Epopeja Millenium - Apostołowie

Strona 16 z 18

Ewangelia według Łukasza.

Łukasz, lekarz z Antiochii w Pisidii, był nieżydowskim neofitą Pawła i pisał raczej odmienną historią życia Mistrza. Został uczniem Pawła i zaczął poznawać życie i nauki Pana Jezusa w roku 47 n.e. W swym zapisie Łukasz zachował wiele ze „świetności Pana Jezusa Chrystusa”, zbierając fakty od Pawła i innych. Łukasz przedstawia Mistrza jako „przyjaciela celników i grzeszników”. Nie pisał on wielu swych notatek w formie Ewangelii, zrobił to dopiero po śmierci Pawła. Łukasz pisał w roku 82, w Achai. Planował napisać trzy książki, omawiające historię Chrystusa i chrześcijaństwa, ale zmarł w roku 90 n.e., zanim skończył drugą z tych prac – „Dzieje Apostolskie”.

Łukasz, gdy gromadził materiał do swojej Ewangelii, z początku polegał na historii życia Pana Jezusa jak mu ją Paweł opowiedział. Zatem Ewangelia Łukasza jest w pewnym stopniu Ewangelią według Pawła. Łukasz miał również inne źródła informacji. Nie tylko przeprowadzał wywiady z dziesiątkami naocznych świadków licznych epizodów życia Pana Jezusa, które zapisywał, ale miał także ze sobą kopię Ewangelii Marka, znaczy jej pierwsze cztery piąte, narrację Izydora oraz skrócony zapis, zrobiony w roku 78 n.e., w Antiochii, przez wyznawcę o imieniu Cedes. Łukasz miał też zniszczoną i mocno redagowaną kopię pewnych notatek, rzekomo robionych przez Apostoła Andrzeja.

100

103

Pala d'Oro znajduje się przy głównym ołtarzu bazyliki San Marco. Jest to stół pokryty świętymi obrazami ze złota, srebra i setek kamieni szlachetnych. Działa jako relikwiarz dla pozostałości św. Marka Ewangelisty. W obecnej formie mierzy cm. 334x212. Zasadniczo można go podzielić na dwie części, gdzie w dolnej części zwraca się uwagę na Chrystusa, otoczonego Ewangelistami i aniołami, w towarzystwie innych Apostołów i Proroków. U góry wizerunek Archanioła Michała z najważniejszymi wydarzeniami z życia Chrystusa. Pala d'Oro jest dziełem artystycznego geniuszu bizantyjskich złotników.

Zlecono wykonanie słynnym greckim złotnikom, aby był wystawiany podczas najważniejszych uroczystości, które miały miejsce w Bazylice św. Marka. Na przestrzeni wieków był kilkakrotnie powiększany i odnawiany, aż jest taki, jaki jest dzisiaj: wspaniała, całkowicie złota bizantyjska praca z licznymi klejnotami i emaliami, umieszczonymi wokół wizerunków Pana Chrystusa Jezusa w okresie apostolskim.

Podczas niektórych specjalnych uroczystości ołtarz przymocowany do tzw. szpilki jest obracany i pokazywany wiernym, aby mogli podziwiać majestat artefaktu i wspaniałość państwa weneckiego.

Ewangeliarz Ostromira jest najstarszą rosyjską datowaną książką. Ewangelia ta została napisana w latach 1056-1057 w Wielkim Nowogrodzie przez diakona Grzegorza na zamówienie nowogrodzkiego urzędnika książęcego Ostromira, o czym świadczy zapis dokonany na końcu książki przez samego diakona Gregory'ego. Obecnie Ewangelia Ostromira znajduje się w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w Petersburgu. Kiedy obchodzono 1000. rocznicę chrztu Rosji, opublikowano dokłasne kopie wydania Ewangelii Ostromirowskiej. Pięć tysięcy egzemplarzy tej publikacji rozpowszechniło się na całym świecie, a teraz wielu fanów starej rosyjskiej książki może studiować ten największy zabytek rosyjskiej kultury prawosławnej.

Ewangelistów przedstawiano tradycyjnie w ikonografii. Łukasz z piórem, zatopiony w lekturze zwoju, a u góry: „Na tym obrazie cielęcym Duch Święty ukazał się Łukaszowi”.

105

Klasztor św. Jana Teologa Patmos – Grecja - prawosławny klasztor leżący na greckiej wyspie Patmos, w miejscu w którym, jak się sądzi, Jan Teolog miał wizje spisane w księdze Apokalipsy. Miejsce jest czczone zarówno przez wyznawców prawosławia, jak i katolików.

Zwiastowanie narodzin Jana Chrzciciela jest opisane w Ewangelii Łukasza. Według Ewangelii Łukasza Jan Chrzciciel urodził się pół roku przed Panem Jezusem z Nazaretu w „mieście w Judzie”.

Po zwiastowaniu narodzenia Jana, Zachariasz ojciec Jana, miał przestać mówić. Według Ewangelii Zachariasz milczał aż do nadania imienia swojemu synowi, a była to kara za zwątpienie.

Ikona Narodzenia św. Jana Chrzciciela – Św. Łukasz opisujący tę historię. Główna część kompozycji - łóżko i leżąca na nim Elżbieta - sięga ikonografii „Narodzenia”.

188

Kościół święty od starożytności zachowuje tradycję, że apostoł Łukasz Ewangelista był pierwszą osobą, która namalowała ikonę Matki Bożej przy błogosławieństwie samej Matki Bożej: „Niech moja łaska będzie z tą ikoną”.

Również i tradycja głosi, że ta ikona, która jest obecnie przechowywana w kościele dołączonym do Trietiakowskiej Galerii Sztuki w Moskwie, została pierwotnie namalowana przez świętego apostoła Łukasza, któremu Najświętsza Bogurodzica powierzyła produkcję swojego wizerunku dla wsparcia wiernych.

Św. Łukasz nazywany jest patronem malarzy ze względu na tradycję pisania ikony Matki Bożej.

We wszystkich przygodach umiejętności lekarza były niewątpliwie przydatne. Dbałość św. Łukasza o szczegóły w jego opisach wydarzeń, które odnosi do świeckich wydarzeń historycznych dla dobra swoich pogańskich czytelników, przyniosła wielką korzyść wszystkim czytelnikom na przestrzeni wieków. Jest rzeczą oczywistą, że św. Łukasz spędził trochę czasu z błogosławioną Bogurodzicą i przekazał nam w swojej Ewangelii wiele szczegółów na temat jej życia i życia jej rodziny. Daje nam piękne teksty, które są śpiewane w nabożeństwach Kościoła (Magnificat, Benedictus Dominus, Nunc Dimittis). Według Tradycji św. Łukasz był także artystą, który namalował trzy obrazy Matki Boskiej Bogurodzicy z Dzieciątkiem Jezus (które podarował Jej do zatwierdzenia).

191

„Symbolem św. Łukasza jest wół, gdyż podobnie jak wół, tak i nasz Zbawiciel Jezus Chrystus został zabity na ofiarę. Autor rozpoczyna swoją Ewangelię opowiadaniem o Janie Chrzcicielu, podarowanym rodzicom, Zachariaszowi i Elżbiecie, jeszcze w późnej starości. Bardzo słusznie przypisywano św. Łukaszowi, symbol wołu; oba rogi bowiem oznaczają Stary i Nowy Testament, a kopyta cztery Ewangelie (…).”
Inne tłumaczenie: Symbolem Łukasza jest wół (cielątko), gdyż jest zwierzęciem roboczym i ofiarnym, a tak właśnie Łukasz przedstawia Jezusa, jako wielkiego sługę ludzi i jako ofiarę za całą ludzkość.

Portret św. Łukasza (miniatura) XII w. Łukasz jest pozowany w trakcie pisania.

155

146

Począwszy od 1 stycznia 2002 r. papiery wartościowe (w tym znaczki) emitowane przez Państwo Watykańskie były oznaczone wartością nominalną wyłącznie w euro. Pierwsza seria „Znaczki automatyczne – z automatu” w euro. Czterech Ewangelistów.

171

Przypowieść o jednej z najpiękniejszej przypowieści, o zagubionej owcy, pochodzi z Ewangelii świętego Łukasza (15, 1-7), z Nowego Testamentu. Porusza ona temat radości z każdej nawróconej osoby i samego nawrócenia.

Alegoryczny sens przypowieści o zaginionej owcy wyjaśnia sam Pan Jezus, mówiąc, że chodzi tu o przedstawienie nieba, w którym panuje większa radość z powodu nawrócenia jednego grzesznika niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu ludzi sprawiedliwych. Pan Chrystus w ten sposób tłumaczy, dlaczego przebywa głównie wśród osób powszechnie uważanych za niemoralne.

Pasterz z przypowieści jest alegorią Pana Boga, natomiast zagubiona owca to człowiek grzeszny, który zboczył z właściwej drogi. Historia ta pokazuje ogrom Bożej miłości do każdej istoty ludzkiej, a przede wszystkim tej, która potrzebuje duchowej pomocy. Stwórca tak bardzo kocha grzesznika, że jest gotów zostawić wszystko dla jego ocalenia.

W każdym razie najistotniejsze w tym przesłaniu jest to, że Pan Bóg nikogo nie spisuje na straty. Nie chce zostawić nikogo z dala od stada - szuka, martwi się, a gdy uda się odnaleźć - cieszy się z odnalezionej zguby. Nie zawsze to się udaje, ale każdy ma szansę. Pan Bóg czeka na każdego, nawet największego grzesznika.

Nieważne jest, jakie czyny popełnił człowiek, ważne, że potrafił naprawić swoje błędy.

Świętemu Łukaszowi nie tylko przypisuje się wołu, ale i wiele innych zwierząt.

W średniowieczu ze św. Łukaszem były związane różne kulty i obrzędy: na przykład dawano zwierzętom do połknięcia kartkę z błogosławieństwami poświęconymi w dniu św. Łukasza – miało je to chronić od zarazy i innych.

200 Lire. 1985 rok. Watykan: Moneta przedstawia skrzydlatego wołu trzymającego ewangelię, symbolizującego ewangelistę Łukasza. Ewangelia Łukasza, napisana prawdopodobnie około 80 r. n.e., przedstawia najlepszą grekę Nowego Testamentu: w porównaniu z innymi synoptykami zawiera szczegółowy opis narodzin Pana Jezusa i kilka przypowieści.

Na awersie popiersie papieża Jana Pawła II, zwrócone w lewo; w obrysie, z lewej strony, okrągły napis „IOANNES PAVLVS II P. M.”, natomiast z prawej strony rok pontyfikatu „A. VII ”, po którym u dołu tysięczna liczba bicia „MCMLXXXV”, oba wyrażone cyframi rzymskimi. U dołu, pomiędzy wizerunkiem, tysięczną monetą a rantem widnieje podpis autora „VEROI”.

Na rewersie przedstawiony jest skrzydlaty byk (symbol ewangelisty Łukasza) trzymający Ewangelię przednimi łapami, na których umieszczono litery „Lc”. W dolnej części, przylegającej do krawędzi, znajduje się łukowy napis „CITTA' DEL VATICANO”. W lewym górnym rogu, pomiędzy rysunkiem a krawędzią, w dwóch wierszach widnieje oznaczenie wartości „L. 200 ”, pod spodem zaś znak mennicy rzymskiej „R”.

Średnica: 24,00 mm

Grubość: 1,65 mm

Waga: 5,00 gram

Materiał: bronzital - to szczególny stop brązu składający się z miedzi, aluminium i tytanu, początkowo używany do produkcji monet.

Medal z Apostołem Łukaszem („Towarzysz Pawła - Ewangelisty Miłosiernej Miłości Boga”),
Medal autorstwa Vasco Nuno,
Średnica ⌀ 70mm,
Wydany w Portugalii,
Waga 128 g,
Materiał brąz,
Grubość 0,6 cm,
Numer serii 52/500

Menu

Gościmy

Licznik odwiedzin

Apostołowie

Spis treści