnia, Powrót z pracy

 

 

Powrót z pracy

 

 

Z cyklu Dzień więźnia, Praca - taczki

 

 

Z cyklu "Oświęcim" - "Poszedł na druty".

 

 

Z cyklu "Oświęcim" - Po pracy.

 

 

Z cyklu "Oświęcim" - Ostatnia miska.

 

 

Z cyklu "Oświęcim" - Opiekun.

 

 

Z cyklu "Oświęcim" - Śmierć kolegi.

 

 

 

Zbrodnia piaśnicka jest jedną z pierwszych zbrodni nazistowskich przeprowadzonych na tak wielką skalę w czasie II wojny światowej. Doświadczenia uzyskane w jej wyniku posłużyły Niemcom w realizacji planów eksterminacyjnych. Piaśnica stanowi największe, po obozie koncentracyjnym Stutthof, miejsce kaźni ludności polskiej na Pomorzu. W świadomości historycznej mieszkańców Wybrzeża Gdańskiego, a szczególnie Kaszubów, jest symbolem martyrologii ludności pomorskiej.

W wyniku działań eksterminacyjnych zginęły tysiące osób. W Piaśnicy zamordowani zostali przedstawiciele polskiej elity politycznej, gospodarczej i kulturalnej z Pomorza Gdańskiego. Zginęły tam również osoby przewożone koleją z terenów Trzeciej Rzeszy. Wśród nich były osoby chore psychicznie, przeciwnicy ideologii nazistowskiej oraz Polacy i Czesi mieszkający przed wojną na terenie Niemiec.

 

 

Podczas wojny polsko – bolszewickiej, 17 sierpnia 1920 roku, batalion młodych polskich ochotników liczący 330 osób pod dowództwem kapitana Bolesława Zajączkowskiego, należący do zgrupowania rotmistrza Romana Abrahama, ustępując pod naporem konnicy Siemiona Budionnego natknął się pod Zadwórzem na bolszewicki oddział 6. Dywizji Kawalerii.

Polacy zdobyli po ciężkich walkach umocnione pobliskie wzgórze i śmiałą szarżą na bagnety zmusili baterię nieprzyjacielskiej artylerii do przerwania ostrzału i do wycofania się za wieś. Mimo ostrzeliwania przez artylerię i broń maszynową śmiertelny bój trwał jedenaście godzin. W tym czasie obrońcy odparli sześć szarż konnych. Batalion uległ dopiero po przybyciu nowych sił kawalerii bolszewickiej i po wyczerpaniu amunicji. Zdziesiątkowani, pozbawieni amunicji, walczyli do końca na kolby i bagnety.
W nierównej walce poległo 318 polskich żołnierzy. Większość poddających się została rozsiekana przez Kozaków.

Opór ochotników pod Zadwórzem umożliwił innym oddziałom polskim wycofanie się i zajęcie pozycji obronnych pod Lwowem. Mała stacja kolejowa Zadwórze stała się symbolem bohaterskiej walki młodzieży lwowskiej. W okresie międzywojennym określana była jako „Polskie Termopile”.

 

 

 

Odwołanie do września 1939 roku stanowiło dla władz peerelowskich również doskonały sposób na podkreślenie historycznych zasług partii komunistycznej dla rozwoju Polski, jak pokazywano to przy pomocy różnych grafik w prasie.

 

 

 

 

70. rocznica zakończenia II wojny światowej

8 maja 2015 roku do obiegu wszedł znaczek pocztowy o wartości 2,35 zł, na którym przedstawiono hełm zatknięty na lufie karabinu i wystające z niego gałązki z kwiatami na tle nieba. W tle bloku przedstawiono zamyślonego, klęczącego żołnierza.

 

 

W czasie I wojny światowej (1914-1918), Szwajcaria pozostała neutralna. Nie brała udziału w działaniach wojennych. Jednak działnia „okołowojenne” miały ogromny wpływ na życie polityczne i społeczno-gospodarcze kraju. Innymi słowy, była bardzo zadowolona z zakończenia tej wojny, a podpisanie w czerwcu 1919 roku traktatu pokojowego z Niemcami przez państwa zwycięskiej koalicji w pałacu wersalskim, myślę miały ogromny wpływ na wydanie wspaniałych znaczków dla uczczenia Pokoju i już wydane one zostały 1 sierpnia 1919 roku.

Two soldiers shaking hands - Dwóch żołnierzy podających sobie ręce
Peace goddes with palm branch - Bogini pokoju z gałązką palmową
Peace shining over wounded - Świt czy blask pokoju nad rannymi żołnierzami.

 

 

 

 

Politykiem, który podpisał Traktat Wersalski w imieniu Polski, był Ignacy Jan Paderewski (1860-1941), światowej sławy pianista, kompozytor, działacz społeczny i mąż stanu.

16 stycznia 1919 Naczelnik Państwa Józef Piłsudski powołał Ignacego Jana Paderewskiego na stanowisko prezesa Rady Ministrów i ministra spraw zagranicznych oraz delegata polskiego na konferencję pokojową w Paryżu.

28 czerwca 1919 Paderewski w imieniu Polski podpisał traktat wersalski. 9 grudnia 1919  zrezygnował z funkcji premiera, wyjechał do Szwajcarii. Za granicą nadal reprezentował Polskę. Był delegatem przy Radzie Ambasadorów i delegatem do Ligi Narodów. Dzięki dyplomatycznym zdolnościom (płynnie posługiwał się 7 językami ) i szacunkowi, jakim go darzono, Polska mogła skutecznie negocjować różnorodne trudne kwestie.

Medal: IGNACY JAN PADEREWSKI   
Awers: Popiersie w lewo IGNACY JAN PADEREWSKI   1860-1941
Rewers: Karta z napisem - TRAKTAT POKOJU / WERSAL 28 CZERWCA 1919
Dokładna kopia dokumentu i podpisu I J PADEREWSKI
Wykonany na zamówienie Koła PTAiN w 1986 roku, bity w Mennicy Państwowej
Sygnowany na Awersie: spleciony monogram SW
Waga 133 g,  średnica 70 mm
Projektowała i wykonała: Stanisława Wątróbska - Frindt  
Materiał - Tombak patynowany

 

 

 

Dwa lata wcześniej zostały zawarte paryskie traktaty pokojowe, pięć układów pokojowych.

Ale zanim Ignacy Paderewski podpisał Traktat Wersalski Polska zniknęła z mapy Europy na 123 lata.

Zbrodnia w Babim Jarze była jedną z pierwszych prób wymordowania wszystkich Żydów, którzy byli mieszkańcami dużego miasta. Himmler wysyłał jednostki swojego Waffen-SS (zbrojnego ramienia SS), by eksterminowały całe społeczności, w tym kobiety i dzieci.

W dniu masakry - 29 września 1941 r. - większość, bo ponad 30 tysięcy pozostałych w Kijowie Żydów stawiła się w oznaczonym przez Niemców miejscu. Wielu z nich było przekonanych, że nic złego stać się nie może, ponieważ był to przeddzień Jom Kippur - jednego z najważniejszych żydowskich świąt. Nazistowscy funkcjonariusze poprowadzili ich jednak w okolice głębokiego wąwozu, nazywanego Babim Jarem, który wówczas znajdował się tuż pod Kijowem.

Gdy ludzie oddali kosztowności i dokumenty, zmuszano ich, by rozebrali się do naga. Następnie gnano ich w grupach po dziesięciu, popędzając groźbami lub strzelając w powietrze, na skraj wąwozu o nazwie Babi Jar. Wielu bito.

Zmuszano ich, by kładli się na brzuchu na leżących już w dole ciałach i czekali na strzały, które padały z góry i z tyłu. Potem nadchodziła następna grupa.

Według niemieckich raportów rozstrzelano wówczas, w ciągu zaledwie dwóch dni, 33 771 osób. Kolejne egzekucje trwały do 11 października. W tym czasie zabito jeszcze ok. 17 tys. Żydów.

Na miejscu kaźni w Babim Jarze Niemcy utworzyli obóz koncentracyjny, w którym więziono m.in. Ukraińców, Polaków, Rosjan i Romów. Więźniowie obozu byli zmuszeni do wydobywania zamordowanych jesienią 1941 r. Żydów i - w ramach zacierania śladów - palenia ich szczątków na stosach. Do 1943 r., kiedy do Kijowa wkroczyła Armia Czerwona, w obozie tym zamordowano około 30 tys. osób. Według różnych źródeł ogólna liczba rozstrzelanych w Babim Jarze w latach 1941-1943 waha się w granicach 100-150 tys. osób.

 

 

 

40 lat Rady Ochrony Pomników Walk i Męczeństwa 1947-1987.

Emitent: Rada Ochrony Walk i Męczeństwa. Projekt: Bohdan Chmielewski. Wykonawca: Mennica Państwowa w Warszawie 1987. Tombak patynowany. Ø 70 mm. Nakład: 2000 sztuk.

Awers.: Przedstawienie Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie na tle zieleni Ogrodu  Saskiego. Za monumentem widoczny  fragment orła z rozpostartymi skrzydłami. Pod rysunkiem napis RADA/ OCHRONY POMNIKÓW/ WALKI I MĘCZEŃSTWA/1947−1987.

Rewers: Po prawej stronie znajduje się symbol Rady – miecze grunwaldzkie skierowane sztychem ku dołowi, a pod nimi płonący znicz. Na całej powierzchni został rozmieszczony tekst POMNIKI/ BOHATERÓW WARSZAWY/ NIKE/ WESTERPLATTE/ POLEGŁYM W SŁUŻBIE I OBRONIE/ POLSKI LUDOWEJ/ MAUZOLEUM/ ŻOŁNIERZY  RADZIECKICH/  KOŚCIUSZKOWCOM/  GRUNWALD/ BOHATERÓW POWSTANIA/ WARSZAWSKIEGO/ POWSTAŃCÓW ŚLĄSKICH/ - WIELKOPOLSKICH/ MONTE CASSINO/ NARVIK/ GETTA W WARSZAWIE/ OŚWIĘCIM/ TREBLINKA/ PALMIRY/ MAJDANEK/ PORYTOWE WZGÓRZE/ ŻOŁNIERZA POLSKIEGO/ I ANTYFASZYSTY/ NIEMIECKIEGO/ W BERLINIE/ POLSKO RADZIECKIE/ BRATERSTWO BRONI/ RIAZAŃ.

 

W ramach działalności instytucji powołanej na mocy Ustawy z dnia 2 lipca 1947 roku, czyli Rady Ochrony Pomników Walk i Męczeństwa jej głównym zadaniem jest opieka nad miejscami związanym iz walką i męczeństwem narodu polskiego podczas II wojny światowej. Jedną z form jej działania jest emisja medali pamiątkowych.

 

 

 

MEDAL - 1981 - PAMIĘCI OFIAR POZNAŃSKIEGO CZERWCA.
Cegiełka na budowę pomnika ofiar w Poznaniu.

Awers: Pomnik ofiar poległych w Poznaniu w 1956 r. W otoku napis PAMIĘCI OFIAR POZNAŃSKIEGO CZERWCA, u dołu poziome daty 1956 – 1981

Rewers: Poziomy napis ABY PRZENIGDY, PRZENIGDY/ JUŻ WIĘCEJ BRAT NIE STRZELAŁ/ DO BRATA! Poniżej herb Poznania.

Waga: 33,07 g
Średnica: 40 mm
Rant gładki
Nakład: 17770 szt
Materiał: miedź oksydowana
Projektował: Edward Iwański
Bity w roku 1981 roku

 

 

 

Pomnik Matki Polki na Drodze Krzyżowej 

 

 

 

Dowodem na to, jak ważną rolę w praktykach pamięci przypisywano monumentalnym projektom pomników i informowaniu o nich, niech będzie również seria znaczków pocztowych ukazująca się w latach 60. XX wieku, poświęcona właśnie pomnikom walki i męczeństwa. Seria znaczków pocztowych „Walka i Męczeństwo Narodu Polskiego”, wydawana od 1964 do 1967 roku. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kolejny pomnik Sybiraków w Chełmie, odsłonięty 17 września 2007 roku.

Kiedyś było takie powiedzenie - Jestem niewinny jak motyl, to nie ja, to on, to nie my, to oni. Taką sytuację, taki temat przedstawia poniższy medal. Chociaż nie do końca z tym powiedzeniem w dzisiejszych czasach to prawda, gdyż entomolodzy stwierdzili, że samce niektórych gatunków ranią gąsienice własnego gatunku, aby wyssać z nich toksyny i wykorzystać je w czasie godów. Kanibalizm nie jest czymś niezwykłym w świecie motyli. Gąsienice wielu gatunków chętnie zjadają swoich pobratymców, zwłaszcza po wykluciu się jaj, gdy jest zbyt mało pożywienia, aby starczyło dla wszystkich. Starsze gąsienice też mogą na siebie napadać na przykład w czasie suszy, aby pozyskać z nich wodę.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zwierzęta, które wyginęły w latach 2017 - 2019

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zwierzęta, które mogą wyginąć w najbliższych latach

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wiele ssaków, płazów, ryb, ptaków posiada toksyny niebezpieczne w bezpośrednim kontakcie przez dotyk, ale także niebezpieczne przez wdychanie złuszczonego naskórka i drobnych fragmentów puchu, co może spowodować przykre objawy podrażnienia układu oddechowego, kaszlu i kichania a nawet śmierci. Przypuszczalnie ptaki odżywiają się pewnym specyficznym gatunkiem chrząszcza i w drodze ewolucji wytworzyły mechanizmy umożliwiające przemieszczanie się toksyny do skóry i zewnętrznych części piór. W ten sposób ptaki mogą jeść niedostępny dla innych zwierząt pokarm, jednocześnie uzbrajając się przeciwko swoim wrogom – pasożytom, drapieżnikom, a nawet przeciwko człowiekowi.

Przyroda się broni i wygra z człowiekiem, jeżeli nie będziemy z tą przyrodą „współpracować”. Wycinanie lasów, wyniszczanie zwierząt, zmiana klimatu spowodowana przez człowieka, obróci się przeciwko nam. Mamy tego namacalne przykłady na całej kuli ziemskiej: susza, trzęsienia ziemi, zaraza itd.

Istnieje też możliwość, że przy badaniach nad bronią biologiczną jakiś element „wypsnie” się spod kontroli. Tak czy inaczej człowiek jest winny tej zarazie, a także temu, że już w niedalekiej przyszłości nasza ziemia nie będzie się nadawała do zamieszkania.

Z tak wysoko postawioną techniką jaka dzisiaj istnieje, a przy tym pogoni za pieniędzmi, zaszczytami, człowiek nie ma czasu na konfrontację, analizę życia. Innymi słowy człowiek musi „nachapać się”. Jedną z cnót głównych czy kardynalnych jest roztropność. Jest to cnota, dzięki której człowiek jest w stanie rozpoznać dobro i wybrać odpowiednie środki do jego pełnienia. My tego nie potrafimy. Nasza zasada to jak najwięcej wyrwać z tego świata dla siebie.

Poniższa plakieta (Prudência – Roztropność) przedstawia biblijny przykład takiej rozwagi. Księga Rodzaju 41;33 „Teraz więc niech faraon upatrzy sobie kogoś roztropnego i mądrego i ustanowi go zarządcą Egiptu”. Myślę, ze warto sobie poczytać o Jozefie, który został sprzedany do niewoli w Egipcie. Pewnego dnia Józef miał sen: śniło mu się, że wiązali snopy w polu, wtedy snop Józefa podniósł się, a inne snopy oddały mu pokłon. Bracia znienawidzili go jeszcze bardziej. A potem miał inny sen: słońce i księżyc i jedenaście gwiazd oddawało mu pokłon. Ale wtedy skarcił go ojciec, pytając, czy on i matka także mają oddawać mu pokłon? Dwa lata później po sprzedaży Józefa faraon miał sen: stał nad Nilem, a z wody wyszło siedem krów pięknych i tłustych. Kiedy pasły się wśród sitowia, wyszło z wody siedem krów brzydkich i chudych, które pożarły krowy piękne i tłuste. Faraon przebudził się. A kiedy zasnął, miał drugi sen: siedem zdrowych i pięknych kłosów wyrastało z jednej łodygi, ale oto wyrosło siedem kłosów pustych i zniszczonych, i te puste kłosy pochłonęły te piękne i zdrowe. Faraon wezwał wszystkich mędrców i wróżbitów, ale nikt nie potrafił wyjaśnić mu tych snów. Wtedy podczaszy przypomniał sobie o Józefie. Faraon wezwał go, a Józef wyjaśnił mu znaczenie snów, mówiąc, że to Bóg da odpowiedź faraonowi. Oto ma nadejść siedem lat wielkiej obfitości w Egipcie. Ale po nich ma nastać siedem lat głodu. Poradził też, żeby faraon uczynił kogoś zarządcą Egiptu. Niech nadzorcy w czasie lat urodzaju gromadzą piątą część plonów, a w czasach głodu będzie co jeść w Egipcie. Spodobało się to faraonowi. Uczynił więc Józefa zarządcą Egiptu. Józef miał wówczas trzydzieści lat. Józef pilnie gromadził zapasy na czas głodu, a zanim ten czas nastał, urodzili mu się dwaj synowie: jednego nazwał Manasses, a drugiego Efraim.

Kiedy nastał głód, Józef otwierał spichlerze i sprzedawał zboże Egipcjanom. Kiedy jednak głód stawał się coraz większy, ze wszystkich krajów zaczęli przybywać ludzie, by kupować zboże od Józefa.

Materiał –  tombak patynowany
Technika – odlew cisnieniowy
Wymiary – 75x88 mm  
Waga 270 gr
Grubość – 7 mm
Autor - E.VAZ
Plakietę wydano w 1982 r w Portugalii  w GRAVARTE
Numerowane 154/1000, sygnowane

 

 

 

I tu widać tą mądrość i roztropność, którą powinniśmy podejmować na obecne i przyszłe czasy. Bo z tą zarazą, która teraz zapanowała na świecie powinniśmy sobie poradzić, może dzięki temu, że rząd podjął szybką reakcję. I tych zaleceń za wszelką cenę trzeba przestrzegać czyli zachowania odległości od drugiego człowieka w przypadkach np. zakupu, częstego mycia rąk, nie uczestniczenia w różnego rodzaju spotkaniach, a najlepiej jak to mówią specjaliści bez potrzeby i to koniecznej nie wychodzić z domu. Czy uczeni potrafią powstrzymać tę pandemię? Myślę, że nie. Owszem złagodzą jej skutki ale organizm sam będzie się musiał zmierzyć i uodpornić na zarazę, a my będziemy musieli się nauczyć z tym żyć, tak jak w przypadku grypy, gdzie wielu ludzi, już ona nie dotyka, bo organizm człowieka się obronił.

Nie mamy żadnej pewności co nastąpi w przyszłości i dlatego trzeba rozważnie i roztropnie podejmować decyzje na przyszłość i to z korzyścią dla ludzkości. Czy ten wielki port lotniczy, który ma powstać spełni oczekiwania ludności w przypadku jeszcze groźniejszej pandemii? A może lepiej rozbudować te porty lotnicze, które już powstały, a pozostałe pieniądze przeznaczyć na ochronę zdrowia, środowiska czy naukowych badań nad zdrowiem, żywnością. Czy gromadzić zapasy wody, a w tym roku 2020 jest jej bardzo dużo, budujac zbiorniki stawy, jeziora, zalewy. A czasy idą bardzo złe. Zmiana klimatu spowoduje wielka suszę, o czym wypowiadają się znane autorytety. Trzeba być przezornym jak powyższy Józef. I tu data - wiek nie ma znaczenia. Czy zgromadzić nawet dużą rezerwę „kasy” właśnie na takie straszne doświadczenia. Zdrowy człowiek, to człowiek zdolny do pracy, a człowiek pracujący to zysk dla państwa.

A mamy bardzo rozwinięta technikę i technologię i możemy sobie poradzić nieraz w bardzo skomplikowanych sytuacjach. Jestem pod wrażeniem np. transplantologii za pomocą najnowszych technologii 3D do produkcji ludzkich organów wewnętrznych człowieka (i tu też pewien niepokój, aby tą technologię wykorzystywać tylko dla czynienia dobra, bo inni mogą powiedzieć, że taka technologia do wyrobu broni to też pożytek). Zafascynował mnie ten temat tak bardzo, że kupiłem figurkę „Doktora plagi” wykonanej na zmodyfikowanej drukarce 3D.

 

 

Może i trochę z rozmysłem ją kupiłem, a to dla pokazania innej pandemii. W XVII, XVIII i XIX wieku niektórzy lekarze nosili maski przypominające dzioby, wypełnione aromatycznymi przedmiotami. Maski zostały zaprojektowane w celu ochrony przed zgniłym powietrzem, które było postrzegane jako przyczyna infekcji. Nosili również specjalny kostium. Odzież została wynaleziona przez Charlesa de L'Orme w 1630 roku i po raz pierwszy została użyta w Neapolu, ale później została rozpowszechniona w całej Europie.

 

Zarazę lekarze leczyli upuszczaniem krwi i stosowali inne środki zaradcze, takie jak nakładanie żab lub pijawek. Rada Nostradamusa np. polegała na usuwaniu zainfekowanych zwłok, zdobywaniu świeżego powietrza, piciu czystej wody i piciu soku z róży.

 

Wspominajac Nostradamusa chciałbym przedstawić pokrótce tę postać. Francuski aptekarz, astrolog i autor proroctw, okultysta, mistyk, kabalista, badacz wiedzy tajemnej, doradca królowej Francji, Katarzyny Medycejskiej.

 

Ale wrócę do epidemii.

 

Paradoksalnie po latach charakterystyczna ptasia maska, która dla wielu w czasach epidemii niosła wybawienie i nadzieję trafiła do popkultury i stała się symbolem "czarnej śmierci". Epidemia czarnej śmierci wybuchła prawdopodobnie również w Chinach. Lekarze zakrywali głowy skórzanymi szatami, Nosili kapelusz i maskę, oczy są chronione przezroczystym szkłem, a nos ma długi pojemnik przypominający pysk ptaka wypełniony aromatycznymi roślinami, rękawiczki i drewnianą laskę. Ta drewniana laska służyła do otwierania prześcieradeł lub odzieży pacjenta lub instruowania pacjenta, jak leczyć. Doktor „dzioba” wyglądał jak wrona, a wrona była wówczas symbolem śmierci na Zachodzie. Niestety, ze względu na ograniczone środki techniczne w tym czasie, izolacja odzieży ochronnej przed dziobem nie była tak duża, jak sobie wyobrażali ludzie, więc śmiertelność tych lekarzy „dziobów” zawsze pozostawała wysoka.

Oni przeszli dżumę, gdzie ta straszna choroba zmniejszyła populację niektórych rejonów Europy nawet o 80 procent. My mamy nowe wyzwanie – koronawirus.

Innym ważnym problemem współczesnej cywilizacji jest bieda, ubóstwo, uchodźstwo innymi słowy proces opuszczania stałego miejsca zamieszkania przez osoby zagrożone prześladowaniami, będącymi wynikiem przyczyn ekonomicznych, politycznych lub religijnych. Swojego czasu słyszałem w telewizji wypowiedź jednego z polityków, który odpowiedział „to weź Pan sobie do domu tych uchodźców”. I tu jest naprawdę problem i póki jeszcze jest czas należy ten temat uchodźców bardzo roztropnie rozważyć, bo może się okazać, że na wszelkie już kompromisy czy decyzje będzie za późno.

W naszym kraju opinia jest podzielona i dobrze, na tym właśnie polega demokracja, by usiadły różne ugrupowania i wspólnie doszły do wspólnego konsensusu pozytywnego dla dobra i bezpieczeństwa kraju. Moim zdaniem przy tak wysoko rozwiniętej technice wywiadowczej, komputerowej, obserwacyjnej przyjęcie uchodźców stwarzających zagrożenie sprowadza się do zera. A uchodźców trzeba przyjąć, myśmy potrzebowali pomocy i nikt nam nie odmówił i nie wiadomo czy jeszcze nie będziemy jej potrzebowali, a wtedy też się inne kraje od nas odwrócą. I tu należy też brać pod uwagę taki temat, że część z tych ludzi to uciekinierzy przed wojną, im trzeba naprawdę pomóc, tak jak nam pomagano, a są możliwości rozeznania. Ale większa część to podejrzewam gigantyczna zaplanowana inwazja, a na tę inwazję idą czyjeś miliardy dolarów. I to jest jeden ze znaków czasów ostatecznych. Podejrzewam, że w tym przypadku ta wielka imigracja służy ku temu by zniszczyć Kościół i chrześcijaństwo. Nikt tego nie zrobi skuteczniej niż muzułmanie i nie muszą tu walczyć mieczem, lecz zadepczą nas demograficznie, zaleją nas swoimi ludźmi, bo Europejczyków ubywa, a muzułmanie się mnożą wszędzie, w całej Europie.

Czy ja bym przyjął uchodźców domu? Jeżeli warunki mieszkaniowe byłyby do tego procederu pozytywne – to tak, a jeżeli nie, a środki finansowe odpowiednie, to bym wynajął mieszkanie, by ci ludzie też godnie żyli, wszak Pan Jezus powiedział: Mt 25;40 „A Król im odpowie: Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.

Myślę, że jest to serce Ewangelii. To w ten sposób zwróci się do nas Pan, kiedy na końcu życia staniemy przed  Nim. One będą treścią najważniejszego egzaminu życia, do którego dzień po dniu możemy się przygotowywać.  Zapyta nas wtedy, czy daliśmy jeść i pić komuś,  kto  był  głodny  i  spragniony,  czy  przyjęliśmy  obcokrajowca, daliśmy  ubranie nagiemu, odwiedziliśmy chorego i więźnia. Chodzi o drobne gesty, a przecież mają one wartość wieczności. Nic nie jest małe z tego, co uczynione zostało z miłości, z tego, co uczyniliśmy dla Niego.

Każdy, kto idzie za Panem Bogiem, kto chce osiągnąć świętość, wielkość, dąży do doskonałości w swoim życiu - inwestuje w najwyższą wartość swojego człowieczeństwa. Ta najwyższa wartość, nie polega na tym, że ktoś tutaj na ziemi zajmuje wysoką pozycję społeczną, jest bogaty, ma układy; nie zasadza się na tym, że ktoś tryska zdrowiem czy jest człowiekiem medialnym. To polega przede wszystkim na tym, że człowiek traktuje z miłością swego bliźniego, to znaczy nie żywi do niego urazy; nawet kiedy został skrzywdzony, nie szuka pomsty; jest także zdolny do upomnienia go, jeżeli zachodzi taka potrzeba. Dążenie do autentycznej świętości polega najpierw na tym. To było już udziałem tych, którzy żyli w rzeczywistości starotestamentalnej. Oni wiedzieli, że trzeba się troszczyć o bliźniego.

 

Syn Boży objawił chrześcijanom również przykazanie miłości wzajemnej. Ona powinna rozkwitać przede wszystkim w rodzinach: między mężem i żoną, między rodzicami i dziećmi, między rodzeństwem, i rozprzestrzeniać się na szersze środowisko. Miłość wzajemna powinna objąć wszystkich! Uczniów Pana Jezusa, bo przecież po to zostawił nam te fundamentalne słowa: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem: żebyście i wy tak się miłowali (J 13, 34).

Ale poprzeczka jest postawiona o wiele wyżej niż: Miłuj bliźniego, jak siebie samego. Mam miłować drugiego człowieka tak, jak Chrystus! To jest nasze zadanie jako chrześcijan. Jest jeszcze inna przestrzeń miłości, która jest największym wyzwaniem, budzi często sprzeciw - jest to miłość nieprzyjaciół. Pan Bóg sprawia, że ...słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych (Mt 5, 45). Pan Bóg nie czyni żadnej różnicy. My też nie czyńmy żadnej różnicy.

I tu znowu pojawia się problem kiedy słyszymy: Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce (...) wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię ktoś, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące (Mt 5,39-41) - pojawia się zapewne pytanie: czy czasem Pan Jezus nie przesadza?

Nadstawić policzek to przede wszystkim oznacza nie odpłacać złem za zło. Często bywa to błędnie rozumiane jako pozwalanie na to, by mnie ktoś krzywdził. Tego Pan Jezus nie uczył. Jeżeli mnie ktoś krzywdzi, to powinienem się bronić. Jednak czym innym jest bronić się przed skrzywdzeniem, a zupełnie czym innym odpowiadanie złem za zło. W nauczaniu Pana Jezusa o nadstawieniu drugiego policzka idzie przede wszystkim o to, żebym nie pomnożył już istniejącego zła. Ile razy chcę się zemścić, chcę oddać, to tylko pomnażam zło. Ile razy się mszczę, to sprawiam, że zła na tym świecie przybywa. Ile razy rezygnuję z zemsty, tyle razy zatrzymuję szerzące się zło.

Po drugie - przykazanie miłości nieprzyjaciół polega na okazywaniu im uczynków miłości: miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was nienawidzą. Czyli nie wystarczy, że powstrzymamy się od zemsty wobec naszych wrogów. Pan Jezus przynagla każdego z nas do okazywania im uczynków miłości. Jak zatem mogę okazać miłość wrogowi? Na pewno formą okazania miłości jest przebaczenie. Przebaczyć powinienem zawsze, ale nie zawsze muszę zewnętrznie okazywać przebaczenie. Jeśli ktoś nie zrozumiał jeszcze popełnionego błędu, jeśli nie wyraża skruchy, jeśli nie chce się poprawić, to w sercu powinienem wybaczyć, natomiast poczekać z okazaniem tego wybaczenia. Miłość mojemu wrogowi mogę okazać również poprzez to, że będę modlił się za niego. Chodzi o to, żebym wstawiał się do Pana Boga w jego intencji. To bardzo trudna modlitwa, czasem może nawet nie chce nam przejść przez usta. Ile razy modlę się za nieprzyjaciela, tyle razy przyzywam mocy Bożej do jego osoby. Przyzywam Pana Boga, który ma moc przemieniać mojego wroga.

To wszystko, do czego nas Pan Jezus zachęca, jest niewątpliwie trudne. Czasem nawet może wydawać się niemożliwe do zrealizowania. Ale skoro Pan Bóg wzywa do takiej postawy wobec wrogów, to znaczy, że ona jest możliwa. Tak postępując, potwierdzamy najpiękniej, że jesteśmy dziećmi Bożymi.

Kiedy tak trudno jest zrezygnować z zemsty wobec nieprzyjaciela, kiedy tak trudno jest mu okazać miłość, to warto próbować spojrzeć na tego człowieka tak, jak patrzy na nas Pan Bóg. A On w każdym z nas dostrzega nie tylko zło, ale przede wszystkim to, co w nas dobre i wartościowe. Przecież nie my jesteśmy sędziami na tej ziemi. Kiedy tak trudno zdobywać się na miłość wobec wrogów, to warto sobie uświadomić, że ta bardzo trudna miłość jest wyznacznikiem naszej wiary, naszego zaufania do Boga Stwórcy.

Jeżeli miłość okazywalibyśmy tylko tym, którzy są dobrzy dla nas, to niczym byśmy się nie różnili od ludzi niewierzących. Oni również za dobro odpowiadają dobrem.

W okresie II wojny światowej ziemie Polski stały się terenem migracji na ogromną skalę. Polaków przyjmowały takie kraje jak:

- AFRYKA WSCHODNIA, RODEZJA i AFRYKA POŁUDNIOWA. Uchodźców rozlokowano w Kenii (Mekindu, Manira, Nyali, Rongai), Ugandzie (Koja, Masindi) i Tanganice (Tengeru, Ifunda, Kidugala, Kigoma, Kondoa, Morogoro). Największym skupiskiem polonijnym było Tengeru – 4 tysiące.
- AUSTRIA.
- BELGIA I HOLANDIA.
- BLISKI WSCHÓD. Uchodźców rozlokowano w Palestynie i Libanie.
- BRAZYLIA.
- BUŁGARIA.
- CHINY.
- CZECHOSŁOWACJA.
- DANIA.
- EGIPT.
- FRANCJA.
- INDIE.
- IRAN.
- JUGOSŁAWIA.
- KANADA.
- LIBAN.
- MEKSYK.
- NORWEGIA.
- NOWA ZELANDIA.
- PÓŁWYSEP IBERYJSKI. Uchodźców rozlokowano w Hiszpanii i Portugalii.
- RUMUNIA.
- SZWAJCARIA.
- SZWECJA.
- TURCJA.
- URUGWAJ.
- USA.
- WĘGRY.
- WIELKA BRYTANIA.
- WŁOCHY.

 

 

 

 

NIEMCY 1960 rok: znaczki pocztowe wydane 7 kwietnia w celu upublicznienia Światowego Roku Uchodźcy 1959/1960 przedstawiające stylizowane drzewo na kuli ziemskiej.

 

 

 

Znaczek „Na rzecz sierot wojennych”. Sieroty wojenne - Wdowa na cmentarzu. Dopłata na znaczku z tej serii przyniosła korzyści bardzo wielu sierotom wojny. Wysoka dopłata oznacza, że znaczki te były używane bardzo rzadko. Serię „Sieroty wojenne” można uznać za pierwszą serię francuskich znaczków okolicznościowych (to znaczy nie będących w powszechnym użyciu). Seria siedmiu znaczków „Wojennych Sierot” wydanych w sierpniu 1917 r. obejmuje pięć tematów narysowanych przez Dumoulina: „Wieśniaczka z pługiem”, Okop i flaga ”,„ Wdowa na cmentarzu ”,„ Marsylia ”oraz „Lion de Belfort ". W marcu 1919 r. dodano jeszcze dwa znaczki na rzecz sierot.

Bitwy pozostawiają tysiące zabitych i tyle samo sierot. Dzieci nie są odpowiedzialne i nie powinni paść ofiarą głupoty rodziców. Dzieci mają prawo do ochrony w każdych okolicznościach i do życia w spokojnym środowisku, nawet jeśli dorośli nie byli w stanie inteligentnie rozwiązać swoich konfliktów.

Sytuacja materialna sierot wojennych na obszarach dotkniętych konfliktem jest nadal niezwykle problematyczna, a wezwanie do państw, by zaradziły temu wciąż niezbędnemu stanowi rzeczy. Obecnie na świecie jest wielu uchodźców wojennych; ponad połowa to dzieci, a wśród nich sieroty są bardzo liczne.

 

 

Żeton. Frankrigshjælpen 1945 

 

Bardzo dobrą robotę robi poczta na swiecie wydając znaczki, których dochód czy część dochodu przeznacza się na pomoc tym, którzy tego potrzebują.

Blok wydany na cele charytatywne w Indonezji w 1967 roku. Dochody ze sprzedaży bloku były przeznaczone na pomoc ofiarom klęsk żywiołowych.

 

 

Również i poczta belgijska wydała znaczek charytatywny, gdzie część dochodu przeznacza się na pomoc - Czerwony Krzyż - Pomoc w przypadku katastrof, gdzie są przedstawione sceny niesienia pomocy ofiarom katastrof. Znaczek zaprojektował Ingrid Daenen, a 6 maja 2002 roku znaczek o nominale 0,84 +  0,12 został wypuszczony w obieg.

 

12 listopada 1985 r. Deutsche Bundespost wydał znaczek na temat „40 lat integracji wysiedlonych Niemców”. Jest zdominowany przez barwy federalne. Projekt graficzny (projekt: Konrad Przewieslik) przedstawia dwie ściany, które spotykają się pod kątem prostym, a każda składa się z czarnej, czerwonej i złotej sztabki.

 

Bez tekstu wyjaśniającego w prawym górnym rogu ikonografia znaczka nie może być zrozumiana. Nawet po przeczytaniu hasła pozostają pytania, na przykład co oznacza cieniowanie krótszej ściany dochodzącej z prawej strony (ze wschodu?).

 

Ten znaczek po jego zapowiedzi przez federalnego ministra poczty Schwarza-Schillinga wywołał wielką krytykę w stosunku do osób utrzymujących w tajemnicy temat wysiedlenia. Mówiono o „haniebnym milczeniu tej zbrodni eksmisji”.

 

Zdaniem odpowiedzialnego ministerstwa specjalny znaczek pocztowy ma przypominać, „że wspólne wysiłki wszystkich Niemców w liberalnej części naszej ojczyzny umożliwiły przesiedlonym ponieść swój los”. Jednocześnie „specjalny znaczek zachowuje żywą pamięć, że wypędzenie Niemców z ich przodków osadniczych w NRD i Europie Wschodniej przyniosło poszkodowanym niewypowiedziane cierpienia i naruszyło ich niezbędne prawo do mieszkania”.

 

Ucieczka i wypędzenie Niemców ze Wschodnich Niemiec oraz z Europy Środkowo-Wschodniej, Wschodniej i Południowo-Wschodniej w okresie i po zakończeniu II wojny światowej w latach 1945-1950 obejmuje ucieczkę, wypędzenie i przymusową emigrację dużej części przebywających tam niemieckojęzycznych grup ludności. Dotknęła ona 12 do 14 milionów Niemców we wschodnich regionach Cesarstwa Niemieckiego i niemieckojęzycznych mieszkańców Europy Środkowo-Wschodniej, Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Było to konsekwencją tyranii narodowosocjalistycznej i zbrodni wojennych w Europie Środkowo-Wschodniej i Europie Południowo-Wschodniej w okresie nazizmu oraz strat terytorialnych Rzeszy Niemieckiej, które zwycięskie mocarstwa (USA, Związek Radziecki, Wielka Brytania) określiły na konferencji poczdamskiej w 1945 roku.

 

 

Ale zawsze kij ma dwa końce.

 

Ucieczka i wypędzenie Niemców z krajów położonych na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej poprzedziły masowe wysiedlenia i mordy Żydów, Polaków i Rosjan na terenach zajętych przez Wehrmacht w czasie II wojny światowej. Miliony ludzi sprowadzono do Rzeszy Niemieckiej na roboty przymusowe. Na podbitych terenach na wschodzie granicy cesarskiej przesiedlono Niemców etnicznych z Południowego Tyrolu i Niemców rosyjskich, którzy mieli tam utworzyć nowe „niemieckie wyspy osadnicze”.

 

Jedną z najpoważniejszych konsekwencji wstrząsów politycznych ostatnich kilkudziesięciu lat, a zwłaszcza drugiej wojny światowej, był napływ milionów ludzi wysiedlonych z domów. W 1945 r. w Austrii było 1 650 000 cudzoziemców, w tym milion obcokrajowców, w porównaniu z populacją rdzenną wynoszącą zaledwie sześć milionów. Kilka lat później, podczas węgierskiej rewolucji 23 października 1956 r., kolejny strumień uchodźców uderzył w Austrię. 168 340 Węgrów przekroczyło granicę do końca 1956 roku i wystąpiło o azyl.

 

W Karcie Narodów Zjednoczonych „wypędzenie i ucieczka ludności jest ludobójstwem i zbrodniami przeciwko ludzkości, które nie podlegają przedawnieniu ustawowemu ”.

 

Miliony ludzi w tamtym czasie musiało jeszcze bać się i walczyć o najprostsze rzeczy decydujące o życiu jednostki, o dach nad głową, o pracę, o chleb.

 

Do tych praw i obowiązków zawartych w Karcie należy przede wszystkim wyrzeczenie się zemsty i odwetu za wypędzenie, stworzenie zjednoczonej Europy oraz udział w odbudowie Europy. Ponadto postuluje się „prawo do mieszkania”, które jest „podstawowym prawem ludzkości dane przez Boga” i domaga się jego realizacji.

 

Z okazji 40. rocznicy uchwalenia Karty, Deutsche Bundespost wydała w 1990 r. Specjalny znaczek pocztowy. Zgodnie z nowymi warunkami ramowymi po upadku żelaznej kurtyny w Europie i zjednoczeniu Niemiec, znaczek przedstawia nową polityczną interpretację Karty. To nie „wyrzeczenie się zemsty i odwetu” czy „prawo do ojczyzny” są cytowane na znaczku, ale ostatnie, wybiegające w przyszłość zdanie karty. Czarno-czerwono-złota wstążka z flagą i blok tekstowy jako motyw znaczka:
„40-letni przywilej niemieckich wypędzonych. Wzywamy ludy i osoby dobrej woli do pomocy w pracy, aby z poczucia winy, nędzy, cierpienia, biedy i nędzy można było znaleźć drogę do lepszej przyszłości dla nas wszystkich”.

 

W 1959 r. Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych  rezolucją ustanowiło pierwszy międzynarodowy rok - Światowy Rok Uchodźcy. Był to  znaczący dzień w historii Powszechnej Usługi Pocztowej. Około 70 niepodległych państw wydało znaczki pocztowe w tym samym czasie z okazji roku uchodźcy światowego 1959/60. Wnieśli swój wkład w Światowy Rok Uchodźcy, przynosząc nadzieję milionom bezdomnych.

 

 

 

 

Światowy Rok Uchodźców 1959-1960 był zakrojoną na szeroką skalę kampanią obejmującą 97 krajów, prawie cały świat, z wyjątkiem krajów komunistycznych. Zebrano 90 milionów dolarów pomocy, podjęto wysiłki na rzecz ułatwienia imigracji i integracji uchodźców w normalnym życiu, co spowodowało zamknięcie wielu obozów dla uchodźców. Logo kampanii, przesadzanie drzewa, które zostało wyrwane z korzeniami, jest dobrym symbolem tematu roku. Tłum uchodźców w tle i matka chroniąca swoje dziecko dodatkowo podkreślają ideę.

 

 

Stany Zjednoczone 1960. Światowy Rok Uchodźcy.

 

Ten znaczek z emisją Światowego Roku Uchodźcy upamiętnia Światowy Rok Uchodźcy, trwający od 1 lipca 1959 r. do 30 czerwca 1960 r. Rezolucja została opracowana przez Organizację Narodów Zjednoczonych jako międzynarodowy wysiłek mający na celu podniesienie świadomości i wsparcie milionów uchodźców na całym świecie.

 

Stany Zjednoczone dołączyły do wielu innych krajów, które emitują znaczki upamiętniające ich udział w Światowym Roku Uchodźców ONZ.

 

Znaczki zostały wydane, aby zwrócić uwagę na trudy milionów ludzi, którzy zostali przesiedleni ponad dekadę po zakończeniu II wojny światowej. Projekt znaczka przedstawia rodzinę zmierzającą z ciemności w kierunku jasnych drzwi, symbolizujących ucieczkę od ucisku do nowego życia.

 

W 1958 r. – 13 lat po zakończeniu II wojny światowej – w obozach dla uchodźców nadal mieszkali przesiedleńcy. Pomysł zrodził się w Wielkiej Brytanii i został szybko podchwycony przez Organizację Narodów Zjednoczonych i wiele innych krajów – poszczególne kraje pomagające uchodźcom. Dzięki wysiłkom uczestniczących państw dziesiątki tysięcy ludzi wróciło do domów.

 

 

Pod egidą Organizacji Narodów Zjednoczonych rok 1971 był obchodzony mniej lub bardziej powszechnie jako „Rok międzynarodowego wsparcia dla uchodźców”.

26.III.1971 „Flygtning 71” („Uchodźca 71”) Niemcy. Projekt: Povl Christensen, Grawer: Czesław Słania. Znaczki brązowe i czerwone, przedstawiają matkę i dwoje dzieci uciekających z obszaru, który wydaje się być w płomieniach. Emisja wydana, aby stymulować darowizny dla organizacji pomocy uchodźcom.

 

 

 

1960, Międzynarodowy Rok Uchodźców. Izrael

 

 

20 czerwca 1960 roku Irlandia wyemitowała zestaw 2 znaczków z okazji Światowego Roku Uchodźcy. Irlandia wybrała motyw biblijny i przedstawiła Ucieczkę do Egiptu.

 

 

 

 

Kompozycja współczesnej, figuratywnej sztuki, z geometrycznymi liniami, również w stylu inspiracji realistycznej nosi nazwę EMIGRANT i jej otwarcie zostało dokonane 12 września 1997 r. Wymiary konstrukcji 685cm x 271cm x 268cm.

 

 Państwo polskie ma obowiązek opieki nad uchodźcami – wynika to z ustawodawstwa unijnego oraz podpisanych przez nasz kraj umów międzynarodowych.

I tu mamy czas teraźniejszy. Wyższość Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nad Prawem Unii Europejskiej. I do tej sprawy podchodzi się bardzo emocjonalnie. Z jednej strony art. 8 ust. 1 Konstytucji, stanowi, że „Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej”, z drugiej strony Unia Europejska opiera się na rządach prawa. Oznacza to, że każde działanie podejmowane przez UE opiera się na traktatach, które zostały dobrowolnie i demokratycznie zatwierdzone przez wszystkie kraje członkowskie UE. Traktat jest wiążącą umową między krajami członkowskimi UE. Myślę, ze te dwie sprawy można połączyć i pogodzić, bo one są równorzędne, tylko bez emocji trzeba o tym rozmawiać.

A mając na myśli czas teraźniejszy myślę tu o sytuacji na granicy polsko-białoruskiej. Z jednej strony mówi się, że to jest granica europejska i nie przepuszczą nikogo, a z drugiej strony jest Art. 56. - [Prawo azylu i status uchodźcy] - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej „Cudzoziemcowi, który w Rzeczypospolitej Polskiej poszukuje ochrony przed prześladowaniem, może być przyznany status uchodźcy zgodnie z wiążącymi Rzeczpospolitą Polską umowami międzynarodowymi”. I też do tego wszystkiego podchodzi się emocjonalnie. Zróbmy temat „Miłosierny Samarytanin”, dajmy dla tych ludzi koczujących na granicy 30 czy 50 namiotów wyposażonych, odzież, żywność, koksowniki, a zmieni się sytuacja diametralnie nie tylko we władzach białoruskich, ale w Europie i na świecie. Praktyka pokazuje, że środki wyasygnowane przez państwo polskie na pomoc uchodźcom wystarczają na zaspokojenie jedynie podstawowych potrzeb bytowych i bardzo skromną pomoc integracyjną, podczas gdy potrzeby są znacznie większe. Tu pojawia się pole działalności dla organizacji pozarządowych działających na rzecz uchodźców i migrantów. Np. Caritas Polska uruchomił Centra Pomocy Migrantom i Uchodźcom, które funkcjonują do dziś. Pracownicy Caritas docierają z pomocą do otwartych i strzeżonych ośrodków dla cudzoziemców. Nieraz trzeba stracić by zyskać wielokrotnie. Mówi się o telefonach wśród migrantów, w których znaleziono numery organizcji terrorystycznych, czy o dokumentach wskazujacych na szkolenia bojowe. Terrorysta nigdy nie będzie miał żadnego negatywnego „fantu” przy sobie, a raczej zdjęcie z Papieżem. Oczywiście trzeba być czujnym na każdym kroku.

Ale jest trzecie wyjście z sytuacji - aspekt etyczny, skąd wynika nakaz moralny ochrony zdrowia i życia, czy aspekt chrześcijański, który powinien być nadrzędnym programem, nad wszystkim ustaleniami. Przyjmijmy tych ludzi. Zróbmy to, do czego zobowiązuje nas prawdziwe chrześcijaństwo. Rozwiązań jest wiele. I też nie trzeba podchodzić do tego emocjonalnie. Nie pamiętam, by nasz kraj był tak podzielony, czy kiedykolwiek w historii była taka sytuacja jak obecnie, gdzie człowiek człowieka tak bardzo nienawidzi. Wielu świętych i błogosławionych, do których się uciekamy, których stawiamy sobie za wzór do naśladowania swoim życiem daje przykłady jak postępować.

Błogosławiony Jerzy Matulewicz tak pisze „Musimy umieć wznieść się ponad spory i uprzedzenia narodowościowe, aby móc wszystkim jednakowo służyć, idąc przede wszystkim tam, dokąd nas wzywa większa chwała Boża”.

W swoim dzienniku Jerzy Matulewicz tak odnosi się do takich sytuacji jaką mamy na granicy polsko-białoruskiej:

„Nie bać się ryzyka dla chwały Bożej
Zdarza się często, że zbytnio przejmujemy się trudnościami, które rzeczywiście istnieją, albo nawet tymi, jakie mogą zdarzyć się w przyszłości.
Martwimy się, że brak nam potrzebnych środków. Zaczynamy wówczas myśleć, w jaki sposób usunąć te trudności i jak zdobyć odpowiednie środki.
Często wszystko na tym się kończy i do samego celu już nie dążymy.
Powinniśmy jednak postępować inaczej. Jeżeli cel jest dobry i odpowiedni, jeżeli może przynieść chwałę Bogu i pożytek Kościołowi, należy odważnie stanąć do pracy i zmierzać do celu. Jeżeli tylko naprawdę zaprzemy się siebie i całkowicie oddamy się i poświęcimy Bogu, bez wątpienia znajdziemy sposób usunięcia przeszkód albo przynajmniej ich ominięcia i zrealizujemy nasze zamiary.
Nie trzeba tylko obawiać się cierpienia dla chwały Bożej i dobra Kościoła, nie trzeba bać się pewnego ryzyka wystawienia siebie na niebezpieczeństwo. Przyszłość jest jakby przysłonięta kurtyną przed naszymi oczami; zresztą w życiu musimy ustawicznie narażać się na niebezpieczeństwo.
Tym bardziej w tych sprawach godzi się wystawiać się na niebezpieczeństwo, gdyż nie ma obawy przegrania. Chociażby prace i zamierzenia nie udały się, Bóg jednak przyjmie naszą dobrą wolę, zamiary i wysiłki. Wobec Boga nic nie stracimy, raczej jeszcze zyskamy.
A wobec ludzi? Cóż mogłoby być tak bardzo ważne, co moglibyśmy utracić i czego mielibyśmy się tak bardzo obawiać? Jeżeli tylko naprawdę pozbędziesz się wszystkiego i opuścisz wszystko dla Boga, to co ci mogą ludzie zrobić? Boga ci nie odbiorą, nieba przed tobą nie zamkną, do piekła cię nie wtrącą, jeżeli sam tam iść nie zechcesz. Nawet nie wyrzucą cię z kuli ziemskiej. Dokądkolwiek cię ześlą, znajdziesz tam ludzi i będziesz mógł pracować nad ich zbawieniem. Zresztą Bóg jest wszędzie i zewsząd jednakowa droga prowadzi do nieba”.

MEDAL BŁ. ABP. JERZY MATULEWICZ WILNO 1918 – 1925

Projekt: prof. Hanna Jelonek
Średnica: 60 mm
Waga: 89 g
Materiał: tombak patynowany
Medal wyprodukowany przez Zjednoczone Zespoły Gospodarcze Sp. z o.o. Częstochowskie Zakłady Produkcyjne

 

 

Czy słowa kardynała Augusta Hlonda: „Kto z Bogiem pracuje, kładzie fundament pod dzieła, które przetrwają wieki, bo tylko opierając się na Bożym prawie można dokonać wielkich dzieł”, świadczą o tym, że Pan Bóg w każdej sytuacji, gdzie widzi jakąkolwiek słuszną pomoc dla bliźniego, wspomaga tę pomoc wielokrotnie.

Medal: KARDYNAŁ JÓZEF HLOND 1881-1948 PIERWSZY BISKUP KATOWICKI

Materiał: tombak patynowany
Waga: ok. 138 gr
Średnica: 70 mm
Sygnowany medal autorstwa Bohdana Chmielewskiego wybity w Mennicy Warszawskiej w 1988 roku.
Nakład - 1000 szt
Kardynał August Hlond rozstrzygnął także konkurs na budowę katedry Chrystusa Króla, zatwierdzając projekt Zygmunta Gawlika, co ma odzwierciedlenie na rewersie medalu.

 

 

Przykładów ingerencji Pana Boga w dzieło człowieka, gdzie widać poświęcenia dla bliźniego są tysięce. Dla przykładu Józef Benedykt Cottolengo - włoski prezbiter, święty Kościoła katolickiego. Rzecz zdumiewająca: kapłan, który nie miał przy sobie grosza, wystawił całe pawilony i dawał opiekę setkom potrzebujących. Codziennie nadjeżdżały powozy i wozy z darami i prowiantem. Dla poszczególnych grup-rodzin założył szereg zgromadzeń zakonnych żeńskich i jedno męskie. Matkę Bożą nazywał patronką i opiekunką swoich dzieł. Za swoje najważniejsze osiągnięcie uważał założenie pięciu żeńskich klasztorów kontemplacyjnych i jednego eremu, gdzie zakonnice i pustelnicy nieustannie modlili się za podopiecznych księdza Cottolengo i dobroczyńców dzieła.

15 maja 1992 r. Watykan wydał dwa znaczki upamiętniające 150. rocznicę śmierci św. Giuseppe Benedetto Cottolengo. Znaczki zaprojektował profesor Giovanni Hajnal.

Wartość 650 lirów przedstawia św. Giuseppe Benedetto Cottolengo pocieszającego chorych. Po prawej stronie widnieje napis SIATE CERTI CHE IL BUON GESU NON DIMENTICA NULLA DI QUANTO FATE A LUI NELLA PERSONA DEI SUOI POVERI (UPEWNIJ SIĘ, ŻE DOBRY JEZUS NIC NIE ZAPOMNIA, CO JEMU CZYNISZ W OSOBIE JEGO BIEDNYCH).

Wartość 850 lirów przedstawia świętego pod opieką Matki Bożej podtrzymującej Mały Dom Opatrzności Bożej.

Św. Giuseppe Benedetto Cottolengo urodził się w Bra w północno-zachodnich Włoszech w 1786 r. i został wyświęcony na kapłana w 1811 r. W styczniu 1828 r. otworzył mały szpital w pobliżu kościoła Bożego Ciała w Turynie. Tu opiekował się chorymi, którzy odmówili przyjęcia do innych szpitali. Epidemia cholery zmusiła go do zamknięcia szpitala, ale w 1832 r. otworzył kolejny na przedmieściach Turynu na Valdocco. W ten sposób rozpoczął się Mały Dom Opatrzności Bożej, instytucja niosąca pomoc chorym i pozbawionym środków do życia ze wszystkich grup społecznych. Aby służyć tym ludziom, założył stowarzyszenia zakonne mniszek, braci, księży, a także kilka klasztorów. Św. Giuseppe Benedetto Cottolengo zmarł w Chieri koło Turynu 30 kwietnia 1842 r., a papież Pius XI kanonizował go 19 marca 1934 r.

Wartość pojawia się w lewym górnym rogu każdego znaczka. Po bokach widnieje napis POSTE VATICANE, a na dole napis 1842 SAN G.B. COTTOLENGO 1992.

 

 

Myślę, że do powyższego tematu bardzo dobrym przykładem będzie kartka Anioł Życia 1894, Giovanniego Segantini. Wszak dzieci są najcenniejszym skarbem jakie mogą być na świecie, również i te na granicy polsko-białoruskiej.

Wizja dorosłego artysty, który podczas jednej ze swoich wycieczek w góry zobaczył na niebie różę oraz żeńską postać z dzieckiem trzymającym jabłko, siedzących na gałęziach niskiego drzewa.  Malarskim dowodem pamięci tego zdarzenia jest obraz Owoc miłości. Swoje uczucia wobec matki, będące połączeniem wielkiej miłości i cierpienia związanego z  jej utratą, artysta przenosił na płaszczyznę malarską i zawarł  je w cyklu Nirwany.

Anioł Życia wydaje się być tylko kobietą tulącą dziecko. Skrzydła są tak słabe, że zlewają się z chmurami na niebie. To może być komentarz do macierzyństwa, że wszystkie matki są aniołami, posłanymi, by pielęgnować dzieci pod ich niebiańską opieką.

Motyw przywodzi na myśl przedstawienie „Madonny z Dzieciątkiem”, ukazujące świętość i macierzyństwo Maryi Panny połączone z płodnością natury: drzewo, symbol drzewa życia, dopiero zaczyna kiełkować i pokazuje pierwsze liście. Segantini namalował spokojną i harmonijną relację matka-dziecko, nawet jeśli postawa matki i prawa ręka, która nie obejmuje dziecka, ale spoczywa na gałęzi, wykazują pewien dystans.

Długie, rudoblond włosy jej matki, które na innych zdjęciach zaplątały się w gałęzie, opadają luźno na jej ramię dwoma długimi pasmami. Nieco starsze dziecko jest luźno owinięte w przypominającą welon, przezroczystą tkaninę. Uśmiecha się radośnie i zrelaksowane, w lewej ręce trzyma jabłko. W tle po lewej pasie się krowa, nawet jeśli pastwisko jest jeszcze brązowe, jakby śnieg właśnie się stopił, za brzozą widać kałużę wody.

 

 

Dziecięce postacie aniołów mocno wpisały się w historię sztuki sakralnej. Biblia nie zna wyobrażeń aniołów jako dzieci, ale inspiracją do skojarzenia aniołów z dziećmi mogą być słowa Pana Jezusa: „Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego” (Mt 18, 3). 

 

 

Również i do powyższego tematu chciałbym uwzględnić jeszcze jedną świętą.

Mija pięć wieków odkąd św. Aniela Merici rozpoczęła działalność apostolską. Rok 1516 jest pierwszą pewną datą z jej życia.

Gdy spojrzymy na epokę, w której żyła Aniela Merici, dostrzeżemy wiele analogii z dzisiejszą rzeczywistością. Podobne  kryzysy gospodarcze, polityczne, społeczne, religijne.

Dechrystianizacja społeczeństwa, dramatyczny spadek wiary, pustoszejące kościoły. Zagubieni młodzi ludzie ograniczają się do ziemskich przyjemności życia, kręgi polityczne działają w amoralny sposób. W kręgach duchownych, nawet najwyższych, coraz częściej zdarzają się afery i skandale na tle seksualnym i finansowym, głośne publiczne odejścia księży z kapłaństwa, a nawet z Kościoła. Zauważamy w dzisiejszych czasach wiele głosów kontestujących Kościół jako instytucję w imię wolności człowieka.

Nasza epoka jest wrażliwa na wartości, które proponowała Aniela pięć wieków temu: szacunek, otwartość, akceptacja, wolność osoby ludzkiej, pragnienie sprawiedliwości i pokoju.

Od strony religijnej Aniela pociąga przez swoje umiłowanie Pisma Świętego i pragnienie, by się nim dzielić; jej wierność i miłość do Kościoła; jej nauczanie o wspaniałej godności kobiety konsekrowanej oraz umiejętność współpracy ze  świeckimi, którym powierzała odpowiedzialności w Towarzystwie św. Urszuli. Aniela zapalona miłością do Pana Chrystusa patrzyła z życzliwością na otaczający ją świat i starała się, by wszyscy wokół niej doświadczyli entuzjazmu wiary.  

Święta Aniela okazuje się na wskroś nowoczesną świętą, która przemawia do  nas współczesnym językiem, podobnym do języka dzisiejszych ewangelizatorów. Słowa Anieli: „Działajcie, nie traćcie czasu, wierzcie, wysilajcie się, ufajcie, głośno wołajcie w swym sercu do niego, a bez wątpienia ujrzycie rzeczy cudowne” we współczesnym tłumaczeniu posiadają  niezwykłą moc przekazu, na który z pewnością zgodziłaby się Aniela: „Róbcie coś, ruszcie się, ufajcie, zaryzykujcie nowe podejście, nie poddawajcie się, padnijcie na kolana i przygotujcie się na wielkie niespodzianki”.

 

W Brescii Aniela Merici spotkała wiele dziewcząt pragnących życia czystego dla Pana Boga, życia modlitwy i kontemplacji, ale potrzebujących wciąż jeszcze opieki i wychowania. Świadoma niebezpieczeństwa, na jakie narażone były kobiety w jej czasach, w okresie głębokiego kryzysu nie tylko rodziny, ale także tradycyjnych form życia zakonnego, założyła dnia 25 listopada 1535 roku Towarzystwo św. Urszuli, które w swych początkach było instytucją wychowawczą dla dziewcząt pragnących ofiarować życie Panu Bogu. Dziesięć ostatnich lat swego życia Aniela poświęciła organizowaniu tej wspólnoty. Napisała dla niej regułę.

 

Aniela zmarła 27 stycznia 1540 roku w Brescii, gdzie do dnia dzisiejszego jej ciało spoczywa w kryształowej trumnie. Jej  nieprzerwany kult został zatwierdzony przez papieża Klemensa XIII w 1768 roku, kanonizował ją natomiast papież Pius VII w 1807 roku.

 

 

Watykan wydał 1 września 1942 r. Serię trzech znaczków, które uznawały Fundusz Więźnia Wojennego ustanowiony przez papieża Piusa XII (1939–1958). Wartość 25 centów obejmowała opłaty pocztowe we Włoszech za początkową dwadzieścia gramową stawkę listową. Pozostałe wartości mają identyczny wygląd i obejmują wartości 80 centów i 1,25 lira.

Projekt znaczka zawiera lekko narysowany obraz twarzy Pana Jezusa. Kręgi otaczają obraz, który napotyka tłum około dziesięciu mężczyzn, kobiet i dzieci. Niektórzy mężczyźni pojawiają się w mundurach wojskowych. Łacińska fraza - „Flagrante Bello Misereor Svper Tvrbam” („Mam współczucie dla tłumów”) - pojawia się na górze znaczka. W środkowym dolnym rogu widnieje POST VATICANE, rok (MCMXLII) i wartość znaczka (wydrukowana w dwóch polach po lewej i prawej stronie).

Znaczki przedstawiają pomoc papieża Piusa XII i biura Watykanu dla uchodźców i jeńców wojennych zarówno podczas, jak i po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. Papież założył Biuro Informacji Watykańskiej we wrześniu 1939 r. Za pośrednictwem sekretariatu stanu przekazał dwadzieścia milionów wiadomości dotyczących statusu więźniów, uchodźców cywilnych i prześladowanych mniejszości. Oprócz korespondencji pisemnej Radio Watykańskie transmitowało apele papieża o pokój i informacje o osobach dotkniętych wojną i wysiedlonych.

 

 

21 marca 1963 r. Watykan wydał cztery znaczki we współpracy z kampanią Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa „Freedom from Hunger”. Projekty znaczków przedstawiają dwa wydarzenia z życia Pana Jezusa Chrystusa - cud rozmnożenia bochenków i ryb oraz cudowny połów ryb. Watykan jest jedną ze 140 administracji pocztowych, które uczestniczyły w ogólnoświatowym planie dotyczącym znaczków „Wolność od głodu”.

15-lirowe i 100-lirowe znaczki przedstawiają „Rozmnożenie chleba i ryb” Murillo ze szpitala charytatywnego w Sewilli w Hiszpanii. 40-lirowe i 200-lirowe znaczki pokazują „Cudowny połów ryb” z gobelinu Rafaela w Watykanie. Organizacja Narodów Zjednoczonych zażądała, aby kłos zboża był albo głównym wzorem, albo włączony do wzoru, a na górnym marginesie pieczęci pojawiają się trzy kłosy ziarna. Na bocznych marginesach znaczków widnieje FAMELICIS ADIUVANDIS („To Aid the Hungry”).

 

 

Zazwyczaj wszystkie kampanie do walki z głodem koncentrują się na eliminacji ubóstwa i głodu jako niezbędnego elementu ich tożsamości, inspirowanego wartościami Ewangelii i Nauki Społecznej Kościoła. Podejmuje się walkę z głodem dla dobra naszego domu, ziemi i zrównoważenia środowiska, biorąc pod uwagę przede wszystkim konsekwencje, jakie zmiany klimatu powodują dla najbiedniejszych. Na tym etapie globalnego kryzysu i zmian papież Benedykt XVI w 2010 roku zadaje sobie pytanie: „Jak nie wywołać kryzysu żywnościowego i zmian klimatu, które jeszcze bardziej utrudniają mieszkańcom najbiedniejszych regionów świata dostęp do żywności i wody? planeta?”

Nadużywamy zasobów ziemi i zaburzamy równowagę ekosystemu i klimatu, które są dobrem wspólnym, darem od Pana Boga dla wszystkich, który należy chronić dla obecnych i przyszłych pokoleń. Te znaczki z Nikaragui mówią o wiele więcej, w całej Ameryce Łacińskiej wciąż głoduje 49 milionów ludzi.Setki milionów ludzi na całym świecie cierpi z powodu głodu i niedożywienia, czego efektem są masowe fale migracji, jedne z największych, jakie widziała historia. Jeśli chcemy, by ludzie pozostawali na rodzinnej ziemi, musimy przede wszystkim wzmocnić ich prawa do przebywania i gospodarowania na niej.

Problem ten jest szczególnie dotkliwy w Ameryce Łacińskiej, gdzie nierówności w dostępie do ziemi są największe na świecie. Ponad połowa wszystkich terenów użytkowych pozostaje tam w rękach zaledwie jednego procenta farm. W szczególnie złej sytuacji jest rdzenna ludność wiejska, która w niewielkim stopniu może czerpać korzyści z tego, co powinno być jej podstawowym źródłem utrzymania. Tymczasem drobni rolnicy często nawet nie mogą być pewni tego, czy ziemia, którą uprawiają, nie zostanie im odebrana.

Zamiast skupiać się na działaniach odstraszających, czy zdalnej pomocy humanitarnej powinniśmy tworzyć programy rozwojowe, które wzmacniają bezpieczeństwo ekonomiczne oraz żywnościowe, eliminując niewidoczne brzemię, jakim jest brak prawa do ziemi, ciążące na milionach najbiedniejszych osób na całym świecie.

 

 

Walka z biedą i głodem, podnoszenie dobrobytu oraz rozwój obszarów wiejskich - tym zajmuje się FAO - Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa.

FAO jest forum, na którym wszystkie narody mogą w równouprawniony sposób negocjować umowy i debatować. Organizacja zbiera również i opracowuje informacje oraz prowadzi własne badania. Pomaga krajom rozwijającym się oraz krajom w okresie transformacji modernizować i usprawniać rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo w celu zapewnienia wyżywienia ludności. Siedziba FAO mieści się w Rzymie.

FAO zajmuje się również zbieraniem, opracowywaniem i rozpowszechnianiem danych dotyczących produkcji, dystrybucji, konsumpcji produktów żywieniowych, walki z niedożywieniem i głodem, stanu i rozwoju w branżach takich jak: rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo i hodowla zwierząt.

FAO odgrywu w życiu społeczeństw bardzo ważną rolę, nawet biorąc pod uwagę epidemię COVID – 19. Wzmocnienie systemów produkcji i dystrybucji żywności jest kluczem do walki z głodem i wiąże się z pomocą w walce z chorobami, niezależnie od tego, gdzie się pojawią, u ludzi, zwierząt, roślin lub środowiska. Choroba koronawirusa 2019 to globalny kryzys zdrowotny, a FAO odgrywa rolę w ocenie i reagowaniu na jego potencjalny wpływ na życie i źródła utrzymania ludzi, światowy handel żywnością, rynki, łańcuchy dostaw żywności i zwierzęta gospodarskie.

FAO uważa, że pozwoli to krajom przewidywać i łagodzić ewentualne zakłócenia, jakie pandemia może wywołać dla bezpieczeństwa żywnościowego i środków do życia ludzi, unikając reakcji wywołanych paniką, które mogą zaostrzyć zakłócenia i pogorszyć bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe osób najbardziej narażonych.

FAO ściśle współpracuje z WHO, WFP, IFAD i OIE oraz innymi partnerami, wykorzystując szerokie sieci do prowadzenia dalszych badań, wspierania prowadzonych dochodzeń i dzielenia się krytyczną wiedzą.

 

W 1963 roku FAO zamówiła serię znaczków promujących kampanię Wolności od Głodu. Kampania znaczków zbiegła się w czasie ze Światowym Kongresem Żywności w 1963 roku i miała na celu jak najszersze rozpowszechnienie przesłania. Emisja znaczków zakończyła się sukcesem, ale FAO później ustaliła, że media te nie docierają do milionów ludzi, którzy rzadko lub nigdy nie spotykają się z wysyłką. FAO podjęła później kampanię monetarną, w której emisja była w monetach o niskich nominałach i przeznaczona do użytku jako wspólna waluta.

 

 

Kampania „Wolność od głodu”. Egipt 1963 rok. Emblematy ONZ i FAO.

 

 

 

 

 

 

18 listopada 1980 r. Watykan wydał dwa znaczki upamiętniające Święto Wszystkich Świętych. Wartość 250 lirów przedstawia Komunię Świętych. Wartość 500 lirów przedstawia obraz Chrystusa i świętych. Profesor Giovanni Hajnal naszkicował obrazy. Te dwa znaczki doskonale wkomponowują się właśnie w niniejszy artykuł dotyczący ubóstwa.

Na początku XX wieku w Polsce podczas uroczystości Wszystkich Świętych czcią otaczano także żebraków i tzw. proszących dziadów, który siedzieli zazwyczaj przed wejściem do kościołów i na cmentarzach. Z tej okazji gospodynie specjalnie dla nich wypiekały małe chlebki, zwane powałkami lub heretyczkami. Pieczono je dzień, maksymalnie dwa dni przed, ponieważ 1 listopada, gdy dusze przodków wracają do swoich domów - nie wolno rozpalać ognia. Piec uznawany był bowiem za ulubione miejsce przebywania duchów.

Tak jak głosiła tradycja, wypiekano tyle chlebków, ilu było zmarłych w rodzinie. Żebracy uważani byli za osoby utrzymujące kontakt z zaświatami, dlatego też w sytuacji wręczania im chlebków - proszono o modlitwę za dusze zmarłych. W niektórych regionach Polski dzielono się z ubogimi kaszą, mięsem i serem. Chlebek otrzymywał także ksiądz.

Według ludowych wierzeń w nocy z 31 października na 1 listopada, dusze zmarłych gromadziły się na Mszy w kościele, którą odprawiał zmarły kapłan. Po nabożeństwie, pod przewodnictwem księdza, dusze miały brać udział w ponurej procesji na cmentarzu.

Powszechnie wierzono, że właśnie w tę noc dusze zmarłych mogą odwiedzać domy żywych. Starano się nie zapomnieć o tym, by zostawić uchylone dla nich drzwi i okna. Poruszano się z wielką ostrożnością, by nie wpaść przypadkiem na rezydującą w domu duszę. Zanim usiadło się na krześle lub ławie, wykonywano powolny ruch ręką, by delikatnie przesunąć przybysza z zaświatów.

Nie praktykuje się już zwyczaju "ugaszczania dusz". Obrzęd ten zastąpiły wypominki, czyli modlitwy odmawiane przez księdza za wymienionych z imienia i nazwiska zmarłych.

 

 

Kolejne dwa znaczki z Holandii mówią również o największym na świecie problemem do rozwiązania – głodzie. Jedzenie jest podstawową koniecznością. Każdy potrzebuje jedzenia do zdrowego i aktywnego życia. Ale miliony ludzi na całym świecie są głodne. 821,6 milionów ludzi na całym świecie jest głodnych. Mają stały problem z jedzeniem: dotyczą głównie tego, skąd ma pochodzić następny posiłek. I nie mogą zapewnić swoim dzieciom pożywienia, którego potrzebują, aby dorastali silni i zdrowi. Zajmuje to prawie cały ich czas i przestrzeń do myślenia.

I to jest problem. Głód zmniejsza odporność i powoduje, że szybciej chorujemy. Stajemy się zbyt chudzi lub zbyt grubi. Mamy mniej energii i jesteśmy mniej zdolny do nauki i wykonywania różnych czynności. Niedożywione dzieci pozostają z trwałym upośledzeniem fizycznym i psychicznym - i to trwa całe życie. W rezultacie ludzie i całe społeczeństwa nie mogą się rozwijać tak, jak chcieliby. I niepotrzebnie wiele dzieci i dorosłych umiera z głodu.

Ale jest nadzieja. Świat postawił sobie za cel, aby do 2030 roku nikt nie był głodny. Przywódcy 193 krajów zgodzili się na to w ramach ambitnego programu dla świata. Jednak od 2015 roku liczba niedożywionych ludzi gwałtownie rośnie. Wynika to z konfliktów i niestabilności finansowej, ale głównie z powodu zmian klimatu. Coraz bardziej dotkliwe okresy suszy, nieprzewidywalne deszcze, powodzie i burze mają duży wpływ na drobnych rolników, którzy są całkowicie zależni od deszczu w zakresie dochodów i żywności.

 

Pan Jezus uspokaja burzę  Kartka podpisana cytatem „Mieć nadzieję”. To, czego absolutnie potrzebujemy do życia, to nadzieja. Bez tego umiera wola życia. Przy całym cierpieniu na świecie tylko nadzieja powstrzymuje nas od rozpaczy. Nie pozwala się poddać, pozwala marzyć i napędza do zmieniania świata na lepsze. Kiedy umiera nadzieja, umiera ludzkość.

Koniec głodu jest jednak możliwy, jeśli postawi się ludzi na pierwszym miejscu.

 

 

Opis tematyki żetonu:

 

 

Moneta „Hołodomor - ludobójstwo narodu ukraińskiego” poświęcona pamięci ofiar Hołodomoru z lat 1932 – 1933. Wielki głód na Ukrainie, wywołany sztucznie przez komunistyczne władze ZSRR. W czasie Hołodomoru niektórzy posuwali się do aktów kanibalizmu. W trakcie głodzenia w organizmie człowieka przeważa katabolizm nad anabolizmem białka. Człowiek wpada w letarg, jest otępiały. Dochodzi do ostrych zaburzeń umysłowych, mogą pojawić się omamy. Jednym z takich przykładów jest sprawa Kseni Bołotnikowej, mieszkanki wsi Sofijówka, która z powodu głodu zaczęła puchnąć. Z powodu braku żywności, braku pomocy z jakiejkolwiek strony, mając na utrzymaniu jeszcze syna, zabiła swoją córkę, podrzynając jej gardło. Po zabójstwie położyła jej ciało na ławce, przykryła i poszła spać. Następnego dnia odcięła dziewczynce głowę i włożyła do kotła. Pozostałą część ciała pokroiła na kawałki i zakopała w gnoju.

Bardzo realne na dzień dzisiejszy zasady konferencji rozbrojeniowej, którą zwołała do Genewy Rada Ligi Narodów, a która rozpoczęła się 2 lutego 1932 r. W konferencji wzięło udział 60 państw a jej przewodniczącym wybrano byłego brytyjskiego Ministra Spraw Zagranicznych Arthura Hendersona.

Podstawą obrad były inicjatywy i plany zgłaszane przez poszczególne delegacje. Polska przywiozła do Genewy "Polski plan rozbrojenia moralnego". Memorandum o sposobie jego realizacji złożył minister August Zaleski.

Propozycja warunkuje pokój od: wprowadzenia norm prawnych w ustawodawstwach wewnętrznych, sprzyjających pokojowemu rozwojowi stosunków między narodami; zwołania międzynarodowej konferencji związku dziennikarzy, celem realizacji rozbrojenia moralnego w dziennikarstwie; wychowania młodzieży w zamiłowaniu do pokoju; przeciwdziałanie propagandzie w duchu wojny i nienawiści przez wszystkie państwa.

Projekt zakładał wprowadzenie do ustawodawstwa karnego państw sygnatariuszy kary więzienia za publiczne podburzanie do wojny, zachęcanie do łamania praw międzynarodowych. Ponadto kraje zobowiązują się nie tolerować na swoim terytorium działalności organizacji, które do tego zakazu nie będą się stosować. Zobowiązują się także do przeprowadzenia reformy nauczania, która zakazywałaby w szkołach działań prowadzonych tak przez nauczycieli, jak i uczniów zmierzających do "wzniecania uczuć nienawiści w stosunku do narodu obcego, lub do zakłócania dobrych stosunków między narodami".

Postulowano usunięcie z podręczników szkolnych "wszelkiego rodzaju ustępów, mogących przyczynić się do wszczepienia w młodzież uczuć nienawiści lub pogardy dla narodów obcych". Zakaz miałby dotyczyć także emisji radiofonicznych, które "mogłyby zakłócić dobre stosunki pomiędzy narodami lub obrazić uczucia narodowe słuchaczów, należących do narodowości jednej z układających się stron".

 

 

Dbaj o naturę, Oszczędzaj wodę, Chroń rafę

Środowisko świata i dobrze, że są różnego rodzaju konferencje, z których wynika wiele deklaracji, trzeba ich tylko przestrzegać.

Konferencja Narodów Zjednoczonych na temat środowiska ludzkiego odbyła się w Sztokholmie w Szwecji w dniach 5–16 czerwca 1972 r. Była poświęcona interakcjom człowieka z otoczeniem. I była to trochę „niespokojna” konferencja. Związek Radziecki i inne kraje Układu Warszawskiego zbojkotowały konferencję z powodu braku włączenia Niemiec Wschodnich, których nie dopuszczono do udziału, ponieważ nie była ona pełnym członkiem ONZ.

Na samej konferencji zaczęły pojawiać się podziały między krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się. Chińska delegacja okazała się wrogo nastawiona do Stanów Zjednoczonych podczas konferencji, wydając 17-punktowe memorandum potępiające politykę Stanów Zjednoczonych w Indochinach, a także na całym świecie. Ta postawa ośmieliła inne kraje rozwijające się, które stanowiły 70 ze 122 uczestniczących krajów. Wiele krajów, w tym Pakistan, Peru i Chile, wydało oświadczenia o charakterze antykolonialnym, co dodatkowo zaniepokoiło delegację Stanów Zjednoczonych. Krytyka była tak surowa, że Rogers Morton, wówczas sekretarz spraw wewnętrznych, zauważył „Chciałbym, żeby Rosjanie tu byli”, aby odwrócić uwagę chińskiej krytyki.

Pomimo różnych „zgrzytów” wiele udało się osiągnąć. Uzgodniono Deklarację zawierającą 26 zasad dotyczących środowiska i rozwoju; plan działania zawierający 109 zaleceń i rezolucję.

Zasady deklaracji sztokholmskiej:

-  Trzeba dochodzić praw człowieka, potępić apartheid i kolonializm
-   Należy chronić zasoby naturalne
-   Zdolność Ziemi do produkcji zasobów odnawialnych musi zostać utrzymana
-   Dzika przyroda musi być chroniona
-   Zasoby nieodnawialne muszą być udostępniane i nie wyczerpane
-   Zanieczyszczenia nie mogą przekraczać zdolności środowiska do samoczyszczenia
-   Należy zapobiegać szkodliwym zanieczyszczeniom oceanicznym
-   Konieczny jest rozwój w celu poprawy środowiska
-   Kraje rozwijające się potrzebują zatem pomocy
-   Kraje rozwijające się potrzebują rozsądnych cen za eksport w celu zarządzania środowiskiem
-   Polityka ochrony środowiska nie może hamować rozwoju
-   Kraje rozwijające się potrzebują pieniędzy, aby opracować zabezpieczenia środowiskowe
-   Potrzebne jest zintegrowane planowanie rozwoju
-   Racjonalne planowanie powinno rozwiązać konflikty między środowiskiem a rozwojem
-   Osady ludzkie należy zaplanować w celu wyeliminowania problemów środowiskowych
-   Rządy powinny zaplanować własne odpowiednie polityki ludnościowe
-   Instytucje krajowe muszą planować rozwój zasobów naturalnych państw
-   Nauka i technologia muszą być wykorzystywane do poprawy stanu środowiska
-   Edukacja ekologiczna jest niezbędna
-   Należy promować badania środowiska, szczególnie w krajach rozwijających się
-   Państwa mogą wykorzystywać swoje zasoby, jak chcą, ale nie mogą zagrażać innym
-   Odszkodowanie wynika z zagrożonych stanów
-   Każdy naród musi ustanowić własne standardy
-   Konieczna jest współpraca w kwestiach międzynarodowych
-   Organizacje międzynarodowe powinny przyczynić się do poprawy środowiska
-   Broń masowego rażenia musi zostać wyeliminowana

Jednym z najważniejszych problemów, które pojawiły się podczas konferencji, jest uznanie zmniejszenia ubóstwa w celu ochrony środowiska. Premier Indii Indira Gandhi w swoim przemówieniu na konferencji przedstawiła związek między zarządzaniem ekologicznym a zmniejszaniem ubóstwa.

Niektórzy twierdzą, że ta konferencja, a co ważniejsze, poprzedzające ją konferencje naukowe, miały realny wpływ na politykę środowiskową Wspólnoty Europejskiej (która później stała się Unią Europejską). Na przykład w 1973 r. UE utworzyła Dyrekcję Ochrony Środowiska i Ochrony Konsumentów i opracowała pierwszy program działań w zakresie środowiska. Tak zwiększone zainteresowanie i współpraca badawcza prawdopodobnie utorowały drogę do dalszego zrozumienia globalnego ocieplenia, co doprowadziło do takich porozumień, jak protokół z Kioto i porozumienia paryskiego, i stanowiło fundament nowoczesnej ekologii.

 

 

 

 

Rok Ochrony Przyrody 1995

 

 

 

Księstwo Liechtensteinu 1966

Losy Hioba pokazują, że przyjmowane z pokorą cierpienie może służyć pięknym rzeczom. Okazuje się, że ktoś, kto ma czyste sumienie i wie, że nie popełnił żadnego grzechu, nie musi się niczego obawiać, a jedynie czekać na odmianę losu. Postawa, jaką przyjął Hiob, jest godna naśladowania.

 

Właśnie o takiej postawie mówi plakieta, której głównym tematem jest następna cnota kardynalna „Męstwo – Fortaleza”

"i rzekł: Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!" Księga Hioba, 1;21

Materiał –  tombak patynowany
Technika – odlew ciśnieniowy
Wymiary – 75x88 mm  
Waga 270 gr
Grubość – 7 mm
Autor - E.VAZ
Plakietę wydano w 1982 r w Portugalii  w GRAVARTE
Numerowane 154/1000, sygnowane

 

 

 

Hiob miał duży majątek, siedmiu synów i trzy córki. Żył dobrze i cnotliwie, był bogobojny. Pewnego razu szatan zarzucił Panu Bogu, że Hiob jest mu wierny tylko dlatego, że ma tak wiele dobrodziejstw. Pan Bóg założył się z nim więc, że Hiob będzie wierny mimo wszystko.

Wkrótce Hiob stracił swój majątek, pokłonił się jednak Panu Bogu i stwierdził, że skoro Stwórca mu wszystko dał, to mógł to również zabrać.

Następnie Hiob traci swoje dzieci. Szatan jest przekonany, że tym razem nie będzie już ufał Panu Bogu, jednak ten pozostaje wierny.

Szatan zasugerował więc, że Hiob odwróci się od Pana Boga, gdy zostanie dotknięty chorobą. Ciało Hioba pokryte zostało trądem. Żona dziwiła się, że mężczyzna nadal ufa Panu Bogu, mimo iż Ten go tak boleśnie doświadcza. Zjawiają się też przyjaciele, którzy twierdzą, że Hiob musiał coś zawinić, że jest skazany na takie cierpienie. Hiob jednak nadal był wierny i ufał Panu Bogu.

Wtedy też zjawił się Pan Bóg, który pochwalił swego sługę, zwracając mu przy tym zdrowie, dzieci i mnożąc jego majątek.

Szatan jest aktywny w dzisiejszych czasach z bardzo dużym zaangażowaniem. On jest, ale mało już jest ludzi, którzy wierzą w jego istnienie. W dzisiejszych czasach celem szatana jest Msza Święta i realna obecność Pana Jezusa w konsekrowanej Hostii. Dlaczego nalegamy na przyjmowanie Komunii na stojąco i na rękę?

Jan Paweł II już po swojej śmierci mówi do siostry Zofii Grochowskiej założycielki Legionu Małych Rycerzy Miłosiernego Serca Jezusowego.

07.06.2005. „Ja. Jan Paweł II nigdy nie wydałem dekretu, żeby Komunia św. była przyjmowana na rękę i na stojąco. O ile nie było dekretu trzeba było utrzymać Tradycję Kościoła jaka była. Moi kapłani, było nieposłuszeństwo wobec Ojca św., posłuszni byliście biskupom. Dlaczego nie opieraliście się na dekrecie moim? Ja. Jan Paweł II bardzo cierpiałem z tego powodu, żal mi was ale sami wybraliście te drogę a wasze czyny składaliście na moje zbolałe serce. Wziąłem to na siebie aby ocalić Kościół Chrystusowy. Niech was Bóg błogosławi i da wam światło rozpoznania waszej drogi kapłańskiej”.

Ręce człowieka w dzisiejszym czasie pandemii są bardzo mocno narażone na „złapanie” wirusa. Idąc do kościoła mamy kilka elementów, które mogą zarażać: poręcz, klamka, ławka, blat, pieniądze. Jeżeli siebie zarazimy to automatycznie jesteśmy nosicielami. Taką chyba najbardziej właściwą metodą byłaby komunia duchowa, która polega na łączeniu się z Panem Jezusem myślą i sercem. Wielkie zadanie przed kapłanami, a mianowicie przygotować wiernych do takiej postawy. Ma ona taki sam skutek jak przyjęcie komunii bezpośredniej.

 

Moment ustanowienia Eucharystii jest przedstawiony nie poprzez ilustrację ewangelicznego fragmentu, ale poprzez uprzywilejowanie szczególnym rodzajem stanu świadomości osiąganego za pomocą technologii medialnych. Sutuacja przedstawia Pana Jezusa w akcie rozdawania komunii apostołom, klęczącego wokół niego i przy ołtarzu, na którym po lewej stronie umieszczono wino i kielich (nawiązujący do Eucharystii), a po prawej ampułkę wody i solniczki (nawiązujące do chrztu); na tej samej trasie można zobaczyć na ziemi dzban i miskę, nawiązujące do obmywania nóg.

Eucharystia: jaki niesamowity dar od Pana Boga. Bóg Ojciec i Jego Syn Jezus Chrystus kochają nas tak bardzo, że Pan Jezus pozostaje z nami na zawsze. Wszyscy wiemy, co się dzieje, gdy kapłan odmawia słowa konsekracji podczas Modlitwy eucharystycznej: chleb i wino naprawdę przemieniają się w Ciało, Krew, Duszę i Bóstwo Chrystusa. Najświętsza Ofiara Mszy Świętej uobecnia Jego doskonałą ofiarę Ojcu. Jak wiemy, uobecnia także samego Pana Chrystusa.

Kościół nazywa przemianę zachodzącą podczas konsekracji „przeistoczeniem”. Oznacza to, że podczas gdy wygląd i cechy chleba i wina pozostają – tak zwane wypadki – rzeczywistość nie jest już taka sama. Chleb wygląda i smakuje jak chleb, ale nim nie jest; stało się drogocennym ciałem naszego Pana. Tak samo z winem: wygląda i smakuje jak wino, ale nim nie jest; jest to Najdroższa Krew Pana.

Papież emeryt Benedykt XVI pisze: „W Eucharystii Syn Boży wychodzi nam naprzeciw i pragnie stać się jednym z nami… Przyjęcie Eucharystii oznacza adorację Tego, którego otrzymujemy. Tylko w ten sposób stajemy się z Nim jedno i otrzymujemy niejako przedsmak piękna niebiańskiej liturgii”.

Nasza adoracja Pana Chrystusa w Eucharystii pogłębia naszą dyspozycję, by móc otrzymać łaskę, którą Pan Jezus wylewa na nas przez przyjęcie Komunii Świętej, z których największą jest intymne zjednoczenie z Nim.

Ilekroć patrzymy na Najświętszą Hostię i Drogocenny Kielich, które są podnoszone przez kapłana po konsekracji, lub gdy znajdujemy się w obecności Najświętszego Sakramentu w tabernakulum lub w monstrancji, adorujmy Go! Uczyńmy słowa św. Tomasza z Akwinu:

„Bóg tutaj w ukryciu, którego uwielbiam
Zamaskowany przez te nagie cienie, kształt i nic więcej,
Zobacz, Panie, na Twą służbę nisko leży tu serce
Zagubieni, wszyscy zagubieni w zdumieniu Bogiem, którym jesteś”.

 

Szatanowi bardzo zależy na tym, aby ludzie przestali w ogóle wierzyć w rzeczywistą obecność i ostateczne przyjście Zbawiciela.

Łk, 21, 8-11 tak mówi:
„Początek boleści
8; Jezus odpowiedział: «Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „To ja jestem” oraz: „Nadszedł czas”. Nie podążajcie za nimi! 9; I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec». 10; Wtedy mówił do nich: «Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. 11; Wystąpią silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie”.

Ktoś kiedyś powiedział: „Koniec świata nie jest tragedią. Tragedią jest odrzucenie życia w Niebie przez odrzucenie Miłości jako swojego sposobu istnienia. To byłoby bardzo złe dla nas, gdybyśmy poznali datę końca świata. Dlatego jej nie poznamy”.

Określenie „koniec świata" w powszechnym rozumieniu wywołuje oczekiwanie przerażających wydarzeń, kataklizmów, zniszczenia tego wszystkiego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. Groza wojen, możliwości zniszczenia świata przez broń jądrową czy katastrofy ekologiczne albo astronomiczne.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zwalczanie zagrożeń

 

„Żyjemy w świecie konfliktów, a mimo to świat się zmienia, niewątpliwie ze względu na współpracę narodów. Niewiele wiadomo, albo niewiele się o tej współpracy mówi, która trwa, ale wiele mówi się o każdym punkcie konfliktu, dlatego świat jest pełen obawy, że konflikty trwają , a żyjemy na skraju katastrofy. Być może byłby to prawdziwy obraz, gdyby elementy współpracy w dzisiejszym świecie zostały przedstawione i zmuszono nas do myślenia, że – świat opiera się na współpracy, a nie na konflikcie”.

 

Ogromna większość daleko idących wyzwań wynikających z globalnego ocieplenia spowodowanych przez ludzką cywilizację jest nierozerwalnie związana z wodą. W wyniku coraz trudniejszych warunków pogodowych i dużego zanieczyszczenia środowiska wód powierzchniowych i podziemnych gospodarka wodna Ziemi staje się coraz bardziej krucha z każdym dniem.

Celem szczytu wodnego w Budapeszcie (BWS) jest zwrócenie uwagi światowych decydentów politycznych, gospodarczych, finansowych i naukowych na zapobieganie kryzysowi wodnemu. W miejscach, w których kryzysu nie da się uniknąć, należy w pełni zrozumieć możliwości zarządzania nim, to znaczy możliwości przetrwania.

Pierwszy szczyt, który odbył się w 2013 r., sformułował zestaw celów w zakresie gospodarki wodnej, które mają zostać osiągnięte na całym świecie do 2030 r. Propozycja BWS posłużyła jako podstawa celu zrównoważonego rozwoju związanego z wodą, który został przyjęty przez ONZ w 2015 r. Druga konferencja w Budapeszcie odbyła się w 2016 r., stanowiła kamień milowy w myśleniu o tym, jak doprowadzić do trwałej transformacji do 2030 r. Obejmowało to ponowne przemyślenie inwestycji w gospodarkę wodną. Propozycja budapeszteńska została włączona do pakietu zaleceń opracowanych przez Panel Wysokiego Szczebla ds. Wody zwołany przez Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych i Prezesa Grupy Banku Światowego.

Procesy obserwowane od przełomu tysiącleci wyraźnie pokazują, że XXI wiek to wiek wody.

Liczy się każda kropla.

 

Ochrona środowiska - oszczędzaj wodę.

Już w Starym Testamencie woda była bardzo ważnym elementem w życiu.

Księga Ezechiela 4,11 „Także wodę oszczędnie pić będziesz: wypijesz raz na dobę jedną szóstą hinu”. Niby czynności symboliczne zapowiadają straszny los Jerozolimy, ale bagatelizowanie ochrony wody w tym również całego srodowiska, doprowadzi nie tylko do strasznego losu świata, ale do zagłady ludzkości.

 

Jeziora i rzeki wysychają, powodzie o niespotykanej dotąd skali, susze dziesiątkujące żniwa i ulewne deszcze szaleją w naszym świecie, nie mówiąc już o trwałych szkodach spowodowanych zanieczyszczeniem dna i wód powierzchniowych.

Raport, opublikowany pod tytułem Making Every Drop Count, zawiera następujące ustalenia:
„Uniwersalny dostęp do bezpiecznej wody i urządzeń sanitarnych jest kamieniem węgielnym rozwoju społeczno-gospodarczego. Woda jest również istotnym składnikiem (między innymi) żywności, energii, zdrowia, rozwoju przemysłowego, nadających się do zamieszkania miast oraz różnorodności biologicznej i otaczających nas ekosystemów. Rośnie presja na wodę i działania są pilne. (...) Około 2,5 miliarda ludzi (36% światowej populacji) żyje w regionach ubogich w wodę, w których wytwarzane jest ponad 20% światowego PKB. Do 2050 r. ponad połowa światowej populacji - i około połowa światowej produkcji zbóż - będzie zagrożona z powodu stresu wodnego. Intensywny niedobór wody może wyprzeć nawet 700 milionów ludzi do 2030 r. Rosnące populacje i rosnące zapotrzebowanie na żywność i energię zaostrzą problemy niedoboru, podobnie jak złe decyzje dotyczące przydziału i zużycia wody. ”

Osoby, społeczności, firmy, rządy i różne fora współpracy międzynarodowej muszą wziąć na siebie odpowiedzialność za skuteczny udział w uznaniu roli wody dla życia na Ziemi i dla naszej gospodarki wartościowej oraz w uwzględnieniu wiedzy na temat zrównoważonego rozwoju zużycie wody w naszych codziennych nawykach. W interesie naszej wspólnej przyszłości musimy przyznać temu niezastąpionemu i ograniczonemu zasobowi naturalnemu szacunek, na jaki zasługuje, biorąc pod uwagę rolę, jaką odgrywa on w podtrzymywaniu życia na Ziemi.

Szczyt wodny w Budapeszcie w 2019 r. stanowił międzynarodowe miejsce spotkań dla tych, którzy widzą i rozumieją nadchodzące kłopoty, i którzy oprócz składania deklaracji, budują także mosty partnerstwa w zakresie zrównoważonych rozwiązań.

 

 

 

2001 rok WŁOCHY. Woda wypływająca z amfory jako naturalne bogactwo.

Emisja Europa, znana do 1992 r. również jako Europa-CEPT, to coroczne wspólne wydawanie znaczków pocztowych o tej samej tematyce, wydawane przez kraje członkowskie Wspólnoty Europejskiej (1956-1959) Europejskiej Konferencji Pocztowej i Telekomunikacji (CEPT) (1960-1992) i wreszcie PostEuropa (od 1993).

 

 

Europejska Karta Zasobów Wodnych

 

Przyjęta 26 maja 1967 r. I proklamowana 6 maja 1968 r. Europejska Karta Wodna obejmuje 12 zasad, które dziś mogą wydawać się oczywiste, ale które na rok 1968 są sygnałem ostrzegawczym. Karta ta jest prekursorem zasad racjonalnego i zintegrowanego zarządzania zasobami „Woda”.

 

Zasady europejskiej karty wodnej (1968)

1. Nie ma życia bez wody. Jest to cenny towar, niezbędny do wszelkich działań człowieka.
2. Zasoby słodkiej wody nie są niewyczerpane. Konieczne jest ich zachowanie, kontrolowanie i, jeśli to możliwe, zwiększanie ich.
3. Zmiana jakości wody szkodzi życiu ludzkiemu i innym żywym istotom, które są od niej zależne.
4. Jakość wody musi być utrzymywana na poziomie odpowiednim do jej zamierzonego wykorzystania, w szczególności musi spełniać wymogi zdrowia publicznego.
5. Gdy woda po zużyciu wraca do środowiska naturalnego, nie może to zagrażać późniejszemu użytkowaniu, zarówno publicznemu, jak i prywatnemu, z którego zostanie wykonana.
6. Utrzymanie odpowiedniej szaty roślinnej, najlepiej leśnej, ma zasadnicze znaczenie dla zachowania zasobów wodnych.
7. Zasoby wodne muszą być przedmiotem inwentaryzacji.
8. Właściwa gospodarka wodna musi być przedmiotem planu przyjętego przez właściwe władze.
9. Ochrona wody wiąże się z dużym wysiłkiem w zakresie badań naukowych, szkolenia specjalistów i informacji publicznej.
10. Woda jest wspólnym dziedzictwem, którego wartość musi być uznana przez wszystkich. Każdy ma obowiązek go zachować i ostrożnie używać.
11. Zarządzanie zasobami wodnymi powinno odbywać się w ramach dorzecza naturalnego, a nie granic administracyjnych i politycznych.
12. Woda nie zna granic. To wspólny zasób, który wymaga międzynarodowej współpracy.

Francja - Karta Ochrony Czystej Wody

 

 

Moneta okolicznościowa Ukrainy. Jest w obiegu od 25 maja 2007 roku.

Stany Zjednoczone 1960 rok. Oszczędzanie wody.

 

Znaczek został wydany, aby zwrócić uwagę na znaczenie ochrony wody w całej Ameryce.

 

Część projektu znaczka przedstawia kroplę wody spadającą z liścia do kałuży wody, aby podkreślić znaczenie ważnych źródeł wody. Walor pokazuje również zarówno miasto, jak i farmę, co symbolizuje ich zależność od wody.

 

Znaczek ten został wydany w związku z siódmym posiedzeniem Kongresu Działu Wodnego. W 1951 r. powstał Kongres Zlewni, a w 1989 r. został zastąpiony przez Narodową Koalicję Zlewni (NWC).

 

Słynny odkrywca i geolog John Wesley Powell zdefiniował "dział wodny" jako "ten obszar lądu... w którym wszystkie żywe istoty są... łączył ich wspólny ciek wodny i gdzie, gdy ludzie się osiedlili, prosta logika wymagała, aby stali się częścią społeczności".

 

 

Energia odnawialna jest dziś w centrum zainteresowania. Z jednej strony mamy do czynienia z niesamowicie dużymi oszczędnościami w przypadku instalacji takich jak na przykład elektrownie wiatrowe, z drugiej to również znacznie bardziej ekologiczne rozwiązanie, które pozwala nam na poczynienie realnych oszczędności w kwestii zanieczyszczenia środowiska. O te również dbamy znacznie bardziej i z roku na rok świadomość w tej kwestii rośnie. Zdecydowanie wiele krajów stara się stawiać na energię zieloną. Nie ma się czemu dziwić.

 

Zasoby nieodnawialne jak węgiel czy ropa skończą się na pewno z biegiem lat, a przy okazji zanieczyścimy planetę. W przypadku ekologicznych rozwiązań jak chociażby znane wszystkim dobrze elektrownie wiatrowe czyli po prostu wiatraki takiego zagrożenia nie ma.

 

 

 

Koperta okolicznościowa, wydana w RPA w 1982 roku z okazji XI Konferencji Międzynarodowej Komisji Badania Zanieczyszczenia Wód.

Organizacja ta (oryginalna nazwa angielska: International Association on Water Pollution Research - IAWPR - logo na kopercie) powstała w RPA w 1965 roku. Obecnie nie ma o niej wzmianki, więc przestała działać. Daje ona jednak do myślenia, bowiem RPA było prężnym państwem, jeżeli chodzi o badania naukowe czy postęp technologiczny, będąc kolebką i siedzibą wielu znamiennych organizacji. Jak widzimy z przykładu, już w 1965 roku bardzo poważnie i naukowo podchodzono tam do problemu zanieczyszczenia wód nie tylko w RPA, ale i na świecie. IAWPR była członkiem Światowej Organizacji Zdrowia oraz Międzynarodowej Rady Nauki.

Na znaczku na kopercie widzimy proteę - kwiat narodowy RPA.

Datowniki są okolicznościowe, atrakcyjne i pochodzą z wyżej wymienionej konferencji, która odbyła się w Kapsztadzie.

 

 

Koperta FDC z 4 okolicznościowymi znaczkami pocztowymi wydana w Afryce Południowo-Zachodniej (SWA) w 1980 roku.

Znaczki i koperta promują oszczędną gospodarkę wodną - jakże ważna sprawa nie tylko w Afryce, ale obecnie na całym świecie. Na znaczkach przedstawiono cztery zapory wodne w Afryce Południowo-Zachodniej.

Datowniki są okolicznościowe i pochodzą z Okahandja („Miejsce, gdzie zlewają się rzeki, by utworzyć jedną wielką rzekę”) - miasta w centralnej Namibii. Zapora wodna Von Bach jest zlokalizowana niedaleko Okahandji. Zapora ta zabezpiecza większość zapotrzebowania na wodę stolicy Namibii, Windhoek.

Koperta FDC zawiera w środku ulotkę informacyjną (nieco tylko mniejszą, niż koperta), która opisuje tę emisję znaczków w językach angielskim, afrikaans i niemieckim (informacje na temat oszczędnej gospodarki wodą w Afryce Południowo-Zachodniej oraz o poszczególnych zaporach wodnych ze znaczków).

Afryka Południowo-Zachodnia (ang. South-West Africa - SWA, jak na znaczkach) była nazwą Namibii w latach 1884-1990. Początkowo - w latach 1884-1915 - terytorium obecnej Namibii znajdowało się pod kontrolą niemiecką (jako Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia, niem. Deutsch Süd-West Afrika). Stąd też język niemiecki jest wciąż używany w Namibii (np. jadłospisy w restauracjach mają menu tłumaczone na niemiecki), a także w wielu miastach w RPA (np. w Somerset West).

W 1915 kontrolę nad Afryką Południowo-Zachodnią przejął Związek Południowej Afryki (ZWA), który w 1920 otrzymał od Ligi Narodów mandat nad tym terytorium. Po II wojnie światowej Związek Południowej Afryki nie zgodził się na przekształcenie Afryki Południowo-Zachodniej w terytorium powiernicze ONZ. Tym samym stała się ona faktyczną kolonią RPA. W 1966 Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło rezolucję odbierającą RPA mandat nad Afryką Południowo-Zachodnią. W 1971 Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości uznał południowoafrykańską kontrolę nad tym regionem za nielegalną.

Ostatecznie terytorium Afryki Południowo-Zachodniej uzyskało niepodległość w 1990, zmieniając nazwę na Namibia.

 

 

Morze Bałtyckie pomimo, że nie należy do grupy największych na świecie, zajmuje naczelne miejsce wśród najsilniej zanieczyszczonych akwenów wodnych na naszej planecie. Jest to terytorium dziewięciu wysoko uprzemysłowionych państw, których dążenie do rozwoju gospodarczego jak najmniejszym kosztem spowodowało zanieczyszczenie morza. Do głównych zanieczyszczeń w Morzu Bałtyckim należą substancje nieorganiczne i substancje organiczne, metale ciężkie i oleje. A co za tym idzie jest to zatrucie organizmów morskich, zły stan sanitarny wielu plaż i kąpielisk morskich, skażenia spowodowane rozwojem przemysłu celulozowo-papierniczego, kwaśne deszcze i inne. Konwencja Helsińska z roku 1992 zobowiązała państwa członkowskie do powołania Bałtyckiego Systemu Obszarów Chronionych. Ochrona wód Morza Bałtyckiego przed zanieczyszczeniami to wyzwanie dla wszystkich dziewięciu państw leżących nad Bałtykiem. 10% powierzchni Morza Bałtyckiego to tzw. pustynie wodne, gdzie nie ma żadnego życia. Jednocześnie Bałtyk jest najbardziej zatłoczonym morzem świata. Wzrasta natężenie transportu morskiego, powstaje infrastruktura, która ma szkodliwy wpływ na stan środowiska Morza Bałtyckiego. Bardzo dużym problemem Morza Bałtyckiego jest również jego przesycenie nawozami sztucznymi, które zasilają dopływy rzek w ok. 200 tys. ton azotu i 5 tys. ton fosforu rocznie.

 

 

 

 

 

W związku z powyższą  konferencją dyplomatyczną chciałem poruszyć wątek polskich stosunków dyplomatycznych.

 

Rybołówstwo na Bałtyku jest jednym z najbardziej rozwiniętych na świecie.

 

 

 

Medal „W 100 lecie Wędkarstwa Polskiego 1879 – 1979”. Średnica 7 cm. Materiał brąz. Często przyznawany uchwałą Zarządu jako dowód uznannia.

 

Dni Morza – święto marynarzy, portowców, żeglarzy, rybaków, stoczniowców i innych pracowników związanych z morzem. Kiedyś nazywane Świętem Morza. Tu również odbywają się Konkursy Marynistyczne  z piosenką pod żaglami.

 

Bardzo dużym wyzwaniem jest sadzenie lasów ochronnych, to lasów chroniących lokalnych mieszkańców przed niektórymi zagrożeniami naturalnymi lub zdrowia i jakości życia mieszkańców obszarów zurbanizowanych, lub szczególnie wrażliwych ekosystemów, które kryje w sobie. Są chronione umownie lub obowiązkowo (w razie potrzeby wywłaszczeniem), aby zapewnić utrzymanie gleby przed erozją, lawinami, lawinami błotnymi, ryzykiem pożaru, ale także zapobiegać spadaniu kamieni itp. zwłaszcza w górach i na zboczach, uczestnicząc zimą w obronie przed lawinami i infiltracji wody do warstw wodonośnych na rzecz regulacji przepływów i wielkości powodzi w dole rzeki. Zróżnicowane zalesianie (pod względem gatunków i grup wiekowych) zapewnia najlepszą ochronę gleby dzięki tkance korzeniowej, która stabilizuje podłoża podatne na erozję. Pozwala także na lepszą odporność ekologiczną.

Lasy te spełniają wiele funkcji: zabezpieczają gleby przed erozją i wysuszeniem jak również zabezpieczają ścieki, zbiorniki wodne, chronią mikroklimat obszarów urbanistycznych i przemysłowych, chronią warunki i obszary uzdrowiskowe, chronią glebę przed zmywaniem lub wyjałowieniem, powstrzymują usuwanie się ziemi, obsypywanie się skał lub lawin, ograniczają powstawanie lub rozprzestrzenianie się lotnych piasków, stanowią drzewostany nasienne lub ostoje zwierząt i stanowiska roślin podlegających ochronie gatunkowej, mają szczególne znaczenie przyrodniczo-naukowe, mają szczególne znaczenie dla obronności i bezpieczeństwa państwa, (np. poligony), czy służą jako lasy rekreacyjno-wypoczynkowe spełniające rolę wypoczynkową dla ludzi.

 

 

 

Przewodnictwo górskie to także ochrona przyrody i środowiska i z tym wiążą się takie kwestie:

-  Podstawy programowe i prawne ochrony przyrody
-  Formy ochrony przyrody
-  Krajowy system obszarów chronionych, międzynarodowe formy i systemy obszarów chronionych
-  Zagrożenia środowiska przyrodniczego, w tym związane z zagospodarowaniem i ruchem turystycznym
-  Podstawowe pojęcia w ekologii
-  Różnorodność biologiczna - podstawowe pojęcia, stan zagrożenia.
-  Zasady ruchu turystycznego w lasach i na obszarach chronionych
-  Bezpieczeństwo p/pożarowe w lasach.
-  Formy (rodzaje) turystyki sprzyjające ochronie i zrównoważonemu użytkowaniu środowiska przyrodniczego.

I to jest bardzo ważna sprawa dla dbania o środowisko a także wrażliwość ekosystemów górskich na zagrożenia i sposoby przeciwdziałania. Szczegółowa charakterystyka środowiska geograficznego. Znajomość podstawowych, charakterystycznych dla terenów górskich gatunków chronionych i ich siedlisk. Zasady ruchu turystycznego na obszarach chronionych, bezpieczeństwo przeciwpożarowe w lasach. Obszary szczególnie zagrożone masowym ruchem turystycznym.

Innymi słowy potrzebujemy takich ludzi.

 

 

 

 

Jedną z najważniejszych dziedzin gospodarki mającej wpływ na zmianę klimatu jest energetyka. Uważam, że pełna nacjonalizacja energetyczna we wszystkich państwach, inaczej mówiąc upaństwowienia czy przejęcie przez państwo tego sektora byłoby tym rozwiązaniem, które przyczyniłoby się do poprawy klimatu. W tej chwili korporacyjni oligarchowie, którzy żądni są tylko powiększeniem zysku, bez względu na wszystko zachęcają do promowania fałszywych „badań”, które zaprzeczają zmianom klimatu. Nieustannie lobbują kongresy i przekazują datki na kampanie politykom, aby zablokować reformę zmiany klimatu lub zatrzymać debatę na ten temat, dając wyraz przekonaniu, że dowody na zmianę klimatu są niejednoznaczne. Demokratyczna kontrola nad całym sektorem energetycznym może mieć wysoką cenę np. przekwalifikowywanie pracowników dla płynnego przejścia do energii odnawialnej, czy wsparcia opiekuńczego dla pracowników tracących miejsca pracy ale z pewnością warto to zrobić, ponieważ koszt ignorowania zmian klimatu może być znacznie bardziej niszczycielski i kosztowny. To też są nowe wyzwania dla nacjonalizacji przedsiębiorstw energetycznych, które wymagałaby od pracowników demokratycznego wyboru organów nadzoru oraz określenia bezpieczeństwa i warunków pracy. Krajowa rada nadzorcza składająca się z przedstawicieli regionalnych komitetów energetycznych, a także pracowników innych branż dotkniętych polityką energetyczną, nadzorowałaby kierowanie i egzekwowanie regulacji polityk bezpiecznych dla środowiska, promujących nowy sektor zielonej energii. Myślę, że to ma sens, wychodząc z założenia by ratować nasze dzieci, wnuki, przyrodę, bo nam „dziadersom” już nic nie zaszkodzi.

 

 

 

Wykorzystanie przestrzeni kosmicznej, biorąc pod uwagę rosnącą liczbę operatorów, stwarza różnego rodzaju wyzwania a w szczególności znaczącego ryzyka związanego z rozprzestrzenianiem się odpadów kosmicznych, nie mówię o tych barbarzyńskich metodach wykorzystania kosmosu. Jest coś takiego jak międzynarodowy kodeks działalności w przestrzeni kosmicznej. Projekt Kodeksu Postępowania opiera się na trzech zasadach: swobodzie korzystania z przestrzeni kosmicznej w celach pokojowych, zachowaniu bezpieczeństwa i integralności obiektów kosmicznych na orbicie oraz uwzględnieniu uzasadnione potrzeby państw w zakresie bezpieczeństwa i obrony. Ale tu wszystkim krajom musi przyświecać jeden cel: promowanie działań kosmicznych, poprzez dobrowolne środki zaufania i przejrzystości, bezpieczeństwa działań kosmicznych, cywilnych lub wojskowy.

 

 

Bardzo duże znaczenie mają Kongresy Leśne. Jak pokazują poniższe znaczki taki m.in. odbył się w Seattle, Stany Zjednoczone Ameryki w 1960 roku, a był to się V Światowy Kongres Leśny. Odbywają się one co sześć lat, a pierwszy odbył się w Rzymie w 1926 roku. Sesje tematyczne dotyczą takich zagadnień, jak: lasy, szukania powierzchni, którą można wykorzystać by wprowadzać zieleń na dachy budynków, a by przestrzeń ta stała się idealnym kompromisem w walce ze zmianami klimatu, produkcja dla rozwoju, lasy w służbie człowiekowi, troska o nasze lasy, organizacja rozwoju lasów, ludzie i lasy w harmonii. Omawiane są praktyki w gospodarce leśnej w Europie łagodzące skutki wycinania i degradacji lasów. Zastosowanie fotografii lotniczej do problemów tropikalnych inwentarzy. Poprawa pokrycia traw lub drzew na obszarach ubogich gruntów, a sadzenie drzew na takich obszarach należy rozważyć po sprawdzeniu prawdopodobnego niekorzystnego bilansu wodnego spowodowanego wegetacją drzew.

 

 

Światowy Kongres Leśnictwa 1960 rok. Znaczek został wydany dla upamiętnienia Piątego Światowego Kongresu Leśnictwa, który odbył się w Seattle w stanie Waszyngton w dniach 29 sierpnia - 10 września 1960 roku. Znaczek przedstawia oficjalną pieczęć Kongresu, na której znajduje się globus, drzewo i temat Kongresu – „Wielokrotne wykorzystanie lasów i związanych z nimi ziem”. Obrazy te obejmują jelenia (reprezentującego dziką przyrodę), wodospad, kikut i siekierę (symbolizującą pozyskiwanie drewna), turystę (rekreację na świeżym powietrzu) i owcę (reprezentującą wypas).

Gospodarka leśna a także Dni Lasu - największe święto lasów i leśników. Obchodzone jest od 1933 r. z inicjatywy Prezydium Zarządu Głównego Związku Leśników Polskich. W różnych latach święto nazywane było Świętem Lasu bądź Dniem Lasu i co roku organizowano je w ostatnią sobotę kwietnia. Uroczystościom towarzyszyły przedstawienia, koncerty, pokazy produktów leśnych oraz sadzenie drzewek, w myśl idei przekazanej w 1936 r. przez Adama Loreta za pośrednictwem „Ech Leśnych": „Jeśli „Dzień Lasu" przyczyni się do tego, by ochrona lasów w Polsce wynikała nie tylko z obowiązujących ustaw, ale ze świadomej postawy społeczeństwa - to jego doniosłe zadanie wychowawcze będzie spełnione". W obchodach brały udział władze państwowe, kościelne, wojskowe oraz liczni mieszkańcy z dziećmi. Wybuch wojny na wiele lat przerwał obchody i dopiero w 1993 r. powrócono do tradycji.

Poniżej pokazane zdjęcie z Daleszyc w podpisie „Święto Lasu”. Nie mam wiedzy na temat osób pokazanych na zdjęciu oraz tej uroczystości, ale może ktoś rozpozna temat.

 

 

 

 

Chroń lasy, bo jest dostawcą surowców. Chrońmy również całe środowisko: nie tylko lasy ale i wodę, powietrze oraz gleby.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ochrona lasów tropikalnych 1992 rok.

 

 

Las Liechtensteinu w porach roku, ale czy będziemy za kilka lat podziwiać uroki lasu, masowa wycinka, zmiany klimatyczne spowodowane przez człowieka, ale póki co cieszmy się jeszcze naturą:

 

Znaczek z tematu „Światowego Kongresu Międzynarodowego Towarzystwa Energii Słonecznej 1993”

Energia odnawialna, energia słoneczna, sektor środowiska, seminaria, warsztaty i programy edukacyjne, podstawy procesów energii słonecznej, projektowanie systemów solarnych – wszystko to uzgadniano na Światowym Dniu Kongresu 23-27 sierpnia 1993 r.w Budapeszcie.

W tym czasie odbył się również MIĘDZYNARODOWY KONKURS RYSOWANIA DLA DZIECI. Światowa Kongresowa Rada Dyrektorów postanowiła zwrócić uwagę młodych ludzi na znaczenie Słońca. Oprócz entuzjazmu uczestnicy wnieśli do naszego technicznego świata coś niezwykłego: miłość. Od Nowej Zelandii po Afrykę i od Indii po Europę pojawiły się czyste ludzkie uczucia: jedność i harmonia przyrody określa, co kochamy, cieszymy się i musimy robić. Szkoda tylko, że takie dziecięce marzenia o czystości środowiska, nie przeniosły się na ludzi odpowiedzialnych za całą przyrodę, czyli na każdego człowieka na tej ziemi.

 

 

Godło Międzynarodowego Dnia Ochrony Środowiska. Iran 1975 rok.

 

 

Światowy Dzień Środowiska (Journée mondiale de l'environnement).

Przykładowe gesty dla czystości naszego środowiska miejskiego i jak podpowiada hasło na jednym ze znaczków „Unikaj brudu, który za nami podąża i szkodzi nam”. Chronić środowisko można na wiele sposobów ale podstawową i najprostszą czynnością wykonywaną przez wszystkich na co dzień jest segregowanie odpadów, własnie to co w ostatnim okresie wprowadza się w życie.

 

 

Pokojowe wykorzystanie energii atomowej można zastosować w wielu dziedzinach życia:
- do wytwarzania energii elektrycznej a mocno zmniejszy się szkodliwości emisji rozprzestrzeniających się z elektrowni węglowych;
-  wyniku reakcji jądrowych otrzymuje się izotopy, mające liczne zastosowania: głównie w technice, medycynie, biologii, fizyce. Są wykorzystywane m. in. do zwalczania nowotworów, wykrywania wad materiałów, pomiarów grubości;
- izotopy promieniotwórcze to także radiografia. Jest stosowana przede wszystkim w metalurgii, przemyśle maszynowym, stoczniowym, lotniczym i chemicznym. Bomby kobaltowe i cezowe są stosowane w medycynie do celów diagnostycznych (wykrywanie uszkodzeń kości) i w leczeniu nowotworów;
- energię jądrową, która powstaje w wyniku naturalnego rozpadu promieniotwórczego pierwiastka można wykorzystać również dla celów medycznych, a nawet w walce z nowotworami;
- wykorzystanie reakcji jądrowych dla utrwalania żywności. Zapobiega to niekorzystnym, z punktu widzenia przydatności do konsumpcji zmianom. Napromieniowanie żywności nie zmienia też wartości odżywczej jej składników;
- energia jądrowa jest wyzwalana w reaktorze jądrowym, głównie w postaci ciepła i wykorzystywana albo bezpośrednio do ogrzewania albo przetwarzana na energię mechaniczną lub elektryczną, jak np. na statkach i okrętach z napędem jądrowym;
- wykorzystanie energii jądrowej do napędu samolotu.

 

 

10 lipca roku 1962 o godzinie 3:00 czasu lokalnego na spokojnym odcinku pustyni Nevada w pobliżu Las Vegas wybuchła bomba atomowa. Ziemia się zatrzęsła i wybrzuszyła w niebo prawie na 3,5 m, a następnie eksplodowała w wybuchu, który wyrzucił ponad 12 milionów ton ziemi. Powstała chmura pyłu wzniosła się na wysokość 11 km.

Znaczki upamiętniające „ONZ w kierunku rozbrojenia”, wydane w 1967 roku, z logo ONZ, z ciekawą rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ. „Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny", Izajasz w swoim proroctwie tak właśnie mówi (Iz 2,4). Na znaczkach sa fragmenty tego proroctwa, ale jakże jest to wymowne i może właśnie teraz jest taka potrzeba, by każdy wziął sobie do serca słowa Izajasza, gdyż na Sądzie Ostatecznym, każdy indywidualnie będzie rozliczany ze swego postępowania czy decyzji.

 

 

Mówiąc o pokoju nie da się nie mówić o przygotowaniach do obrony tego pokoju. A mamy taką możliwość bo jesteśmy członkiem Sojuszu Północnoatlantyckiego inaczej Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, zwyczajowo NATO.

Powyżej, wzdłuż krawędzi monety, napis „БАНК РОССИИ”, poniżej rok bicia „2015”, po lewej gałązka oliwna, po prawej dąb, obie gałązki częściowo zachodzą na środkową wstawkę. W środku nominał „10” pod nim napis „РУБЛЕЙ”, wewnątrz cyfry „0” napisy „10” i widoczne są naprzemiennie przy przechylaniu monety. Nad rokiem monogram mennicy СПМД (Bank Centralny Federacji Rosyjskiej).

 

Zestaw składa się z monet:
10 rubli 2015 - Rzeźba Miecze na Lemiesze
10 rubli 2015 - Pomnik Wyzwoliciela w Berlinie
10 rubli 2015 - Order Wojny Ojczyżnianej
Nazwa: koniec II Wojny Światowej
Materiał: Bimetal (mosiężny pierścień i dysk ze stopu miedzi i niklu)
Stempel: zwykły
Średnica: 27 mm
Grubość: 2,1 mm
Masa: 8,4 g
Rok emisji: 2015
Nakład: 5.000.000 sztuk
Producent: Mennica Rosyjska
Emitent: Mennica Rosyjska

Rewersy poszczególnych monet:

10 rubli  - Rzeźba Miecze na Lemiesze: W centrum dysku - wizerunek rzeźby E.S. Vuchetich „Przekuwajmy miecze na lemiesze”, po lewej - zarys kuli ziemskiej, wzdłuż krawędzi pierścienia - wieniec laurowy, u góry napis: „70 LAT”.  Pomnik przedstawia rękę mężczyzny mocno trzymajacego młot, który jest gotowy ponownie w wielkim stylu spaść na skraj groźnej, ale już niepotrzebnej broni. A sam miecz nie wygląda jak on sam: jest wygięty po łuku i wyraźnie zamienia się w narzędzie pracy.

 

10 rubli  - Pomnik Wyzwoliciela w Berlinie: „Wojownik-Wyzwoliciel” to nazwa pomnika radzieckiego żołnierza stojącego na fragmentach faszystowskiej swastyki z wysoko uniesioną głową. Jedną ręką trzyma uratowaną dziewczynę, która z ufnością przywarła do jego piersi, a w drugiej ręce - miecz. Pomnik wzniesiono w berlińskim parku Treptow na cześć zwycięstwa nad faszystowskimi najeźdźcami. Waży 70 ton, jego wysokość - 12 metrów.

Ale szkic pomnika był nieco inny. Początkowo rzeźbiarz planował umieścić karabin maszynowy w ręce wojownika, ale Stalin upierał się, że to ma być miecz. W rezultacie zostało to zrobione, jak chciał lider. Miecz, który trzyma w ręce wojownik -wyzwoliciel, kojarzy się z dwoma innymi zabytkami. Są to „ojczyzna” w Wołgogradzie i „tył frontu” w Magnitogorsku. Oznacza to, że wszystkie figury przedstawione na tych trzech pomnikach 10 rublowych mają ten sam miecz, a mają one przesłanie „biada temu, który zmusi naszego bohatera, aby go ponownie wydobył”.

Bo całe założenie to nie tylko pomnik, ale przede wszystkim cmentarz, na którym spoczywają prochy 7 tysięcy żołnierzy radzieckich, którzy polegli podczas szturmu na Berlin.

 

10 rubli - Order Wojny Ojczyżnianej: Odznaka orderu przedstawia pięcioramienną, emaliowaną na kolor czerwony gwiazdę, która nałożona jest na drugą gwiazdę wykonaną w formie złotych pęków promieni, tak, że ramiona dolnej gwiazdy znajdują się między ramionami górnej. Odznaka jest jednostronna. W centrum gwiazdy znajduje się okrągła złota tarcza pokryta czerwoną emalią, na której nałożony jest złoty sierp i młot. Tarcza okolona jest biało emaliowaną obwódką z napisem: ОТЕЧЕСТВЕННАЯ ВОЙНА ( „Wojna Ojczyźniana”) i małą gwiazdką. Spoza tarczy wystają skrzyżowane na tle złotych promieni, oksydowane na ciemny kolor karabin z bagnetem oraz szabla. Odznaka orderu II stopnia jest identyczna jak I stopnia, z tym że emaliowana, złocona gwiazda jest nałożona na srebrną promienistą gwiazdę. Średnica między końcami przeciwległych ramion dolnej i górnej gwiazdy wynosi 45 mm, średnica centralnej tarczy z napisem – 22 mm.

Radziecki order przyznawany weteranom II Wojny Światowej. Odznaczani nim byli również cudzoziemcy, w tym żołnierze Ludowego Wojska Polskiego i piloci francuskiego pułku Normandie-Niemen walczącego na froncie wschodnim. Orderem tym jednak odznaczono także niektórych dowódców alianckich walczących na froncie afrykańskim i zachodnim.Oprócz żołnierzy, Orderem Wojny Ojczyźnianej nagradzano także osoby pracujące na rzecz frontu na tyłach, m.in. konstruktorów broni. Odznaczono nim również niektóre jednostki wojskowe, zakłady przemysłowe oraz gazety.

Order posiadał dwa stopnie i był nadawany przez Prezydium Rady Najwyższej ZSRR. Był to pierwszy radziecki order dzielony na stopnie. Był to także aż do 1977 roku jedyny radziecki order, który po śmierci odznaczonego mogła zatrzymać rodzina, zamiast zwracać go państwu.

 

 

Nawiązują do powyższej monety „Przekuwajmy miecze na lemiesze”, na kartce z wizerunkiem mężczyzny z młotem i mieczem Organizacja Narodów Zjednoczonych wydała znaczki.

Oszczędzanie energii elektrycznej służy podwójnemu celowi: pomaga powstrzymać globalne ocieplenie i na dłuższą metę pomaga zaoszczędzić dużo pieniędzy. Walkę z globalnym ociepleniem każdy powinien zacząć od siebie samego. W związku z tym, że ocieplenie klimatu jest to proces powolny i długotrwały, ludzie odczuwając drastyczne skutki tego ocieplenia nie utożsamiają ich z własną działalnością. Powinniśmy podjąć działania zmniejszające wielkość emisji z jednoczesną oszczędnością własnego budżetu domowego. Bardzo dużo jest porad, które spowodują zmniejszenie ocieplenia i myślę, że jeżeli chociaż po części zastosujemy się do nich, to możemy doprowadzić do równowagi przyrody.

 

 

 

Coraz ważniejsze staje się ekonomiczne i racjonalne wykorzystanie energii. Ponieważ światowe zasoby energii są ograniczone, dalszy rozwój gospodarczy na świecie zależy również od tego, czy w przyszłości energia będzie dostępna w wystarczających ilościach i po rozsądnych cenach. Specjalny znaczek pocztowy „oszczędzaj energię” ma zachęcać do oszczędnego wykorzystania wszystkich rodzajów energii.

Znaczek Deutsche Bundespost 1979 r., żarówka - do połowy oświetlona, a druga strona ciemna.

 

 

W 1981 roku Izrael  wydał dwa znaczki z tematu – Oszczędzanie energii, gdzie na pierwszym znaczku pokazano żarówkę, która jest symbolem oszczędzania energii. I tu możemy podejść do tego tematu dosłownie. Energooszczędność to także zaleta dla kieszeni każdego konsumenta. Na opakowaniach żarówek są litery alfabetu i różne kolory. Etykieta energetyczna żarówek posiada następujące oznaczenia: A++, A+, A, B, C, D, E. Od zielonego przez żółty i pomarańczowy aż po czerwony. Im bardziej zielono i bliżej początku alfabetu tym energooszczędność jest większa.  Nowe oznaczenia A++ i A+ dotyczą lamp LED najnowszej generacji o najwyższym stopniu energooszczędności.

 

 

Koperta FDC z serii „Zapobieganie wypadkom“ (= Unfallverhütung“) Na kopercie są napisy „W każdej chwili bezpieczeństwo” (Jederzeit Sicherheit) oraz: „nie używaj nigdy uszkodzonego urządzenia elektrycznego”.

 

 

 

4 okolicznościowe znaczki pocztowe (kompletna seria), wydane w Kenii w 1985 roku.

Znaczki promują oszczędność energii elektrycznej, poprzez używanie drewna, koksu, energii słonecznej, biogazu bądź siły mięśni zwierząt. I myślę, że trzeba zrobić dużo więcej by uratować naszą planetę. A jest coraz gorzej.

 

 

8 sierpnia 1959 roku wprowadzono do obiegu pocztowe znaczki opłaty wartości 60 gr i 2,50 zł  wydane z okazji 48 Konferencji Międzyparlamentarnej. Rysunek obydwu znaczków przedstawią fragment gmachu Sejmu PRL w Warszawie. W lewym górnym rogu znaczków znajduje się  oznaczenie wartości „60 GR" lub „2,50 zł". W górnej części poziomej i pionowej znaczków umieszczono napis „48 Konferencja Międzyparlamentarna Warszawa 1959". Na dole znaczków znajduje się  napis „Poczta Polska".

Unia  Międzyparlamentarna, założona w 1889 roku,  jest  najstarszą i największą światową organizacją parlamentów narodowych. W ciągu ponad stu lat stała się ona forum regularnych spotkań parlamentarzystów z całego świata, reprezentujących  rozliczne systemy polityczne i szerokie spektrum partii rządzących i opozycyjnych.

Poprzez rezolucje i raporty organizacja wyraża poglądy światowej społeczności parlamentarnej na sprawy wagi międzynarodowej oraz rekomenduje odpowiednie działania parlamentom narodowym.

Unia Międzyparlamentarna promuje  zasady demokracji dysponując unikalnym źródłem informacji dotyczących funkcjonowania i  struktur parlamentów. W oparciu o gromadzone dane źródłowe i literaturę prowadzi badania porównawcze i analityczne nad wyborami  parlamentarnymi oraz metodami działania instytucji parlamentarnych.

 

Ponadto Unia Międzyparlamentarna zapewnia i  koordynuje pomoc techniczną dla parlamentów.
- zapobiegania przewrotom wojskowym i innym, skierowanym przeciwko wolnej woli ludzi wyrażonej w bezpośrednich  wyborach;
- finansowania rozwoju i nowego wzorca rozwoju gospodarczego i społecznego, mającego na celu likwidację biedy;
- likwidacja napięcia i przemocy na Bliskim Wchodzie, ochrona ludności cywilnej;
- edukacja i  kultura jako podstawowe czynniki w promowaniu udziału mężczyzn i kobiet w życiu politycznym oraz podstawy rozwoju ludzi (edukacja jest podstawą upowszechniania trwałego rozwoju, zasad ochrony środowiska, zapewnienia pokoju i demokracji, zwalczania biedy, spowolnienia przyrostu naturalnego w skali globalnej, tworzenia rów-nouprawnienia  płci. Kultura jest fundamentalnym elementem procesu rozwoju, zaznacza również, że edukacja powinna być jednym z  priorytetów w budżetach narodowych państw);
- pilne działania mające na celu zwalczanie chorób zakaźnych, poważnie zagrażających zdrowiu  publicznemu  oraz  rozwojowi gospodarczemu, społecznemu i politycznemu, a nawet istnieniu wielu narodów;
- potępienie ataków terrorystycznych;
- troska o dzieci, wiodącą siłę przyszłego społeczeństwa;
- nie rozprzestrzenianie broni atomowej, biologicznej i chemicznej masowego rażenia, w tym przenoszonej przez rakiety, oraz zapobieganie ich użyciu przez terrorystów;
- międzynarodowa współpraca na rzecz zapobiegania i działania w przypadkach ponadgranicznych katastrof naturalnych oraz ich wpływ na dany region;
- rola parlamentów w udzielaniu pomocy organizacjom międzynarodowym w zapewnianiu pokoju i bezpieczeństwa oraz   budowaniu międzynarodowej koalicji na rzecz pokoju;

 

 

Postanowieniem Rady ONZ 2001 rok ogłoszono «Rokiem dialogu między cywilizacjami». W związku z tym Międzynarodowy sojusz pocztowy zaleciał wszystkim administracją pocztowym – członkom sojuszu - wyemitować znaczek, poświęcony dialogowi między cywilizacjami. Zapadła decyzja wykorzystać jeden rysunek dla znaczków wszystkich państw.

Inspiracja tej inicjatywy wyszła ze świata islamu. Ówczesny prezydent Iranu, Muhammad Chatami 21 września 1998 roku na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ powiedział między innymi: „Pragnę w imieniu Islamskiej Republiki Iranu zaproponować jako pierwszy ruch [umożliwiający i wspierający Dialog między Cywilizacjami], żeby ONZ ogłosiło rok 2001 jako „Międzynarodowy Rok Dialogu między Cywilizacjami”, mając nadzieję, że tego typu dialog przyczyni się do urzeczywistnienia sprawiedliwości i wolności na całym świecie.”

Dokument wskazał na nowy model międzynarodowych stosunków, tworzonych na podstawie światowego etosu. 9 listopada Zgromadzenie Ogólne ogłosiło rezolucję, w której opisano cele, zasady i cechy partnera dialogu. Dokument stwierdził, że współistnienie ludów i narodów oraz prawdziwa wspólnota ludzka będą możliwe jedynie wtedy, gdy wszyscy poczują się odpowiedzialni za wspólne dobro.

W rezolucji nie chodziło o promowanie jednej kultury i ekstra religii, lecz o wskazanie możliwości pokojowej koegzystencji różnorodnych stylów życia i tradycji religijnych. Możliwości te da się urzeczywistnić pod warunkiem, że respektowane są podstawowe prawa człowieka i jego wolność.

 

 

 

Moneta, która w swojej treści bardzo dużo mówi o pokoju.

Konferencja w Bandungu – spotkanie przedstawicieli Azji i Afryki w dniach 18-24 kwietnia 1955 w Bandungu w Indonezji. Konferencja zapoczątkowała powstanie w 1961 Ruchu Państw Niezaangażowanych, który skupia ponad 100 państw nie wiążących się z żadnym z istniejących bloków politycznych. Inicjatywa tego typu ruchu wynika z koncepcji Mahatmy Gandhiego, a wywodzi się z początkowego okresu zimnej wojny, kiedy narastała atmosfera wrogości między blokami Wschodu i Zachodu. Grupa państw, głównie tych, które uzyskały niepodległość po drugiej wojnie światowej, głosiła wówczas kardynalną zasadę swojej polityki zagranicznej – nieangażowanie się po stronie jakiegokolwiek bloku. Były to prawie wyłącznie kraje postkolonialne Azji i Afryki.

Otwierając obrady, prezydent Indonezji Ahmed Sukarno powiedział: „Jest to pierwsza konferencja ludów kolorowych w historii ludzkości”

Deklaracja z Bandungu
10 zasad stosunków międzypaństwowych uchwalonych podczas spotkania państw niezaangażowanych w Bandungu:

- Poszanowanie podstawowych praw człowieka oraz celów i zasad Karty Narodów Zjednoczonych,
- Poszanowanie suwerenności i integralności wszystkich narodów,
- Uznanie równości wszystkich ras i wszystkich narodów,
- Wstrzymanie się od interwencji w sprawy wewnętrzne innego kraju,
- Poszanowanie prawa każdego kraju do obrony indywidualnej lub zbiorowej zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych,
- Wstrzymanie się od wykorzystywania układów o obronie zbiorowej w imię egoistycznych interesów któregoś z wielkich mocarstw oraz wstrzymanie się każdego kraju i wywierania nacisków na inne kraje.
- Wstrzymanie się od aktów groźby i agresji oraz stosowania siły przeciwko integralności terytorialnej lub niezależności politycznej któregokolwiek kraju.
- Regulowanie wszystkich międzynarodowych sporów środkami pokojowymi.
- Rozwijanie wspólnych interesów i współpracy.
- Poszanowanie sprawiedliwości i zobowiązań międzynarodowych

Te zasady powinny dotyczyć nie tylko krajów zwanych też często państwami Trzeciego Świata, ale wszystkich krajów świata.

W 10-tą rocznicę Konferencji afro-azjatyckiej Indonezja wydała serię znaczków upamiętniających to wydarzenie, a najprawdopodobniej motywacją było  seminarium gospodarcze solidarności afro-azjatyckiej w Algierze gdzie dnia 24 lutego 1965 roku wygłoszono przemówienie na arenie międzynarodowej, w którym mówiono o moralnym obowiązku krajów socjalistycznych, oskarżając je o milczący współudział z krajami zachodnimi w eksploatacji państw trzeciego świata, ostro skrytykowano politykę ZSRR.

Patrząc na to wszystko co się dzieje na świecie, myślę, że to przemówienie nic nie straciło na swojej wartości.

 

 

Międzynarodowy Rok Geofizyczny (IGY; francuski: Année géophysique internationale) był międzynarodowym projektem naukowym, który trwał od 1 lipca 1957 r. Do 31 grudnia 1958 r. Oznaczał koniec długiego okresu zimnej wojny, kiedy to wymiana naukowa między Wschodem a Zachodem była poważnie przerwane. W projektach IGY uczestniczyło 67 krajów.

IGY obejmował jedenaście nauk o Ziemi: zorzę polarną i poświatę, promienie kosmiczne, geomagnetyzm, grawitację, fizykę jonosferyczną, określanie długości i szerokości geograficznej (mapowanie precyzyjne), meteorologię, oceanografię, sejsmologię i aktywność słoneczną. Czas IGY był szczególnie odpowiedni do badania niektórych z tych zjawisk, ponieważ obejmował szczyt cyklu słonecznego.

Zarówno Związek Radziecki, jak i Stany Zjednoczone wystrzeliły sztuczne satelity na to wydarzenie; Sputnik 1 Związku Radzieckiego, wystrzelony 4 października 1957 roku, był pierwszym udanym sztucznym satelitą. Później Stany Zjednoczone wystrzeliły Explorer 1, 1 lutego 1958 r.

W sumie możemy ten projekt naukowy nazwać badaniem Ziemi i jej środowiska planetarnego a został wybrany tak, aby pokrywał się z maksymalnym cyklem plam słonecznych, kiedy przeważają rozbłyski słoneczne i inne zakłócenia. IGY był pionierem w wykorzystaniu rakiet do prowadzenia badań zjawisk występujących na dużych wysokościach i w wyższych warstwach atmosfery. Do zebrania danych dla IGY wykorzystano kilka najwcześniejszych sztucznych satelitów wystrzelonych przez Związek Radziecki i Stany Zjednoczone pod koniec lat pięćdziesiątych.

Odkrycie np. systemu podmorskich grzbietów śródoceanicznych miało swoje duże znaczenie, gdyż zrozumiano to dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku, kiedy uznano tektonikę płyt za podstawowe zjawisko skorupy ziemskiej.

Innym ważnym osiągnięciem było odkrycie pasów promieniowania Van Allena, które otaczają Ziemię na wysokości setek i tysięcy kilometrów.  

Sukces IGY zainspirował powstanie kilku innych wspólnych międzynarodowych programów badawczych.

 

 

 

Międzynarodowy Rok Geofizyczny był początkiem „wyścigu kosmicznego” i zebrania ogromnej ilości cennych danych.

Międzynarodowy Rok Geofizyczny 1959 Węgry

 

 

Wyniki Międzynarodowego Roku Geofizycznego można podsumować w 4 wielkich osiągnięciach:- Wystrzelenie sztucznych satelitów (co pozwoliło m.in.na odkrycie pasów radiacyjnych Van Allena)
- Badanie dna oceanu
- Badania naukowe na Antarktydzie 5
- Aktualizacja wiedzy na temat życia morskiego i lądowego, przepływu lodowców, sejsmografii, geologii, hydrologii, geomagnetyzmu, luminescencji atmosfery itp.
Ponad 30 000 naukowców i techników z 66 krajów współpracowało przy serii obserwacji Ziemi i jej kosmicznego otoczenia.
Wyniki badań Międzynarodowego Roku Geofizycznego na Antarktydzie utorowały drogę do podpisania traktatu antarktycznego w 1959 roku.

 

 

 

Koperta FDC do znaczka z okazji XVIII. Zjazdu Generalnego Miedzynarodowej Unii Geodezji i Geofizyki (IUGG) w Hamburgu.

 

 

Geofizyka - „Eksploracja Ziemi” z blokiem czterech znaczków NRD z 1980 r. na liście pierwszego dnia ( FDC ) ze stemplem dziennym z 11.11.1980 r. wydane dla roli nauki i technologii w postępie społeczeństwa, odkładając na bok niepokoje i występki zimnej wojny w latach 80-tych. Być może znaczki te odzwierciedlają nadzieje na nowoczesność i dobrobyt.

 

 

 

Również i Związek Pocztowy UPU bardzo dużo wydaje znaczków na rzecz pokoju.

Rotary to organizacja apolityczna i świecka, która łaczy ludzi wszystkich zawodów, narodowości i przekonań. Międzynarodowa organizacja, założona w 1905 roku, w Chicago przez amerykańskiego adwokata Paula P. Harrisa. Definicja tej organizacji brzmi: „Rotary jest stowarzyszeniem przedsiębiorców i ludzi różnych zawodów z całego świata, które świadczy pomoc humanitarną, promuje wysokie normy etyczne w każdym zawodzie i pomaga budować dobrą wolę i pokój na świecie”. Ich służby działają na rzecz międzynarodowego porozumienia, człowieczeństwa i pokoju. Np.: rotarianie z całego świata dzięki swej pracy, poświęceniu i finansowemu zaangażowaniu bardzo mocno podjęli wyzwania w walce z chorobą Heinego Medina, czyli polio. Pomogli uodpornić ponad 2,5 miliarda dzieci na polio w 122 krajach i zmniejszyć liczbę przypadków polio o 99,9 procent na całym świecie. Dotacje zebrane przez klub Rotary przekazane Światowej Organizacji Zdrowia oraz UNICEF przyczyniły się do wygrania batalii z tym niebezpiecznym wirusem.

W roku 1987, Międzynarodowa Konwencja Rotary odbyła się po raz pierwszy na ziemi niemieckiej w Monachium. Na specjalnym znaczku Deutsche Bundespost poświęconym Międzynarodowej Konwencji Rotary, Monachium, godło (logo) pokazu i kuli ziemskiej.

 

 

Ponad 130 krajów uhonorowało ROTARY INTERNATIONAL wydając ponad 2000 pamiątkowych znaczków, pamiątkowych arkuszy, specjalnych kaset i innych artykułów filatelistycznych.

Pamiątkowe znaczki Rotary to rzeczy piękne, rzadkie i fascynujące, nie tylko upamiętniające organizację międzynarodową, ale także przedstawiające jej zaangażowanie w służbę na całym świecie.

Grupa kolekcjonerów pamiątkowych znaczków Rotary połączyła się pod przewodnictwem American Topical Association w 1955 roku i zorganizowała w jednostkę badawczą, którą nazwali „ROTARY ON STAMPS”. Obecnie prawie 200 członków pochodzi z 35 krajów i jest to jedna z najwcześniejszych i najbardziej aktywnych grup kolekcjonerów Rotary. W 2005 roku Rotary on Stamps obchodziło 50-lecie istnienia, kiedy Rotary International obchodziło 100-lecie istnienia.

 

 

Wyniki prac Międzynarodowych Lat Spokojnego Słońca.

 

W celu dokonania wstępnego przeglądu rezultatów międzynarodowego programu naukowego, zorganizowanego z inicjatywy UNESCO a znanego pod nazwą „Międzynarodowych Lat Spokojnego Słońca” (IQSY), w Londynie, w lipcu 1967 r. zwołany został przez Komitet Naukowy Badań Kosmicznych (COSPAR) oraz Komitet Specjalny do spraw IQSY sympozjon międzynarodowy.

 

Do niedawna niewiele wiedziano o zachowaniu się i cechach charakterystycznych rozmaitych cząstek promieniowania, które docierają do zewnętrznej atmosfery Ziemi ze Słońca i innych części Galaktyki. Odkrycie jednak niemal jednoczesne przez naukowców radzieckich i amerykańskich tzw. pasów promieniowania („pasy Van Allena”) było jednym z najdonioślejszych odkryć Międzynarodowego Roku Geofizycznego (IGY) i stało się początkiem dalszych interesujących badań na tym polu.

 

Badania nad wzajemnym oddziaływaniem rozmaitego typu promieniowania słonecznego i środowiska ziemskiego (zarówno atmosfery jak i pola magnetycznego) są bardzo skomplikowane i rozlegle i znajdują się obecnie w swym początkowym stadium, stanowiąc nową gałąź wiedzy zwaną „fizyką słoneczno-ziemską”. Rozwiązanie zaś wielu doniosłych problemów z tej dziedziny wymaga współpracy uczonych zajmujących się zarówno geomagnetyzmem, jak i fizyką jonosfery, promieniowaniem kosmicznym itp., a zatem wymaga kooperacji wielu dyscyplin. Ponadto konieczne jest uzyskanie w tej dziedzinie danych pochodzących z obserwacji, dokonywanych z możliwie najliczniejszych punktów Ziemi.

 

Ostatnio, wysyłanie do górnych warstw atmosfery aparatów pomiarowych na pokładach rakiet i satelitów dostarczyło nowych interesujących wiadomości, uzupełniających informacje zbierane przez punkty obserwacyjne. Powodzenie tego rodzaju prac z zakresu fizyki słoneczno-ziemskiej zależy zarówno od koordynacji międzydyscyplinarnej jak i międzynarodowej. Koordynacja ta osiągnięta została w ramach prac Międzynarodowych Lat Spokojnego Słońca (IQSY) w latach 1964-1965.

 

Sympozjon na temat wyników IQSY w Londynie przyniósł jedynie wstępny przegląd uzyskanych osiągnięć, a szersze analizy i dalsze badania licznych wyników będą dopiero przeprowadzane i uzupełniane w następnych latach. W czasie sympozjonu wygloszono około 35 referatów. których autorzy reasumowali osiągnięcia w poszczególnych etapach i dziedzinach tego wielkiego międzynarodowego przedsięwzięcia, jakim były Międzynarodowe Lata Spokojnego Słońca.

 

Od listopada 1964 r. do listopada 1965 r. kraje świata, w tym wiele nowo powstałych niepodległych państw afrykańskich, wydały znaczki upamiętniające pierwszą ekspedycję naukową mającą na celu zbadanie powierzchni Słońca.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Europa przeciw ubóstwu i wykluczeniu społecznemu
Balony, szkło powiększające i układanka mapa Europy, zaprojektowana przez włoską graficzkę Danielę Longo, wydrukowana metodą fotograwiury  i wydana przez Watykan 12 października 1999 r. z okazji 50. rocznicy Rady Europy.

 

 

3 koperty FDC z kompletną serią okolicznościowych znaczków, wydane w RPA w 2002 roku.

Znaczki wydano na okoliczność Szczytu Ziemi 2002 (Światowy Szczyt Zrównoważonego Rozwoju. Szczyt został zorganizowany przez Organizację Narodów Zjednoczonych w Johannesburgu (RPA) w dniach od 26 sierpnia do 4 września 2002 roku, a jego głównym celem była dyskusja na temat globalnego zrównoważonego rozwoju. Oznacza to konieczność stawienia czoła wielu wyzwaniom świata, w którym stale rośnie zapotrzebowanie na żywność, wodę, schronienie, urządzenia sanitarne, usługi zdrowotne i bezpieczeństwo ekonomiczne. Szczyt zgromadził przywódców państw, przedstawicieli biznesu i organizacji pozarządowych z całego świata.

Znaczki są doprawdy przepięknie skomponowane, a ich treść wzrusza. Warto się im przyjrzeć dokładniej i pomedytować na temat naszej planety, naszego domu...

Na jednym ze znaczków oraz na datownikach nie zabrakło najbardziej rozpoznawalnego i widocznego z daleka elementu architektonicznego Johannesuburga - Brixton Tower (Wieża Brixton), która jest 237-metrową betonową wieżą telewizyjną w dzielnicy o tej samej nazwie w Johannesburgu.

 

 

 

 

4 okolicznościowe znaczki pocztowe (kompletna seria), wydane w Gwinei w 1963 roku z okazji Konferencji Przywódców Krajów Afrykańskich, która odbyła się w stolicy Etiopii, Addis Abebie. Zgodnie  z przyjętą Kartą Organizacji Jedności  Afrykańskiej, wszystkie państwa są zobowiązane załatwiać swoje spory drogą pokojową. W deklaracji widnieje przy tym sformułowanie ściśle zabraniające wykorzystywania terytoriów państw członkowskich dla działalności wywrotowej kierowanej spoza kontynentu. Dzięki temu na polu pokojowego załatwiania sporów między państwami kontynentu afrykańskiego dochodzi do rozwiązania lub zażegnania wielu problemów.

Szkoda, ze takie pokojowe rozwiązywanie konfliktów nie przekłada się na pozostałe kraje świata.

Na walorach zaprezentowano symbolizm w najlepszym na świecie wydaniu - wydaniu afrykańskim.

 

 

Myślę, że na zakończenie tego artykułu pozwolę sobie przedstawić blok filatelistyczny z HOLANDII - 2000 - DZIĘKUJĘ CI, gdzie i ja wyciągam swoją dłoń do tych wszystkich ludzi, którzy chcą by prawa człowieka były respektowane, gdzie już w innych krajach organizacje, które walczą o takie prawa są likwidowane, by nie było podziałów między ludźmi, nienawiści bez względu na kolor skóry, wyznanie religijne, orientacje seksualne czy podporzadkowanie jakiejś grupie np. rządzącej, gdyż w innym przypadku jest wrogiem narodu, co w wielu państwach ma swoją wymowę.

Trzy znaczki z 1956 roku nawiązują do tych własnie problemów, które chciałbym tutaj poruszyć: Antyrasizm | Dzieci | Prawa człowieka | Kobiety. Prawa człowieka są prawami nieodłącznie związanymi ze wszystkimi istotami ludzkimi, bez względu na rasę, płeć, narodowość, pochodzenie etniczne, język, religię lub jakikolwiek inny status. Prawa człowieka obejmują prawo do życia i wolności, wolność od niewolnictwa i tortur, wolność opinii i wypowiedzi, prawo do pracy i edukacji oraz wiele innych. Każdy ma prawo do tych praw, bez dyskryminacji.

 

 

Polska ma podpisane i ratyfikowane 14 międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka.

 

Marzec 1968 należy do ciemnych kart naszej historii. Zmuszono do opuszczenia kraju tysiące obywateli polskich pochodzenia żydowskiego. Akcji tej towarzyszyła kampania nienawiści. Często wyrzucani z Polski tracili obywatelstwo, co było formalnym, ale również emocjonalnym znakiem rozerwania ich związków z naturalnym otoczeniem. A w tym samym roku dla uczczenia 20 rocznicy ogłoszenia powszechnej deklaracji praw człowieka ogłoszono rok 1968 jako Międzynarodowy Rok Praw Człowieka.

 

 

 

50. rocznica Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka

 

Ghana 1958 Dzień ONZ zestaw wartości przedstawiający uścisk dłoni. Epoka Nkrumaha (ghański polityk, premier i prezydent Ghany, z zawodu nauczyciel, jeden z czołowych działaczy ruchu panafrykańskiego) i znaczki pocztowe z Ghany odnoszące się do zimnej wojny i ruchu państw niezaangażowanych.

 

 

 

 

Znaczki upamiętniające uchwalenie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka przez Zgromadzenie Ogólne ONZ.

 

 

 

 

 

 

 

Wietnam Południowy1958 X Rocznica Deklaracji Praw Człowieka (z pochodnią i emblematem ONZ)

 

 

Sri Lanka –1958 r.: znaczki przedstawiają ręce sięgające po symbol ONZ: X. rocznica podpisania Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka około 1958 r.

 

 

 

Japonia 1958 X. rocznica Deklaracji Praw Człowieka (na znaczku widnieje płomień ponad gwiazdami i ponad logiem ONZ).

 

 

Malezja 1958 X. rocznica Deklaracji Praw Człowieka

 

 

 

Indonezja 1958 X. rocznica Deklaracji Praw Człowieka,

 

 

 

Meksyk 1958 X. rocznica Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka (Anioł, który ilustruje kwestię upamiętniającą 10. rocznicę Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i który to znaczek służy do płacenia za pocztę lotniczą, jest przedstawiony z piersiami. Czy zatem byłby to anioł płci żeńskiej? Ciekawe co najmniej, błędne, jeśli rozumiemy, że anioły są mężczyznami)

 

 

10. rocznica uchwalenia Deklaracji praw Człowieka ONZ. Symboliczne przedstawienie uchwały ONZ.

 

Poniżej temat ONZ z listą rocznic jej założenia na numizmatach, medalach, filatelistyce, które z czasem będę przedstawiał oraz znaczków Konferencji Narodów Zjednoczonych.

 

 

Seria 2 znaczków, upamiętniających Zarząd UNICEF w Chile przedstawiający chłopca i dziewczynę na tle godła Organizacji Narodów Zjednoczonych wydany dla UNICEF. Pierwsze spotkanie w Ameryce Łacińskiej. Santiago de Chile 20-31 maja 1969 r

 

Luksemburg jest jednym z członków-założycieli Organizacji Narodów Zjednoczonych. 10. rocznica powstania Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ); Na znaczkach przedstawiono wstęp do statutu ONZ, a także symbolicznie wpływ organizacji na ogólnoświatowe bezpieczeństwo, sprawiedliwość oraz wzajemną pomoc krajów członkowskich.

Seria 2 znaczków, upamiętniających 25-lecie Organizacji Narodów Zjednoczonych. Rok 1970.

Pan Jezus zapowiedział zniszczenie świątyni tym, którzy widzieli w niej przede wszystkim piękne kamienie i dary. To o nich mówili i nimi się zachwycali – zamiast Panem Bogiem, do którego ten dom należał. Ci ludzie ciągle mają swoich naśladowców. Zaliczają się do nich ci, dla których kościoły to głównie zabytki historyczne, pełne dzieł malarzy, rzeźbiarzy, architektów, sale koncertowe o dobrej akustyce... Wchodzą do kościołów głównie po to, by zobaczyć te zabytki i posłuchać koncertów. Panu Jezusowi Chrystusowi, prawdziwemu Panu Bogu obecnemu w Najświętszym Sakramencie, nie oddają czci nawet najmniejszym skinieniem głowy, nawet najkrótszą modlitwą, płynącą z głębi serca. Są przywiązani do tego, co wcześniej czy później ulegnie zestarzeniu się i zniszczeniu, a może nawet z tego wszystkiego „nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony” (Łk 21,6). Jednak Pan Bóg, który zamieszkiwał te świątynie, nadal będzie istniał i wiecznie z Nim będą nie ci, którzy podziwiali mury, wystroje, obrazy i rzeźby świątyń, lecz ci, którzy Go kochają.

Przez tą otwartą dłoń dla drugiego człowieka chcę również podziękować tym wszystkim, którym nie jest obca gospodarka klimatyczna, a już nawet w Polsce są miejscowości, gdzie już nie ma czym oddychać. Jak również przychylam się ku tym, którzy chcą żyć w świecie, gdzie wszelkiego rodzaju media są niezależne, bo jakiekolwiek odwrócenie w kierunku którejś ze stron powoduje nienawiść dla strony przeciwnej, co może wiązać się z bardzo przykrymi następstwami, co ma miejsce np. w Korei Północnej.

 

Tak samo chciałbym by prawa kobiet były respektowane, co w wielu krajach wygląda gorzej niż źle. Najbardziej zadziwiającą i najbardziej rewolucyjną cechą misji Pana Jezusa na Ziemi była jego postawa wobec kobiet. W czasach i w pokoleniu, kiedy było przyjęte, że w miejscu publicznym mężczyzna nie pozdrawiał nawet własnej żony, Pan Jezus, w związku z trzecią turą po Galilei, ośmielił się wziąć ze sobą kobiety, jako nauczycielki ewangelii. I miał bezprzykładną odwagę to zrobić, w obliczu nauczania rabinicznego, które głosiło, że byłoby „lepiej, aby słowa Prawa zostały spalone, niż miałyby być przekazane kobietom”.

 

W jednym pokoleniu Pan Jezus podźwignął kobiety ze stanu lekceważącego zapomnienia i trwającej wieki, niewolniczej harówki. I jest rzeczą haniebną dla religii, która ośmieliła się przyjąć imię Pana Jezusa, że w swojej późniejszej postawie wobec kobiet nie miała moralnej odwagi pójść za jego szlachetnym przykładem. Co ma miejsce nawet w dzisiejszych czasach.

 

Będąc równe przed Panem Bogiem, kobiety powinny mieć równe prawa w poszukiwaniu ścieżek poznania Go i służenia Mu. Współczesne nurty ruchu wyzwolenia kobiet odbierane są często jako wrogie nauczaniu Kościoła katolickiego. Tymczasem dzieje wczesnych wieków chrześcijaństwa wskazują na szacunek, jakim darzone były kobiety, ich niezaprzeczalną rolę w budowaniu wspólnoty, męczeństwo, determinację, mądrość i piękno.

 

Jak i kiedyś przywódców żydowskich coraz bardziej zaślepiał strach i uprzedzenia a ich serca twardniały wskutek ciągłego odrzucania wzruszających prawd ewangelii królestwa, tak i dzisiaj ludzie zamykają się na wezwanie ducha, który w nich mieszka, niewiele można zrobić, aby odmienić ich postawę.

Na poszczególnych dłoniach są odręczne napisy, które zawierają wiele zwrotów dla drugiego człowieka np.: Gratulacje, powodzenia w nowej pracy, gratulacje dla Twojego domu, powodzenia w życiu, dużo szczęścia razem, serdeczności – wszystko to uzyskamy a nawet więcej jeżeli będziemy mądrze i roztropnie prowadzić swoje życie, tak aby wszystko skupiało się na trzech wyrazach: RATUJ SWOJĄ DUSZĘ.

 

 

Znaczki gratulacyjne, pozdrowienia.